Τζόγος, εθιστικός και καταστρεπτικός. Δεν έχουν μάθει όλοι οι άνθρωποι να αποδέχονται την ήττα, κι αυτό είναι που τους οδηγεί πάντα σε ένα τελευταίο παιχνίδι, που δεν είναι ποτέ τελευταίο. Πράσινη τσόχα, καπνοί, γεμισμένα τασάκια με αποτσίγαρα, αγχωμένα πρόσωπα.
Κάπως έτσι και πολλοί από εμάς και ας μην έχουμε πιάσει ποτέ στα χέρια μας τράπουλα. Αρκεί εκείνο το τρίτο πρόσωπο που ή προϋπήρχε ή εμφανίστηκε στην πορεία, μικρή σημασία έχει. Εκείνος ο ένας, ο απαρατήρητος, που βρίσκεται ήδη σε σχέση, και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να πάψει να είναι διάφανος.
Η μανία να κατακτήσουμε ανθρώπους που έχουν σχέση γίνεται σαράκι, γίνεται νικοτίνη και μας κατατρώει. Μεγάλοι εγωιστές και υποκριτές οι άνθρωποι. Αναζητούν αυτό που έχει κάποιος άλλος και ζηλεύουν αυτό που δεν έχουν.
Μπλέκονται σε ιστορίες χωρίς τέλος και αρχή, με σκοπό να αποδείξουν πόσο καλύτεροι είναι. Διότι το να καταφέρουν να κερδίσουν αυτό που έχει κάποιος άλλος είναι νίκη. Νίκη απέναντι στον εαυτό τους και ικανοποίηση της φιλαρέσκειας, που σαν μουσικό χαλί, σιγοπαίζει πίσω από τα λόγια τους.
Δυστυχώς όμως, αυτές οι ιστορίες τζογάρουν τις ζωές μας, και στον τζόγο κάποιος κερδίζει και κάποιος άλλος χάνει.
Οι περισσότεροι θα δικαιολογηθούν με αστείες φράσεις, «κεραυνοβόλους έρωτες», «δεν μπορώ να αντισταθώ», «σε ήθελα από πάντα». Μπούρδες εις την δευτέρα. Εγωισμός δίχως όρια, δηθενιά και φιλαρέσκεια, σε ένα σέικερ που τα μιξάρει για να βγάζουν το κοκτέιλ εκείνου που γουστάρει όσους είναι σε σχέση. Σερβίρεται με τριμμένο πάγο και μικρό καλαμάκι.
Ανάμεσα σε εκατομμύρια αδέσμευτους, διαλέγουν εκείνον, με μοναδικό σκοπό να τον δείξουν στους φίλους τους σαν τρόπαιο που κέρδισαν από τη συμμετοχή τους σε πρωτάθλημα πυγμαχίας.
Δεν την αντέχουμε την αδικία και είμαστε εμείς οι ίδιοι που την επιβάλουμε. Θεωρούμε άδικο να μην είναι μαζί μας κάποιος αφού είμαστε οι «γαμάτοι» της υπόθεσης και τυφλωνόμαστε από την απόρριψη. Η θέση είναι κατειλημμένη και δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Τρέχουμε σαν τις γιαγιάδες στο τρένο για να πιάσουμε πρώτοι θέση και τελικά κάποιος άλλος έχει τρέξει πιο γρήγορα.
Είναι και το άλλο το σημαντικό, που μας αρέσει το παράνομο. Η αλητεία έχει τη γεύση της ηδονής. Εκείνη τη γεύση που γλιστράει στη γλώσσα μας και μας φέρνει σε οργασμό χωρίς να έχουμε καν προσπαθήσει. Κρυφά τηλεφωνήματα, μυστηριώδη βλέμματα και ένα σεξ στα γρήγορα, ενώ η σχέση του είναι έξω ή τον περιμένει. Αδρεναλίνη στα ύψη για μερικές στιγμές τίποτα.
Τελικά δεν ξέρω ποιος πληγώνεται πιο πολύ: ο ίδιος ο παίχτης ή η τράπουλα. Η τράπουλα το πολύ να αρχίσει να φθείρεται. Όμως θα είναι ο παίχτης εκείνος που θα την αντικαταστήσει και θα συνεχίσει να παίζει. Διότι μόλις δοκιμάσεις την αμαρτία, είναι πολύ δύσκολο να απαλλαχθείς από αυτήν. Μόλις κερδίσεις μία φορά, θες να βγαίνεις πάντα πρώτος.
Έτσι όλοι οι τρίτοι άνθρωποι ξαφνικά βρίσκονται με ελαττώματα, κι εσύ βρίσκεσαι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με εκείνους και να βγαίνεις πάντα καλύτερος. Δεν μπορεί ένας υποδεέστερος να έχει κάτι που εσύ δεν έχεις, και αυτό είναι που σε σπρώχνει πιο βαθιά στο παιχνίδι.
Το πάσο είναι για τους «δειλούς του έρωτα» και κάποιοι δεν είναι διατεθειμένοι να το πούν. Ο σκοπός είναι να το κατακτήσουν και για αυτό το σκοπό θα τα παίξουν όλα για όλα. Δεν υπάρχει ναι και όχι, καλό και κακό. Η καταστροφή θα είναι η ίδια τους η εμμονή που δεν καταδέχεται να μην κερδίζει. Από παιδιά να ζηλεύουν τα παιχνίδια των άλλων, και μεγάλοι να ζηλεύουν και ίσως και να κλέβουν το ταίρι του άλλου.
Τελικά πάντα μένουν μόνοι. Τότε χωρίς παιχνίδια, γιατί θύμωνε η μαμά τους και τα επέστρεφε στο μαγαζί, τώρα χωρίς σχέση, γιατί πάντα θα τους κατατρέχει η ρετσινιά που επιβάλλουν στον εαυτό τους.
Οι άνθρωποι γουστάρουν τους δεσμευμένους, αλλά είναι στο χέρι σου αν θα επιλέξεις να καταλήγεις πάντα μόνος ή θα ζήσεις κάτι που θα έχει έρθει για εσένα.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
