Γράφει ο Νίκος Βραχασωτάκης.
Αν είσαι το μεγάλο παιδί σίγουρα νιώθεις το ίδιο, είμαι βέβαιος πως νιώθεις ακριβώς το ίδιο και βιώνεις ακριβώς την ίδια κατάσταση. Λες κι οι γονείς είναι προγραμματισμένοι ώστε να ρίχνουν όλη την ευθύνη για ανατροπή του καπιταλισμού, παγκόσμια ειρήνη και θεραπεία όλων των ανίατων ασθενειών πάνω στον πρώτο τους παιδί.
Βέβαια, τα πρώτα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία είχαμε και κάποια πλεονεκτήματα όπως το ότι μπορούσαμε να κοπανάμε τα μικρότερα λόγω σωματοδομής, να τα βάζουμε να μας κάνουν τις δουλειές, να παίρνουμε καινούργια ρούχα ενώ αυτά φορούσαν τα παλιά δικά μας –που πολλές φορές τους ήτανε μεγαλύτερα με αποτέλεσμα να μοιάζουν λες και θα πήγαιναν σε κάποιον διαγωνισμό για την πιο γελοία μεταμφίεση–, να τους λέμε απίστευτα ψέματα και μετά να γελάμε μόνοι μας με το πόσο ηλίθια μπορεί να είναι. Η ελληνική οικογένεια είναι στρατός κυριολεκτικά. Με το που προκύπτει νέο μέλος, εσύ παίρνεις προαγωγή. Οι γονείς σου διατάζουν εσένα, εσύ τον μικρότερο κι ο μικρότερος τον πιο μικρότερο και πάει έτσι.
Δυστυχώς, όμως, τα ωραία έχουν κι ένα τέλος, άσχημο πάντα. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι όταν τα αδέλφια σου φτάνουν σε ηλικία όπου πρέπει πια να αναλάβουν ευθύνες κι υποχρεώσεις. Εκεί γκρεμίζεται το αγγελικά πλασμένο σύμπαν σου, δεν μπορείς πια να τα βάζεις να σου κάνουν τους υπηρέτες, ούτε να τα εκβιάζεις πως θα πεις στη μαμά για το βάζο που έσπασαν και το χρεώσανε στον σκύλο. Μακάρι να ήτανε μόνο αυτό όμως. Το πραγματικά τραγικό στην όλη υπόθεση είναι η διαφορετική συμπεριφορά που έχουν οι γονείς σου στα μικρότερα σε σχέση με τη συμπεριφορά που έχουν προς σε εσένα.
Ήμουν 20 χρονών μαντράχαλος κι είχα πάει για ποτό, το κινητό στο αθόρυβο για κάποιο λόγο, κατά τη 1 το βράδυ το τσεκάρω και βλέπω 8 αναπάντητες και μήνυμα απ’ τη μάνα μου: «Νίκο, σήκωσέ το γιατί θα πάω στην αστυνομία». Τη στιγμή που ο μικρός μου αδελφός απ’ τα 15 του μπορούσε να πάρει τηλέφωνο στις 4 το πρωί και να πει «Έλα, μαμά, πήρα κάτι παραισθησιογόνα σε ένα πάρτι που πήγα και κατά λάθος μπάρκαρα σε ένα καράβι για το Αλγέρι και θα επιστρέψω σε 8 χρόνια αν δεν πνιγώ ή δε με σκοτώσουν» και λογικά θα πάρει απάντηση απ’ τη μάνα μου «Μόλις γυρίσεις βγάλε τα σουτζουκάκια απ’ το ψυγείο και βάλ’ τα ακριβώς 2 λεπτά στον φούρνο μικροκυμάτων. Τα έκανα χωρίς κύμινο γιατί ξέρω πως σε πειράζει στο στομαχάκι σου, καλά να περάσεις, φιλάκια». Κι ακόμα, δηλαδή, έχω φτάσει 25 κι η μάνα μου δε λέει να ξεπεράσει πλήρως αυτό το πράγμα με τα χρονικά περιθώρια.
Το πρόβλημα με τους χρόνους, βέβαια, δεν είναι τίποτα μπροστά στο κεφάλαιο «προσδοκίες» που έχουν οι γονείς για το κάθε παιδί τους. Ο μεγάλος μπορεί να ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο, να χτίσει πολυκατοικίες στον Άρη, να βρει τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου και να πουλήσει άμμο σε βεδουίνους, αλλά πάντα οι γονείς του θα είναι εκεί για να του θυμίσουν πόσο πολύ υστερεί σε σχέση με τον γιο της κυράς Σούλας, που μπορεί να ακουμπήσει τους αγκώνες του με τη γλώσσα του -ναι, ξέρω πως μόλις προσπάθησες να το κάνεις και δεν τα κατάφερες.
Φαντάσου τη μάνα του Σούπερμαν να λέει με δεικτικό ύφος «Ναι, αλλά ο Κωστάκης της Μαρίας δεν έχει πρόβλημα με τον κρυπτονίτη». Ό,τι και να καταφέρεις πάντα θα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ο μικρός, όμως; Ο μικρός είναι επιτυχημένος μόνο που έμαθε να μετράει μέχρι το 8, να γράφει το όνομά του χωρίς ορθογραφικά και να βγάλει το δημοτικό με 7. Είναι ο ορισμός της επιτυχίας ακόμα κι αν όλη την υπόλοιπη ζωή του την περάσει ξάπλα περιμένοντας να κατέβει φαγητό απ’ το ταβάνι απευθείας στο στόμα του. Έμαθε το παιδί να δένει τα κορδόνια του; Τέλος, καμία άλλη προσδοκία. Κατάφερε να τελειώσει το γυμνάσιο ενώ έκανε 2 χρονιές την κάθε τάξη κι όταν αποφοίτησε πήγε κατευθείαν φαντάρος; Τέλος, είναι ο καλύτερος.
Επειδή, όπως είπα και παραπάνω, η ελληνική οικογένεια είναι στρατός, προφανώς ό,τι και να γίνει στο στρατόπεδο φταις εσύ, ο λοχίας. Αποφάσισε ο μικρός να σπάσει την τζαμαρία με το κεφάλι του; Φταις εσύ! Αποφάσισε ο μικρός να βάλει φωτιά στις κουρτίνες; Φταις εσύ! Αποφάσισε ο μικρός να πιει χλωρίνη και μετά να φάει σκόνη πλυντηρίου; Φταις εσύ! Έσπασε ο μικρός με σφυρί την plasma LCD smart tv 302 ιντσών full HD 4K με ενσωματωμένο VHF και τριγωνικό ραντάρ, αξίας 35.000 ευρώ; Εντάξει, μωρέ, μια τηλεορασούλα είναι, θα πάρουμε άλλη ακόμα κι αν χρειαστεί να πουλήσουμε τον μεγάλο για όργανα στην Ιαπωνική μαφία. Έσπασες εσύ κατά λάθος ποτήρι; Είσαι νεκρός!
Η ζωή είναι σκληρή όταν είσαι ο μεγάλος.
Καλύτερα να είσαι ο μεσαίος, κανείς δε θα ασχοληθεί ποτέ μαζί σου.
Σε έχουν ξεχάσει όλοι.
Who is Νίκος: Ο Νίκος γεννήθηκε στις αρχές του ’90 στον Πειραιά από μια μάνα κι έναν πατέρα και βιολογικά ζει ακόμα. Πιστεύει πως η απαισιοδοξία κινεί τον κόσμο κι ανάμεσα σε μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτήρι, δε βλέπει καν το ποτήρι.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
