Γιατί οι γυναίκες καριέρας είναι πιο συχνά μόνες;

Κυκλοφορούν πολλά κλισέ. Θα ισχυριζόταν μάλιστα κανείς πως ο κόσμος μας νιώθει κομματάκι πιο ασφαλής κάτω απ’ την προστατευτική ομπρέλα τους. Ο λόγος απλός. Διατεινόμαστε ότι αγαπάμε την ποικιλομορφία, το απρόσμενο και μαγικό, ωστόσο τις στιγμές που ο ανασφαλής μας εαυτός βγαίνει στο προσκήνιο μια κουβέρτα αποζητάμε για να σκεπαστούμε και μια κοινοτυπία για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου.

Γυναίκες καριέρας: Κρατούν τον χαρτοφύλακα με στιλ κι άποψη, ισορροπούν στις κομψές τους γόβες με αέρα και χάρη. Είναι πετυχημένες ασφαλώς κι ουδείς θα το αμφισβητήσει ποτέ. Η επιτυχία δε μεταφράζεται απαραιτήτως στα πολλά μηδενικά του τραπεζικού τους λογαριασμού –παρ’ όλο που είναι καθόλα ευπρόσδεκτα κι αυτά– μα κυρίως στην περίεργα δυνατή ενέργεια όσων αυτόφωτων ανθρώπων χάραξαν το πεπρωμένο τους με επιμονή -άντε και τρεις σταγόνες εκλεκτού αρώματος.

Μικρότερη επιθυμούσα διακαώς να εξελιχθώ κάποτε σε γυναίκα καριέρας. Ονειρευόμουν συχνά να μου τοποθετούν στέμμα στο κεφάλι και ν’ αναφωνούν μ’ ενθουσιασμό: «Συγχαρητήρια! Τα καταφέρατε!». Το πλήθος ζητωκραύγαζε κι εγώ βίωνα το momentum της απόλυτης επιτυχίας. Μετά ξυπνούσα. Διαπίστωνα ότι η ώρα είχε περάσει κι είχα ήδη χάσει την παράδοση των Αρχαίων και της Άλγεβρας στο σχολείο. «Θα ήταν τελικά πιο συνετό να θέτω βραχυπρόθεσμους στόχους στο εξής», μονολογούσα νυσταγμένη. «Γι’ αρχή λιγότερες απουσίες, λοιπόν», αποφάσιζα.

Με τον καιρό το περίφημο κλισέ έφτασε και στα αφτιά μου. Οι γυναίκες καριέρας, λένε οι θρύλοι, διατηρούν πλούσια συλλογή από pencil φούστες και μεσάτα πουκάμισα μα στερούνται νυφικών και μπομπονιέρων. Με λίγα λόγια, δεν παντρεύονται. Ή το κάνουν και χωρίζουν με συνοπτικές διαδικασίες. Καταλήγουν μόνες, παρέα μ’ εξωτικές γάτες. Αφιερώνουν όλη τους την ενέργεια στη δουλειά, μα έρχονται και κάποιες Κυριακές μελαγχολικές. Χρυσή η αναγνώριση, γι’ αυτήν πάλεψαν τόσο σκληρά. Για ένα κούτελο καθαρό και μια προαγωγή αξιοσέβαστη στον άγριο επαγγελματικό στίβο. Τα κατάφεραν. Και να τα βραβεία, τα απανωτά meetings, τα δείπνα με κορυφαία στελέχη σε ακριβά εστιατόρια! Τις Κυριακές, όμως, μια αγκαλιά επιθυμούμε όλοι. Και τα χρόνια κυλούν, οι γυναίκες καριέρας ωριμάζουν, έπειτα παραωριμάζουν, τελικά παίρνουν σύνταξη. Και μεταμορφώνονται πια σε απλές γυναίκες σύνταξης. Χωρίς χαρτοφύλακα, χωρίς προαγωγές, χωρίς σύζυγο. Με εξωτική γάτα ασφαλώς.

