Τo αντίο που δεν πρόλαβες να πεις με τι το ανταλλάζεις;

Λένε πως όλα στη ζωή μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Πολύ τετριμμένο σαν άποψη –το ξέρω– και χιλιοειπωμένο επίσης, μα δες, που μπορεί να κολλήσει σε όλες τις στιγμές της ζωής μας! Γιατί μερικές φορές η ζωή μπορεί να γίνει απρόβλεπτη και σκληρή. Κι εκεί που πιστεύεις πως μπορείς να ελέγξεις τα πάντα, σου δίνει «μια» και σε αναγκάζει να προσγειωθείς απότομα στην πραγματικότητα. Ξεκινά λοιπόν να «παίζει» τα δικά της άσχημα παιχνίδια, από τα οποία δε βγαίνεις ποτέ νικητής! Κι άντε με τη ζωή μπορείς να τα βάλεις. Μη σου πω ότι μπορείς και να κερδίσεις καμιά φορά τη μάχη. Με τον θάνατο όμως, που κλέβει τους ανθρώπους που αγαπάς πώς να τα βάλεις;

Βεβαιότητα ότι ο θάνατος είναι η φυσική κατάληξη της ανθρώπινης ζωής. Μα κάποιες απώλειες πονάνε λίγο περισσότερο -ειδικά όταν χάνονται δικοί σου άνθρωποι. Κι από την άλλη είναι κι εκείνοι που έφυγαν και δεν κατάφερες να είσαι εκεί, να πεις έστω το τελευταίο αντίο. Δεν ήσουν εκεί να τους κρατάς το χέρι. Δε θεώρησες σημαντικό να τους επισκεφτείς όταν έπρεπε, «σιγά μωρέ, θα πάω την άλλη εβδομάδα, τον άλλο μήνα, χρόνος υπάρχει», σκέφτηκες αλλά δεν είχες δεύτερη ευκαιρία, γιατί ο χρόνος είναι σχετικός και σε τέτοιες καταστάσεις ανύπαρκτος! Γιατί, όσο κι αν το μυαλό θεωρεί πως μπορεί να τα βάλει μαζί του, αυτό είναι αδύνατο. Έτσι στο τέλος, θα μείνεις παρέα με το παράπονο και θ’ αποζητάς ακόμα λίγες από εκείνες τις στιγμές μαζί με τον άνθρωπό σου, ίσως ακόμα λίγες ώρες, ακόμα και λεπτά. Και δε θα τα έχεις.

Βλέπετε όμως, βυθιζόμαστε στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τους πάντες στα πάντα. Πολλές φορές ξεχνάμε πως η ζωή υπάρχει κι εκτός των τοίχων του εργασιακού μας περιβάλλοντος ή των προβλημάτων μας κι είναι κι ομορφότερη. Υπάρχει στα μικρά, στα καθημερινά, στο αν θα περάσω να πιω έναν καφέ στη γιαγιά και τον παππού, ή αν θα τους πάω βόλτα με το αμάξι. Υπάρχει επίσης, στο αν θα θυμηθώ να πω «σ’ αγαπώ» στους δικούς μου ανθρώπους ή αν θα τους ευχαριστήσω για τη χάρη που ζητούσα εδώ και καιρό και τελικά μου κάνανε. Ακόμα και στο παιχνίδι με το κατοικίδιό μου μόλις φτάσω στο σπίτι, μέχρι και στο ένα ποτήρι κρασί που θα πιω πριν «ξεραθώ» στον καναπέ μου.

Από την μια λοιπόν, δουλειά, καριέρα, σπίτι, κι από την άλλη κοινωνικές υποχρεώσεις, φίλοι κι έξοδοι. Και στο τέλος τι μένει; Γέλια, χαρές, στιγμές με δικούς σου ανθρώπους, που ίσως να θυμάσαι για πάντα. Πώς θα αντιδρούσες όταν καταλάβαινες πως για να είναι ευχαριστημένος ένας εργοδότης ή για να παραδώσεις πιο νωρίς μια εργασία, έχασες την ευκαιρία να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο δικό σου; Πώς διορθώνεται αυτό; Πάντως όχι με «Ctrl,Alt,Delete», ούτε με «Undo». Κι είναι πολύ σκληρό εκείνο το «γιατί δεν πήρα έστω ένα τηλέφωνο» που μένει.

Στη ζωή μας μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν ορίζουμε εμείς τον χρόνο αλλά ούτε και το τι θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Το μόνο που μπορούμε να ορίσουμε είναι τις προτεραιότητές μας, άντε και τα συναισθήματά μας. Η συμβουλή μου λοιπόν, είναι να προσπαθήσεις να βάλεις στη ζωή σου τις σωστές προτεραιότητες. Πήγαινε για εκείνον τον καφέ που όλο αναβάλεις, πάρε τηλέφωνο εκείνο το άτομο που χαθήκατε αλλά αγαπιέστε πολύ. Μην αναβάλεις κάτι που μπορείς να κάνεις σήμερα γι’ αύριο, έτσι δε λένε; Ε λοιπόν εγώ το πάω κι ένα βήμα παρακάτω: Ανάβαλε ό,τι δεν έχει σημασία και προσπάθησε να γεμίσεις τις μέρες σου με στιγμές κι ανθρώπους που πραγματικά έχουν αξία! Γιατί ο χρόνος δε γυρνάει ποτέ πίσω, κι όποιος χάθηκε, χάθηκε για πάντα. Σημασία έχει εκείνο το τελευταίο αντίο –όσο δύσκολο κι αν είναι– να μην παραπέσει σε κάποια απ΄ τις πολλές και ίδιες μέρες.