Βάλε εσύ τη φωτιά κι ας καείτε

Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να ανάψουν μια μικρή φωτιά για να έχουν να ζεσταίνονται κάθε βράδυ. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που αποφασίζουν να ανάψουν μια τεράστια φωτιά που θα διαρκέσει λίγο, θα τα κάψει όλα και θα πάψει. Ανθρώπους, συναισθήματα, σχέσεις, όλα. Μια φονική πυρκαγιά. Ανεξέλεγκτη.

Έτσι ξαφνικά, θολώνεις, χάνεις τον έλεγχο, παύεις να είσαι πια κύριος του εαυτού σου κι αποφασίζεις να τα κάνεις όλα παρανάλωμα του πάθους. Κι όλα αυτά, για να ζήσεις για ένα βράδυ κάτι ανεπανάληπτο που δε θα πλησιάζει καν ό,τι θεωρείς κι αποκαλείς σχέση.

Αξίζει σε κανέναν το μέτριο; Η απάντηση είναι όχι. Μέτριο πίνουμε μόνο τον καφέ μας κι αυτό το έχουμε κόψει. Δεν υπάρχουν τέτοιες λέξεις όταν αναφερόμαστε σε έρωτες, σε πάθη, σε σχέσεις, στην αγάπη. Κι αν τελικά υπάρχουν, να μαζευτούμε όλοι εμείς οι αιώνια μέχρι το μεδούλι ερωτευμένοι και να το λιθοβολήσουμε αυτό το μέτριο.

Είσαι λοιπόν σε σχέση. Που απλά περνάτε καλά. Γιατί αν ήταν μια έντονη σχέση δε θα υπήρχε καν το παραθυράκι του ”one night fire”. Του να βάλεις δηλαδή φωτιά στη ζωή σου για να ζήσεις ένα βράδυ με ένα απωθημένο που ήρθε στο προσκήνιο ή με κάποιον άνθρωπο που θες πολύ, γκρεμίζοντας έτσι τη σχέση που διατηρείς με το σύντροφό σου. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Εάν δεν ήταν μια μέτρια σχέση δε θα το σκεφτόσουν καν. Θα ήσουν ήδη πλήρης και ικανοποιημένος με αυτό που έχεις και δε θα το γκρέμιζες για τίποτα και για κανέναν .

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα με το ”one night fire ” είναι ότι κυριολεκτικά τα κάνει όλα στάχτη και μπούλμπερη, κάτι το οποίο συνειδητοποιείς το επόμενο πρωί που ξυπνάς κι αντικρίζεις τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα σου. Ki από εκείνο το βράδυ κι ύστερα τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Τα βλέμματά σας δύσκολα συναντιούνται κι αν το κάνουν θα είναι για να ανταλλάξουν συνωμοτικές ματιές. Σαν δυο πεντάχρονα που έσπασαν το βάζο της μαμάς και προσπαθούν να το κρατήσουν μυστικό. Όταν δε θα περνάτε ο ένας δίπλα από τον άλλον οι παλμοί θα ανεβαίνουν κι ο κόμπος στο στομάχι θα σφίγγει όλο και περισσότερο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γίνεις ένας από απόσταση παρατηρητής που πάντα κάτι θα του λείπει.

Και πριν τη φωτιά, υπήρξε ένα άλλο φως, το λεγόμενο κι ως πράσινο. Φλερτ, γελάκια, πειραγματάκια, ερωτικά υπονοούμενα και μετά μια έντονη έλξη που σας μαγνητίζει. Τι γίνεται όμως με τους μαγνήτες όταν τους φέρουμε πολύ κοντά; Αφού δημιουργήσουν ένα έντονο μαγνητικό πεδίο στον περιβάλλοντα χώρο και τους πλησιάσουμε όσο γίνεται τότε αυτοί απωθούνται. Έλξη κι απώθηση, τα δυο δίπολα που τόσο μοιάζουν τελικά.

Κι ωραία όλα τα παραπάνω, όταν όμως αυτό το άτιμο τι μικρόβιο έχει μπει στο μυαλό σου, πώς το βγάζεις; Όταν, δηλαδή, ο άνθρωπος που ποθείς αλλά δεν μπορείς να έχεις έχει γίνει ο πρωταγωνιστής των σκέψεών σου κι εσύ ξυπνάς και κοιμάσαι με το αν κάτω από τα χείλη σου. Αν τι;  Αν ζούσες για μια νύχτα αυτό που έχεις φανταστεί με τον κατά φαντασίαν εραστή σου;

Καλύτερα να ζήσεις έντονα και να γίνεις εμπρηστής έστω και για ένα βράδυ παρά να ανάβεις μέτριες φωτιές για μια ζωή. Καλύτερα να καείς ολόκληρος παρά να το κρατάς μέσα σου για πάντα. Αφήστε λοιπόν τις μετριότητες για τους μέτριους και τα έντονα γι’ αυτούς που είναι αρκετά γενναίοι να τα ζήσουν.