Η ειλικρίνεια απαιτεί αυτοκριτική. Απαιτεί θέληση. Απαιτεί σεβασμό. Απαιτείται σε μια σχέση. Μια σχέση ερωτική, μια σχέση φιλική, που έχει σχέση μ’ εσένα. Για να είσαι ειλικρινής όμως, σε όποια είδους σχέση, είναι αναγκαίο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου αρχικά. Είσαι; Ειλικρινής μ’ εσένα, για εσένα και έπειτα με αυτούς που έχεις επιλέξει να έχεις γύρω σου. Αλήθεια, είναι αυτοί που πραγματικά θέλεις να έχεις γύρω σου;
Για ν’ ανακαλύψεις τι θέλεις, αποκλείεται να μη δοκιμάσεις πράγματα που στην πορεία θα συνειδητοποιήσεις ότι τελικά δεν ήθελες, είναι η μαγεία του πειραματισμού. Μα είναι δύσκολο να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, πόσο μάλλον να τα ομολογήσεις όταν αυτά είναι αρνητικά. Χρειάζεται να εξασκηθείς στο ψέμα για να μάθεις να λες την αλήθεια. Εχθρός της αλήθειας και φίλη του ψέματος είναι η δικαιολογία. Και συνήθως φθηνή. Και εγώ τέτοια κολλητηλίκια δεν τα γουστάρω. Εγώ όταν σε βαριέμαι, στο λέω. Εσύ;
Μου λες πως θέλεις να αράξουμε, να δούμε καμιά ταινία χαλαρά, μα εγώ βαριέμαι. Σου το λέω και σου προτείνω να πάμε για ποτό. Δε θέλω χαλαρά. Θέλω trance μουσική και ποτά μπόμπες. Δε θέλεις, δεν το λες και φαίνεται. Κι όμως πήγαμε. Και βρέθηκες να ανακατεύεις σε μια γωνία το ποτό σου. Ο πάγος σου έλιωσε κι εσύ ακόμη εκεί. Βαριόσουν έτσι;
Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως δε με βαριέσαι. Εγώ με βαριέμαι. Μου είναι δύσκολο γιατί αναρωτιέμαι τι άλλο μου κρύβεις. Και η ευγενική αυτή δυσπιστία είναι κάτι που δηλητηριάζει μια σχέση. Τη δική μας σχέση. Αυτό και τα κρύα αστεία σου που τόσο έχω βαρεθεί.
Ποτέ δε μου άρεσαν. Ιδιαίτερα όταν προσπαθούσες να τα προσαρμόσεις στα γούστα μου, σε κάτι που δεν είσαι. Έχασες τον αυτοσεβασμό σου. Κι όταν αυτό με κούρασε στο είπα. Δεν είμαι μαζί σου για να με κάνεις να γελάω. Είμαι μαζί σου για να χαμογελάω με τη βλακεία σου, αυτή δεν την βαριέμαι, γιατί αυτή είσαι εσύ.
Ζόρικο να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τον ίδιο άνθρωπο, να είσαι μαζί του ολημερίς και ολονυχτίς. Να κάθεστε, να τρώτε, να μαλώνετε με τον ίδιο τρόπο. Μαγικό, ρομαντικό, ιδανικό μα παραδέξου το. Κάπου-κάπου βαρετό, σε κουράζει κι εσένα η ρουτίνα. Φυσιολογικό είναι. Δεν είναι ντροπή, ακόμα κι αν αυτό που νιώθεις δεν είναι ούτε μαγικό, ούτε ρομαντικό, ούτε ιδανικό. Είναι ανθρώπινο.
Αυτοκριτική. Πιο ζόρικο να το πεις και να κάνεις κάτι για να μη βαριέσαι. Μη ρίχνεις την ευθύνη σε αυτόν που έχεις δίπλα σου, εκτός κι αν τον έχεις τοποθετήσει απέναντί σου. Ίσως απλώς δε σου κάνει πια, ή δε σου κάνεις εσύ μαζί του. Είναι δύσκολο να παραδεχθείς στον εαυτό σου πως έχεις αναθεωρήσει χωρίς να το έχεις προγραμματίσει. Πριν πατήσεις όμως τη σκανδάλη βεβαιώσου τουλάχιστον, πως στοχεύεις προς τη σωστή κατεύθυνση διότι μπορεί να αντανακλάται το δικό σου είδωλο στον καθρέφτη.
Πες μου βαριέσαι; Εγώ ναι. Βαριέμαι να ακούω για τους φίλους σου και τις φίλες σου. Δε με ενδιαφέρουν. Βαριέμαι να ακούω για το όνειρο που είδες χθες και πόσο νόστιμο ήταν το βρώμικο που έφαγες, βλέποντας εκείνη την ηλίθια ταινία που τόσο απολαμβάνεις. Την ίδια ταινία κάθε φορά. Εσύ δεν τη βαριέσαι; Βαριέμαι να μου λες για τη δουλειά σου και τα αδιάφορα αστεία με τους συναδέλφους σου. Βαριέμαι να σε περιμένω να σχολάσεις στο ρεπό μου κι να μείνω μαζί σου σπίτι γιατί θέλεις να αράξουμε απόψε χαλαρά. Πλήττω.
Αδιαφορία φωνάζει; Θέληση ουρλιάζει. Να μένω μαζί σου παρά τα όσα σε περιτριγυρίζουν και βαριέμαι. Παρά το γεγονός ότι με περιτριγυρίζεις εσύ που με κουράζεις. Γλυκά. Γι’ αυτό μην κατεβάζεις τα μούτρα όταν σου λέω πως βαρέθηκα.
Μπορείς απλώς να πάψεις να είσαι βαρετός άλλωστε. Αλλά μάλλον βαριέσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
