«Δε σε θέλω» (και τόσο) δε χρειάζεται να σημαίνει «σε χωρίζω»

Ας το παραδεχτούμε: Νούμερο ένα παράγοντας έλξης για μια αρχική γνωριμία είναι η εμφάνιση. Κι αυτό διότι δεν ξέρουμε τι χαρακτήρας είναι, ποια είναι τα προτερήματά του, τα ταλέντα του, οι πεποιθήσεις του κι οτιδήποτε άλλο έχει το κεφάλι του. Στην πορεία βέβαια τα μαθαίνουμε κι αντίστοιχα, είτε εντυπωσιαζόμαστε και μένουμε, είτε αποχωρούμε με ελαφρά πηδηματάκια. Υπάρχουν πάντα και οι περιπτώσεις που βλέπουμε τα λεγόμενα red flags, αλλά τα αγνοούμε επιδεικτικά. Όπως και να το δούμε αυτή η λεγόμενη έλξη είναι η μαγιά που φέρνει τη ζύμωση, το βασικό συστατικό, που λέμε. Στην πορεία ίσως ερωτευτούμε κι αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, άρα να προστεθεί βαρύτητα στη σχέση κι άλλη ουσία. Αυτή η έλξη όμως για πόσο κρατάει; Εξελίσσεται κι αυτή μαζί μ’ εμάς; Κι όταν δεν υπάρχει πια, είναι αυτό μια αφορμή για να διαλυθεί η σχέση;

Όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε κι αυτό είναι το ζητούμενο. Τα θέλω μας στα 20, στα 30 και στα 40 είναι διαφορετικά. Το να μεγαλώνεις και να εξελίσσεσαι με τον άνθρωπό σου, τώρα, είναι προφανώς μια πολύπλοκη κι αρκετά ενδιαφέρουσα διαδικασία. Κι αν στην αρχή νιώθεις μια έλξη ερωτική, μετά τον θαυμάζεις, γίνεται μέρος της ζωής σου. Όχι, απαραίτητα μ’ έναν γάμο και με παιδιά, αλλά μέσα από τις κοινές εμπειρίες σας, την παρέα που θα κάνετε, την κοινή ζωή που θα μοιραστείτε. Μέχρι το σημείο που πια, ο ένας θα ξέρει να διαβάζει τον άλλο, σε αυτό που ονομάζουμε κοινή ζωή.

Τότε, θα παρατηρήσεις ότι, ίσως, η έλξη αυτή που ένιωθες στα πρώτα χρόνια, έχει χαθεί. Όμως, πια, σε κρατάνε παραπάνω πράγματα κι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια διαφορετικού τύπου δέσμευση, στην επιλογή να μη χωρίζεις γιατί νιώθεις παραπάνω πράγματα από το «σε γουστάρω» της αρχής. Γιατί ακόμα και χωρίς αυτό, νιώθεις ότι μπορείς να το παλέψεις, ότι οφείλεις να το κάνεις αφού πλέον κι εσύ έχεις αλλάξει. Βλέπεις δίπλα σου το άτομο που μοιράζεσαι τα ταξίδια σου, τις ανησυχίες σου, τις προσδοκίες σου, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές σου. Εκείνες τις στιγμές που δε θες να πεις πολλά, αλλά εκείνο σε ξέρει και δε θα χρειαστεί να ρωτήσει για να καταλάβει. Κι αυτή η σύνδεση, οφείλεται και ξεκίνησε από την έλξη που νιώθατε μεταξύ σας στην αρχή και σταδιακά σού προσέφερε την ευκαιρία να δεις πιο πολλά.

Από την άλλη πλευρά, γιατί να χάνεται αυτή η έλξη; Αν όντως νιώθουμε ότι μας δένουν τόσα πολλά, γιατί κάποια στιγμή σταματάμε να νιώθουμε το ίδιο, όπως πριν; Ναι, σίγουρα τα συναισθήματα εξελίσσονται κι αυτό είναι το αναμενόμενο, αλλά γιατί να επιτρέπουμε να χάνουμε αυτό που νιώθουμε στην αρχή. Γιατί να μην προσθέτουμε σε αυτό περισσότερα, να το δυναμώνουμε ώστε αυτή η ερωτική, συναισθηματική έλξη να παραμείνει εκεί. Να προσπαθούμε να δείχνουμε πόσο θέλουμε τον άλλον, με αυτόν τον νέο τρόπο μας, την καινούρια οπτική μας για τη σχέση.

Ίσως τελικά, το σημάδι μας να είναι το αν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε μια οποιαδήποτε προσπάθεια. Το αν θέλουμε απλώς να λέμε πως βρήκαμε αυτό που μας βολεύει, αυτό που συμπληρώνει όλα τα κουτάκια μας. Μα, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η λογική δε θα μας κρατήσει σε μα υγιή σχέση. Διότι, είναι διαφορετικό να πηγαίνεις πλάι-πλάι με την εξέλιξη των συναισθημάτων μεταξύ σας κι άλλο το να μείνεις σε μια σχέση από ρουτίνα, από συνήθεια ή από φόβο του «άντε να γνωρίσω πάλι κάποιον από την αρχή».

Σε μια ζωή που ξεχνάμε να είμαστε παρόντες, που ζούμε πάντα με τη σκέψη στην επόμενη ώρα, στην επόμενη μέρα, είναι αναγκαίο να επιθυμούμε. Με όποιον τρόπο μπορούμε να υποστηρίξουμε. Διαφορετικά, ας αναγνωρίζουμε πότε να φεύγουμε, όταν έρχεται η ώρα. Να έχουμε το θάρρος να πούμε «αυτό δε μου κάνει» και να πηγαίνουμε παρακάτω.