Οι πρώην προχώρησαν και το δείχνουν∙ μας καίει;

Οι περισσότεροι από εμάς είχαμε κάποιες σχέσεις πριν καταλήξουμε στον άνθρωπο που θέλουμε να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί του, κι αυτό πάντα μ’ ένα ερωτηματικό καθώς όλα αλλάζουν -κι εκείνοι, κι εμείς, κι οι επιθυμίες κι οι ανάγκες μας. Οι σχέσεις αυτές –για άλλους λίγες και για άλλους πολλές– έκαναν τον κύκλο τους και τελείωσαν κάποια στιγμή, αφού δεν είχαν κάτι παραπάνω να δώσουν.

Από αυτές τις αποτυχημένες προσπάθειες ενός «μαζί» έχει προκύψει η κατηγορία των «πρώην». Όλοι, λοιπόν, έχουμε μια τέτοια λίστα με ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν πολύ σημαντικοί στη ζωή μας μα πλέον δεν είναι μέρος αυτής. Με κάποιους, όπου ο σεβασμός κι η εκτίμηση ήταν βαθύτερα, έχουμε κρατήσει φιλικές σχέσεις –όσο γίνεται–, με άλλους λέμε μονάχα τα τυπικά, ένα «γεια» στον δρόμο και «χρόνια πολλά» σε γιορτές και γενέθλια κι ορισμένους δε θέλουμε να τους ξαναδούμε στα ματιά μας.

Τι γίνεται, όμως, όταν ο πρώην σύντροφός μας προχωράει στη ζωή του; Πώς το βλέπουμε και πώς το αντιμετωπίζουμε; Θεωρητικά δε θα έπρεπε να μας αφορά και να μας νοιάζει. Στην πράξη, όμως, αν θέλουμε να ‘μαστε ειλικρινείς, μας ενοχλεί και μάλιστα πολύ, ειδικά αν το φινάλε μας είναι πρόσφατο κι αν εμείς δεν έχουμε, ακόμη, κάνει το επόμενο βήμα.

Υπάρχει αυτή η άγραφη κόντρα, ο ανταγωνισμός σχετικά με το ποιος θα προχωρήσει πρώτος. Κι αν έτυχε να μπει σε νέα σχέση το πρώην αμόρε σου πριν από ‘σένα ή, ακόμα κι αν έχεις πάει παρακάτω, εσύ δε δείχνεις τίποτα για τα προσωπικά σου σε αντίθεση με τον άλλον που το διαφημίζει; Τότε μοιάζει να ‘χουμε νικητή κι ηττημένο; Όχι ακριβώς, γιατί το αν προχώρησε όντως ή το κάνει απλά για να σε πικάρει, κανείς δεν το ξέρει -ίσως ούτε καν ο ίδιος, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που επιλέγουμε συντρόφους-τσιρότα για να ξεπεράσουμε παλιές πληγές. Το θέμα είναι πως ξαφνικά, μια ωραία μέρα, χτυπάει το τηλέφωνό σου κι εκείνος ο κοινός σας φίλος, μεταξύ νέων και παλιών, σου πετάει και τη βόμβα για την καινούρια σχέση του/της πρώην.

Ψυχραιμία, εντάξει, σιγά, δεν έχει σημασία που ακόμα υπάρχουν δώρα, αναμνηστικά και ξεχασμένα αντικείμενα σπίτι να σου θυμίζουν το παρελθόν. Το παίζεις κουλ και προσπερνάς την είδηση με –προσποιητή ίσως– αδιαφορία. Μετά από λίγο, κι όσο το σαράκι σε σιγοτρώει, αρχίζεις και παρατηρείς τις τελευταίες δημοσιεύσεις του προσώπου κι εκεί κάτι σε τσιμπάει πιο βαθιά. Μέχρι που αρχίζουν οι κοινές φωτογραφίες των φρέσκων εραστών κι οι κοινές εμφανίσεις στα παλιά δικά σας στέκια. Κάπου εκεί έρχεται κι η πυραμίδα.