Ο παππούς μου ανέκαθεν με συμβούλευε να μην εμπιστεύομαι τα κλισέ και τους άντρες που φλυαρούν αδιάκοπα. Τη δεύτερη συμβουλή ευλαβικά την ακολούθησα (προτιμούσα να είμαι εγώ η φλύαρη της υπόθεσης), την πρώτη αποδείχθηκε λιγάκι πιο δύσκολο να την αφομοιώσω στην πληρότητά της. Για παράδειγμα, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πως τις γυναίκες καριέρας μια σχετική δεισιδαιμονία στην προσωπική ζωή πράγματι τις κυνηγούσε. Κατέληξα στο πρώτο αυθόρμητο συμπέρασμα, πως ένας είναι ο έρωτας ο αγιάτρευτος, αυτός στον οποίο με τα μούτρα και χωρίς αντιστάσεις πέφτεις. Για εκείνες προφανώς η δουλειά τους φορούσε πάντοτε το κοστούμι του πιο σαγηνευτικού συνοδού. Οι υπόλοιποι τερμάτιζαν δεύτεροι κι ιδρωμένοι. Κάποιοι υπήρξαν πολύ εντάξει τύποι, μα τίποτα δε συγκρινόταν με την αδρεναλίνη των πρότζεκτς, την υπερηφάνεια των εργασιακών επιτευγμάτων και της περσόνας μιας σιδηράς κυρίας που δημιουργεί και κατακτά. Συνειδητή η επιλογή, επομένως. Κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις.

Δεύτερο συμπέρασμα: Οι γυναίκες καριέρας φοβούνται λιγάκι παραπάνω να εκτεθούν, να τσαλακωθούν. Στο γραφείο κρατούν τον ρόλο του ισχυρού και στις διαπραγματεύσεις τους φημίζονται για τη σκληρότητά τους. Στην κορυφή του κόσμου τους, ασυνόδευτες κι αγέρωχες, δε σπαταλούν φαιά ουσία σε δάκρυα κι ερωτικές απογοητεύσεις. Η αγάπη, όμως, συνήθεια κακιά το έχει να διαπερνά τις πανοπλίες και να στοχεύει κατευθείαν στο κέντρο. Ορισμένες σαν να δίστασαν ν’ αποχωριστούν τις περίφημες πανοπλίες. Δεν τις αφήνουν στο γραφείο, αλλά σαν τρόπαια τις περιφέρουν σε πάρτι, διακοπές και καφέδες. Κι εγκλωβίζονται μέσα σε αυτές. Δεν αφήνονται σε ιστορίες χωρίς υποσχετικό σημείωμα, σε meetings δίχως ατζέντα συζήτησης.

Τρίτο συμπέρασμα: Οι γυναίκες καριέρας έχουν απλώς άποψη. Κι αυτό ενοχλεί. Και μάλιστα πολύ. Θέτουν στόχους και σαν φημισμένες τοξότριες τους κατακτούν. Διαθέτουν όραμα και πάθος. Οι ανασφαλείς τις τρέμουν, βέβαια. Δεν ανήκουν στις χειραγωγήσιμες υπάρξεις, σε όσες τινάζουν τον ώμο με σκέρτσο και συμβιβαστική διάθεση, κινώντας επιδέξια τα νήματα στο παρασκήνιο. Οι γυναίκες καριέρας είναι φτιαγμένες για τη δράση, για την αλήθεια και για όσους άντρες δεν αναζητούν την τρομαγμένη πριγκίπισσα που θα σώσουν μα μια μεγαλοπρεπή βασίλισσα για να διοικήσουν παρέα το παλάτι.

Τέταρτο συμπέρασμα: Ο άτιμος ο χρόνος πολύ γρήγορα κυλάει ενώ εμείς θαρρούμε πως αν όχι αύριο, τότε μεθαύριο ή έστω παραμεθαύριο θα τρέξουμε πίσω απ’ τις αγάπες που λαχταρήσαμε. Οι γυναίκες καριέρας αγωνιούν να προλάβουν μια καθημερινότητα απαιτητική, ν’ αποκρούσουν ύπουλα χτυπήματα, να εμψυχώσουν υφισταμένους και ν’ ανεβάσουν κατακόρυφα τα ποσοστά της εταιρείας. Κι όταν ξεμπερδέψουν με όλα αυτά, ίσως υπάρξει καιρός για έρωτες, λουλούδια και φιλιά με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Οι εποχές, όμως, αλλάζουν αστραπιαία και κάποτε ξυπνούν ολομόναχες τη μέση ενός κρύου χειμώνα.

Κάθε κλισέ υπάρχει για να ανατρέπεται και κάθε ιστορία γράφεται με τη μοναδική πένα μιας ανθρώπινης ψυχής. Αν κοιτάξεις γύρω σου, λοιπόν, θα ξετρυπώσεις επιτυχημένες επαγγελματίες που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην εργασιακή και προσωπική ευτυχία κι άλλες που κλείστηκαν μια μέρα στο καταξιωμένο τους κλουβί κι ουδέποτε δραπέτευσαν από εκεί. Τα άτυπα στατιστικά αναδεικνύουν απλώς μια τάση κι εμείς αιωνίως καταλήγουμε στο σημείο που υποσυνείδητα επιλέξαμε.