Ειρωνεία να προκαλείς καβγά και μετά να το παίζεις αδιάφορος

Φαντάζει περίεργο και αφύσικο πώς από το πουθενά κάποιοι άνθρωποι δημιουργούν προβλήματα και καβγάδες για θέματα κυριολεκτικά ασήμαντα. Συνήθως είναι οι ίδιοι τύποι που ψάχνουν αφορμή να πιαστούν από οτιδήποτε για να μαλώσουν. Κάτι που άκουσαν, κάτι που είδαν, κάτι που θυμήθηκαν και ό,τι τους κατέβει γενικά στο κεφάλι, χωρίς πάντα να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος και χωρίς φυσικά να αποτελούν και αλήθεια. Κι ενώ εσύ είσαι φουλ κουλ και αδιάφορος, σε σημείο που γελάς με τους λόγους που έχει θυμώσει ο άλλος ή όταν σε κατηγορεί, έρχεται η στιγμή που εκείνος το παίζει αδιάφορος με αποτέλεσμα όσο άνετος κι αν είσαι να σπάσουν τα νεύρα σου.

Μα είναι ποτέ δυνατόν, από τη μια να καβγαδίζουν μαζί σου, να σου θυμώνουν χωρίς λόγο και αιτία και να σε κατηγορούν για ψύλλου πήδημα και από την άλλη μετά από λίγες ώρες, μέρες, καιρό να το αντιμετωπίζουν σαν να μη συνέβη ποτέ και να έρχονται άνετοι μπροστά σου; Κι όμως, διαπιστώνεις πως είναι δυνατόν και μάλιστα δε νιώθουν και καμία ντροπή. Για τέτοιο θράσος μιλάμε.

Εσύ έχεις κάτσει ήρεμα και πολιτισμένα να συζητήσεις μαζί τους το εκάστοτε πρόβλημα, τους έχεις εξηγήσει, τους έχεις παραθέσει ένα κάρο λογικά, εύλογα και ρεαλιστικά επιχειρήματα κι αυτοί κολλημένοι συνεχίζουν να υπερασπίζονται τη θέση τους και βάζοντας παρωπίδες δεν ακούν τίποτα. Είναι τόσο στενόμυαλοι που πιστεύουν ακράδαντα όσα έχουν στο μυαλό τους -που τις περισσότερες φορές είναι και δικό τους δημιούργημα- και δεν μπορούν να ακούσουν και να δουν καθαρά πως έχουν άδικο. Ε μετά, πώς να μην σου γυρίσει κι εσένα το μυαλό όταν έρχεται κάποιος μπροστά σου και σου μιλά λες και δε μαλώσατε ποτέ, λες και δε σε κατηγόρησε ποτέ, ενώ, πριν λίγο δεν πίστευε λέξη απ’ όσα μάλλιασε η γλώσσα σου να του λες με ψυχραιμία και σύνεση -ακόμη κι αν άκουγες τελείως τρελά και αλλοπρόσαλλα πράγματα;

Το χειρότερο απ’ όλα δεν είναι μόνο ότι έρχονται και σου απευθύνουν το λόγο λες κι όλα είναι εντάξει, αλλά και ότι συνεχίζουν να πιστεύουν κάθε τι για το οποίο είχατε μαλώσει (βασικά η αλήθεια είναι ότι μόνοι τους είχαν μαλώσει). Κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν αποδεκτό και σωστό αν ο άλλος είχε μετανιώσει, είχε καταλάβει ότι ήταν λάθος, ότι όσα πίστευε δεν έχουν λόγο και υπόσταση και είχε ακούσει κάθε έναν που προσπάθησε να του μιλήσει και να του βάλει μυαλό. Με τους τύπους αυτούς, ωστόσο, τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Πολύ απλά, το μυαλό τους παραμένει κολλημένο, έχουν δημιουργήσει το δικό τους σενάριο στο μυαλό θεωρώντας πως αυτοί είναι οι σωστοί και όλοι οι υπόλοιποι τους κοροϊδεύουν και πως δείχνοντας αδιαφορία και παίζοντάς το άνετοι, δείχνουν συγχρόνως ανωτερότητα και επίπεδο. Βέβαια, δεν το λες και επίπεδο να είσαι κολλημένος στις απόψεις σου, αλλά ό,τι πιστεύει ο καθένας καλό είναι, εφόσον τον κάνει να αισθάνεται καλά.

Όλο αυτό το ειρωνικό και τρελό σκηνικό, όμως, εσένα είναι ικανό να σε στείλει στο Δαφνί. Είναι δύσκολο, περίπλοκο και κουραστικό να προσπαθείς να βγάλεις άκρη με τέτοιους ανθρώπους και να τους έχεις δίπλα σου. Όσο κι αν πιστεύεις στην αρχή πως η αδιαφορία, οι ήπιοι τόνοι και η αντιμετώπιση της όλης αντιμαχίας με αγάπη και σύνεση θα δώσει τη λύση, διαπιστώνεις ότι υπάρχει βαθύτερο πρόβλημα και η περίπτωση του ανθρώπου απέναντί σου μαρτυρά πως σίγουρα είναι αψυχολόγητος στην αντιμετώπιση των καταστάσεων.

Εμείς, όμως, δεν είμαστε ούτε ψυχολόγοι, ούτε μπορούμε να μένουμε διαρκώς ψύχραιμοι στην τρέλα και τη φαντασία του καθενός. Τέτοιοι άνθρωποι θέλουν πολλή δουλειά με τον εαυτό τους, μέχρι να ανοίξουν το μυαλό τους, να βγάλουν τις παρωπίδες και να μάθουν να ακούν και κάποιον άλλον, πόσο μάλλον όταν αυτός ο άλλος έχει ορθά επιχειρήματα. Μέχρι τότε ας μείνουν μακριά μας για να παραμείνουμε κι εμείς ήρεμοι.