Αφού αποδέχεσαι πως σε χαλάνε οι εξελίξεις, μπαίνεις σε ένα τριπάκι, λοιπόν, να προσπαθείς να καταλάβεις αν το κάνει επίτηδες ή αν είναι όντως τόσο καλά όσο θέλει να δείχνει. Ο κάποτε δικός σου άνθρωπος με κάθε ευκαιρία επιδεικνύει τη σχέση και την ευτυχία του κι εσύ αμφιταλαντεύεσαι αν όντως σε νοιάζει ή αν είναι απλά θέμα εγωισμού.

Σε τρώει κι απ’ το τσούξιμο της απόρριψης κάνεις ακραίες σκέψεις, όπως ότι μπορεί να γνωρίστηκαν όσο ήσασταν ακόμα μαζί -όχι πως δε συμβαίνουν κι αυτά. Βλέπεις πως πάνε μακρινά ταξίδια ενώ εσύ παρακαλούσες για μια κοντινή εκδρομή και δεν ξεκουνιόταν. Όλα σε εκνευρίζουν και κάπως σε πονάνε. Είναι λογικό, απ’ τη μία, να αισθάνεσαι περίεργα όταν βλέπεις τον άνθρωπο που μέχρι πριν λίγο καιρό ονόμαζες «δικό σου» και τον είχες στην αγκαλιά σου να χαμογελά τώρα δίπλα σε κάποιον άλλο. Φαίνεται περίεργο, κι ειδικά αν εσύ δεν έχεις ακόμα προχωρήσει, σε κάνει να αισθάνεσαι πιο έντονα τη μοναξιά. Απ’ την άλλη, όμως, ήταν (και) επιλογή σου το τέλος, δε θέλεις ξανά αυτό το πρόσωπο στη ζωή σου.

Σκέψου, επομένως, πως αφού χώρισες μ’ αυτόν τον άνθρωπο και τράβηξε ο καθένας την πορεία του, ήταν κάτι παραπάνω από προφανές και λογικό πως κάποτε θα ‘ρχόταν μια τέτοια στιγμή. Καλό θα ήταν να μην τρέφεις αυταπάτες, γυρνώντας τα πάντα σε ‘σένα και θεωρώντας πως το κάνει για να σε τσιγκλήσει. Ωστόσο, αν από εκεί που ανέβαζε μία φωτογραφία και δύο τραγούδια στους πέντε μήνες στο facebook, ξαφνικά ανεβάζει κάθε μέρα το πού βρίσκεται και τι κάνει, διαφημίζοντας διαρκώς τον καινούριο του έρωτα, ε, είναι και λίγο ύποπτο. Ίσως και να το κάνει για να φανεί πρώτα σε ‘σένα κι έπειτα σε φίλους και γνωστούς. Η αληθινή ευτυχία δε φωνάζει, βιώνεται συνήθως αθόρυβα.

Μην τσιμπάς, λοιπόν, και προχώρα. Συνέχιζε τη ζωή σου κοιτώντας μόνο μπροστά και την επόμενη φορά που θα πέσετε μούρη με μούρη –ακόμα κι αν κρατά κάποιον αγκαλιά ενώ εσύ μόνο τον καφέ σου– φόρα το πιο αληθινό σου χαμόγελο και χαιρέτα. Είναι, άλλωστε, ένας άνθρωπος που περάσατε κάποια πράγματα μαζί, κι αν το μόνο που προσπαθεί είναι να σου δειχθεί, τότε θα κομπλάρει παραπάνω. Αν όντως είναι τόσο καλά όσο δείχνει, ακόμα καλύτερα και για τους δυο σας, εύχεσαι «καλή συνέχεια» κι όλα καλά -τα δικά σου καλύτερα είναι μπροστά!