Θα σε βάλω ευθύς αμέσως στο καθημερινό θέμα που παρατηρείς γύρω σου, σε ηλικίες από πέντε μέχρι εκατόν πέντε. Ναι, τόσο τραγικό είναι, γι’ αυτό και σου χτυπάω το καμπανάκι των ηλικιών για να δεις σε πόσο μεγάλη χρονική γκάμα παίζει το θέμα μας. Μοιχεία. Άντε και για τους ανύπαντρους, το λεγόμενο κέρατο.
Το ότι σε γενικότερο επίπεδο δεν προβλέπεται αυτή η κατάσταση να συναντάται μεταξύ αξιοπρεπών ανθρώπων είναι κάτι το οποίο είναι γνωστό, υγιές κι απόλυτα καταφατικό. Έτσι, λοιπόν, θα γίνει λόγος για όλους εκείνους ή εκείνες που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ενώ στην σχέση τους το κέρατο πάει σύννεφο, μήπως κάποια στιγμή ανοίξουν τα μάτια τους.
Ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου, το συγκεκριμένο θέμα με αηδιάζει σε τέτοιο βαθμό που σκέφτομαι πόση μαγκιά και περιφρόνηση πηγάζει απ’ τον κάθε άπιστο. Από όλους αυτούς που πρόδωσαν για ηδονή λίγων λεπτών, εκείνους που απογοήτευσαν τους ανθρώπους τους για χάρη των ζωωδών ενστίκτων τους αλλά κι όλους εκείνους που δεν ήξεραν γιατί το έκαναν όταν το συζητούσαν με τους φίλους τους. Ας δώσουμε ένα βραβείο στα παιδιά.
Πάμε στα θύματα τώρα. Μιλώ για εκείνους τους συνανθρώπους που ποτέ δεν απόρησαν για την αδικαιολόγητη απουσία του συντρόφου τους. Γι’ αυτούς που δεν κατανόησαν ποτέ τις σύνθετες δικαιολογίες που άκουσαν. Για τον κόσμο που καβάλησε ένα σύννεφο αγάπης από μόνος του και πιστεύει ότι όλα είναι ιδανικά, φωτεινά κι έρχεται ένα καλύτερο αύριο με το ταίρι που διάλεξε να πορευτεί.
Από νεαρή ηλικία πίστευα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω να ασχολούμαι με τον όρο «γιατί». Πίστευα ότι καθώς μεγάλωνα θα συναναστρεφόμουν με ολοένα και πιο ώριμους αλλά και ολοκληρωμένους ανθρώπους και πως η μεγαλύτερη ηλικία των γύρω μου θα συντελούσε σε ένα βαθμό στο να πετύχει το σκεπτικό μου. Είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος.
Το θέμα της απιστίας με άγγιξε πρώτη φορά σε μεγαλύτερο βαθμό, όταν δεν άντεξα άλλο να ακούω το τι και πώς και τα λοιπά ενός λεβέντη που μεγαλώσαμε μαζί από παιδιά κι είχαμε μια τρομερά δεμένη φιλία. Τον ήξερα και με ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά.
Κάποια στιγμή μου γνώρισε έναν καταπληκτικό άνθρωπο, που είχε σχέση μαζί του από μακριά και πραγματικά έμεινα άναυδος απ’ την υπερβολική του καλοσύνη, τη δυνατή του πίστη και την απαράμιλλη αγαθοσύνη του. Αυτός ο άνθρωπος ήταν η κοπέλα διαμάντι για εκείνο το φίλο μου. Οι κακές του συνήθειες δε σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν έως τότε, όπως και η υπερηφάνεια των κατορθωμάτων του εμπρός μου. Κι όταν ήτανε οι δυο τους, όλα μέλι γάλα.
Όση πίστη είδα στα μάτια εκείνης της κοπέλας, όση αισιοδοξία, όση αγάπη και συμπόνια για εκείνον το λίγο πιο ζόρικο χαρακτήρα που είχε δίπλα της, άλλη τόση επανάληψη είδα και σε όλες εκείνες τις φορές στη ζωή μου που κάποιες βάρκες έγερναν μονόπαντα. Και σε τούτο το σημείο ρωτώ το γιατί. Γιατί να εθελοτυφλείς; Γιατί να μην ασχοληθείς λίγο παραπάνω; Γιατί να χάνεις το χρόνο σου με υποτιθέμενες αγάπες που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέλι και μπαρούτι;
Ασχολήσου με τον εαυτό σου να δεις από πού ξεχειλίζει αυτή η δόση καλοσύνης που έχεις μέσα σου. Γιατί φτάνεις σε διάφορες ηλικίες κι ακόμα δεν έχεις εξοπλιστεί με εργαλεία όπως καχυποψία, εγωισμός, περηφάνια, τιμή και κατάλληλη επικοινωνία; Η εμπειρία δίδεται σιγά σιγά κι απαιτείται κόπος, χρόνος κι επιμονή για να καταφέρεις να αποκτήσεις κάτι που ενδεχομένως αγνοούσες στο παρελθόν.
Χρησιμοποίησε λίγο παραπάνω τη δική σου λογική, προσπάθησε να δεις μέσα από τα μάτια σου και μη χρησιμοποιείς τα αυτάκια σου για τίποτε παραπέρα απ’ αυτά που ακούς εσύ ο ίδιος. Εμπιστεύσου την παροιμία που λέει ο λαός: «Απ’ αυτά που βλέπεις να πιστεύεις τα μισά κι από αυτά που ακούς να μην πιστεύεις τίποτα», να δεις πόσο ιδανικότερα μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις την καθημερινότητα. Ξεκίνα κι άσε τις αδιαφορίες και τις σαχλαμάρες για κάποια άλλη κατάσταση.
Εδώ λέγεται ζωή και για να ζήσεις όμορφα κι ευτυχισμένα θα γαμηθείς να προσπαθείς.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Κωτσαντή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παναγιώτης Κωτσαντής
