Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να είσαι.
Σε βλέπω με τα μάτια του φωτός.
Στους τρισδιάστατους κόσμους της ζωής χάνω πού και πού τις αύρες σου.
Κάποιες βραδιές εύχομαι να είχα μαγική ικανότητα όρασης.
Αυτή τη φωτογραφική.
Να γράφουν τα χρώματά σου επάνω της.
Να βλέπω τον θυμό σου στους σκοτεινούς θαλάμους και να κλαίω.
Να αφήνω το φως να μπαίνει απότομα για να φεύγει ο θυμός.
Να μην κλαίω πια.
Να μην κλαις κι εσύ.
Ξέρω ότι συμβαινει όταν θυμώνεις.
Κι ας μην έχω ιδέα πώς μπορεί να είσαι.
Τις κρυφοκοιτάζω τις φωτογραφίες σου πού και πού.
Ακόμη και με τα μάτια του φωτός έχω την ιδέα ότι σε αγαπώ.
Μαζί με τις σκιές σου.
Μαζί με τους θυμούς σου.
Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να είσαι, αλλά αγάπησα μέχρι και τη φυγή σου.
Μου έμαθε πως είναι άνευ σημασίας να μην έχω ιδέα πώς μπορεί να είσαι.
Και σε αγαπώ πιο πολύ γι’ αυτό.
Συντάκτης: Γεωργία Σαρρίδου
