Είμαστε βαθιά επικοινωνιακά όντα οι άνθρωποι. Συχνά συμβαίνει να διατηρούμε την επικοινωνία μας με ανθρώπους, χωρίς να θέλουμε να τους συναντήσουμε από κοντά. Θέλουμε απλά να επικοινωνούμε. Μας γοητεύει να συστηνόμαστε ξανά, διαφορετικά για κάθε πρόσωπο που επικοινωνούμε ή να λέμε τα ίδια και να παρακολουθούμε τις διαφορετικές αντιδράσεις. Να μιλάμε αργά τη νύχτα, σαν ιεροτελεστία και να εθιζόμαστε σιγά σιγά σε αυτόν τον τρόπο. Κάποιες φορές και με κάποιους ανθρώπους θέλουμε μόνο αυτό. Μια φωνή στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου, μια άμεση απάντηση στις δικές μας σκέψεις, ακόμα και κάποια φωνητικά μηνύματα, τα οποία μπορεί να τα ακούμε συνέχεια ή να τα διαγράψουμε την επόμενη στιγμή.
Τελικά ερωτευόμαστε πρόσωπα ή απλώς ερωτευόμαστε την επικοινωνία; Στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να σκεφτούμε πόσες φορές, σε συνθήκες δύσκολες κυρίως κι όταν νιώθουμε μεγαλύτερη μοναξιά, επιδιώκουμε ή διατηρούμε την επικοινωνία με πρόσωπα, με τα οποία εάν νιώσουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ή αυτάρκεια, παύουμε την επαφή ή αντικαθίσταται από άλλα πρόσωπα. Η έλλειψη σύνδεσης είναι αυτή που μας ωθεί σε τέτοιες κινήσεις. Μας παρηγορεί και μας ανακουφίζει να ξέρουμε ότι θα μιλήσουμε σε κάποιον κι ας είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να μην έχει καμία άλλη παρουσία στη ζωή μας.
Ίσως να συνδέεται αυτό με τη σχέση με τους γονείς μας, με τις πρώτες μας συνδέσεις και καταγραφές, με τη σχέση με τον εαυτό μας. Εμείς το φτιάχνουμε όπως θέλουμε στο μυαλό μας κι όταν συντονιστεί και το άλλο πρόσωπο, το οποίο έχει παρόμοιες ανάγκες κι επιδιώκει μια αντίστοιχη επικοινωνία, τότε ξεκινάει ένα ταγκό με μηνύματα, κλήσεις, φωτογραφίες και βιντεοκλήσεις, μια σχέση τηλεφωνική, μια σχέση από απόσταση, αλλά με μια εγγύτητα, άλλου τύπου, η οποία μας κάνει καλό γιατί καλύπτει την ανάγκη μας για ενδιαφέρον, σύνδεση κι αναφορά στο άλλο πρόσωπο. Πόσο δεν αλλάζει η μέρα μας όταν πούμε σε κάποιον τι κάναμε, όταν δεσμευτούμε ότι θα κάνουμε κάτι και περιμένουμε να του πούμε ότι το κάναμε τελικά; Πόσο σημαντική είναι η αναφορά και η μαρτυρία στη ζωή μας, ενός άλλου προσώπου, το οποίο, ξέρει τι μας αρέσει, τι κάνουμε, με τι ασχοληθήκαμε, πόσο προοδεύσαμε από χτες μέχρι σήμερα.
Πολλές φορές και για πολλούς λόγους αυτοί οι αυτόπτες κι αυτήκοοι μάρτυρες της ζωή μας, αυτοί που ξέρουν ποιοι είμαστε σήμερα, μπορεί να μείνουν κρυμμένοι σε μια τηλεφωνική γραμμή ή σε ένα μήνυμα. Τώρα αυτό χρειαζόμαστε. Όταν αυτό πια δε θα μας καλύπτει και η ανάγκη μας θα αλλάξει, θα χρειαστούμε έναν τέτοιο αυτόπτη κι αυτήκοο μάρτυρα της ζωή μας, που θα είναι και ως παρουσία δίπλα μας. Και θα θέλουμε να είμαστε κι εμείς το ίδιο για αυτόν, να υπάρχει αναφορά σε εμάς και εμείς να είμαστε αναφορά γι’ αυτόν και τη ζωή του.
Καμιά επικοινωνία δεν είναι χαμηλότερης ποιότητας, αρκεί να γίνεται με ισότιμους όρους και για τους δύο και να δημιουργεί συναισθήματα που θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε παρακάτω ή να καλύψουμε τις ανάγκες και τα πιθανά κενά μας. Ποτέ δεν ξέρουμε εάν θα αλλάξει μορφή ή τι μορφή θα πάρει, αλλά ξέρουμε με σιγουριά ότι είναι το τώρα μας και στο τώρα μας, αυτό χρειαζόμαστε. Έχει μεγάλη σημασία η αίσθηση της αναφοράς στο άλλο πρόσωπο κι είναι σημαντικό να μείνουμε σε αυτό, για όσο μας δίνει κάτι και μας προετοιμάζει για μια άλλη σύνδεση, την οποία θα χρειαστούμε παρακάτω.
Μόνο όσοι είναι σε αυτή τη μικρή μυστική σύνδεση ξέρουν τι θέλουν από αυτήν και για πόσο καιρό θα τη διατηρήσουν. Ένα είναι σίγουρο, θέλουμε τη σύνδεση και συχνά μπορεί αυτό να γίνει με διαφορετικές μορφές και τρόπους. Το αν θα την ονομάσουμε έρωτα ή ανάγκη επικοινωνίας, ή και τα δύο τελικά, είναι ίσως απλώς μια βάφτιση και τίποτα παραπάνω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
