Μετά από αρκετές προσπάθειες και πολυάριθμες «λανθασμένες» επιλογές στο συντροφικό κομμάτι, έρχεται η στιγμή που βρίσκεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορείτε να συμπορευθείτε, που ταιριάζετε κι εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος. Και να, που οι μέρες αρχίζουν και κυλούν κάπως πιο εύκολα, οι Κυριακές αρχίζουν κι αποκτούν άλλο νόημα, κάπως ομορφαίνει λιγάκι ετούτος ο κόσμος.
Έρχονται όμως κι οι φορές όπου ένα μικρό ζιζάνιο τρυπώνει μέσα σου και δεν μπορείς να ευχαριστηθείς αυτό που σου συμβαίνει. Νιώθεις πως δε σε χωράει ο κόσμος όλος, πως τίποτα δεν πάει καλά· αν σε ρωτήσουν δε θα ξέρεις τι στο καλό συμβαίνει. Είναι ο κόμπος στον λαιμό που σου το δείχνει.
Βασική αρχή όλων είναι πως ξεκινούν με την πιο σημαντική σχέση που έχουμε στη ζωή και δεν είναι άλλη από εκείνη με τον εαυτό μας. Μια σχέση πολυτάραχη, η οποία περνάει από πολλές φουρτούνες μέχρι να καταφέρουμε να την εξισορροπήσουμε. Στη διάρκεια λοιπόν αυτού του ταξιδιού, δεν είναι λίγες οι φορές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά τραύματα, πληγές οι οποίες δεν έχουν επουλωθεί και μας δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα, ακόμα κι αν βιώνουμε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μας.
Αρκεί απλώς μια κουβέντα ν’ ακούσουμε, ένα όνειρο να δούμε κι ένα περιστατικό να βιώσουμε, τα οποία μπορούν να πυροδοτήσουν μια σειρά από αναπάντεχες αντιδράσεις. Ένα χάος μέσα μας, δίχως να ξέρουμε από πού θα βγάλουμε άκρη. Εκεί λοιπόν, τα πράγματα περιπλέκονται, ιδίως όταν εκτός από τα προσωπικά ζητήματα που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε, προστίθεται σ’ αυτό το κομμάτι της συντροφικής μας σχέσης.
Έρχονται, τότε, εκείνες οι μέρες στις οποίες ακόμα και τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα μας φαίνονται βουνό, ενώ το να σηκωθούμε από το κρεβάτι μοιάζει με άθλο. Είναι οι μέρες στις οποίες θέλουμε να κλειστούμε στο καβούκι μας και να μην έχουμε επικοινωνία με κανέναν- συμπεριλαμβανόμενου και του συντρόφου μας.
Αρχίζουν οι σκέψεις να πέφτουν σαν ντόμινο μέσα στο κεφάλι μας, καθώς από τη στιγμή που νιώθουμε πως είμαστε αδύναμοι να επιτελέσουμε τις απλές καθημερινές μας δραστηριότητες, πώς στο καλό θα συνυπάρχουμε με τον άνθρωπό μας. Αισθανόμαστε πως ακόμα και το ενδιαφέρον που μας δείχνει ο άλλος, είτε από κοντά είτε μέσω μηνύματος, αντί να μας ανακουφίζει, μας δημιουργεί ένα πρόσθετο βάρος- σαν μια υποχρέωση που καλούμαστε να βγάλουμε εις πέρας. Κι αν καταφέρουμε και συναντηθούμε με τον άνθρωπό μας, έχει ήδη χαθεί όλος ο ενθουσιασμός που είχαμε κάθε φορά και τη θέση του έχει πάρει το στρες κι η πίεσης. Εν τέλει, από το άγχος μην το περάσουμε στο ταίρι μας, ξεκινάμε μια μάχη με τον εαυτό μας, ποτίζοντάς τον με επιπρόσθετες ενοχές που στο τέλος, μόνο εμάς βγάζουν χαμένους.
Το αίσθημα του «δε χωράω πουθενά», γιγαντώνεται όταν αισθάνεσαι μόνος και μένεις μόνος γιατί αισθάνεσαι πως δεν έχεις το δικαίωμα να έχεις κατανόηση. Είναι από την αρχή μέχρι το τέλος μια συλλογιστική αυτοτιμωρίας, στην οποία δε θες να νιώθεις έτσι και δε ζητάς βοήθεια γιατί νιώθεις έτσι. Μοιάζεις τότε κλειστός κι απόμακρος, σχεδόν χωρίς αισθήματα, ενώ απλώς δεν ξέρεις τι στο καλό να τα κάνεις.
Αυτό που χρειάζεται να κατανοήσουμε πλήρως είναι πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν με την απόφαση και την επιλογή μας να τα διαχειριστούμε. Όσο εμείς έχουμε επίγνωση της κατάστασης, τη βιώνουμε και την αντιμετωπίζουμε με αποδοχή και κατανόηση, τόσο πιο εύκολο θα είναι για εμάς να την επικοινωνήσουμε στη σχέση μας. Χρειάζεται ν’ απαλλαγούμε από οποιεσδήποτε τύψεις που νιώθουμε καθώς η αίσθηση πως δε χωράει η συναισθηματική μας κατάσταση στην εξίσωση, μπορεί μόνο χειρότερα να κάνει τα πράγματα. Ας επικοινωνήσουμε αυθεντικά ο,τι μας συμβαίνει στον άνθρωπό μας, τις φουρτούνες μας και τις αμφιβολίες μας, όλα όσα κρύβουμε από ντροπή γιατί δε μάθαμε ποτέ να λέμε. Άλλωστε, οι δυσκολίες είναι που κάνουν τον καλό καπετάνιο!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
