Βυθίζομαι στις σκέψεις μου,

όνειρα να πλάσω,

επιτυχίες να θυμηθώ,

μήπως με ξεγελάσω.

Ανάγκη έχει γίνει πια

κι ο έρωτας ένα βάρος.

Κι η θέση σου ξαναγέμισε,

μα φαίνεται αστείο.

Τι να γεμίσει άλλωστε;

Μόνο για το θεαθήναι.

Τόσο να υποπέσω;

Μέσα στα σεντόνια μου 

αβασάνιστα φεύγει από σένα το μυαλό μου,

λύτρωση βρίσκει κι η καρδιά

και λάμπει το όνειρό μου.

Ξεθωριάζει ο θυμός,

υποχωρεί η ανάμνηση,

θριαμβεύει η γλύκα της καινούργιας μου κατάκτησης.

 

 

 

 

 

Συντάκτης: Άννα Κ.