Η αλήθεια είναι ότι οι ταινίες με τους super heroes ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν. Πάντα έβλεπα και βλέπω τους ανθρώπους που είναι κολλημένοι μ’ αυτές να αδημονούν για τις πρεμιέρες, λες κι ήρθε το τέλος του κόσμου και τρέχουν για την αποκάλυψη. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητείται η ομορφιά των comic book, αλλά το κάθε πράγμα στο είδος του. Κι αν θέλετε κρεμάστε με (αν και θα ήθελα να μην το κάνετε), όμως με το χέρι στην καρδιά δε θεωρώ ότι κάποια superhero movie ήταν ποτέ πραγματικά καλή.

Επίσης, τόσο καλοί ηθοποιοί και να χάνονται κάτω από μια μπέρτα κι ένα βρακάκι, ούτε ο θεός ο ίδιος δεν το θέλει. Ένα καταπληκτικό παράδειγμα αυτού είναι ο αγαπημένος σε όλους Christian Bale, που από την τρομερή ενσάρκωση στο ρόλο του American Psycho και στο The Fighter, τον βλέπουμε να υποδύεται μια νυχτερίδα που είναι ένας σκοτεινός ιππότης-εκδικητής. Μια νυχτερίδα, ιππότης. Το επαναλαμβάνω σε περίπτωση που δε σας φάνηκε με την πρώτη περίεργο. Δε γίνεται από έναν καθ’ όλα σειριακό δολοφόνο και boxer με οσκαρικές ερμηνείες, να μου τον βάζεις να φοράει μπέρτα και να εκδικείται το κακό οδηγώντας οχήματα που ούτε κάγκουρας από τη Νίκαια δε θα καταδεχόταν να μπει μέσα. Όπου το κακό στην προκειμένη είναι χαρακτήρες όπως ο Joker, o Penguin κ.α. που υποδύονται ηθοποιάρες όπως ο Dani De Vito, Jack Nicholson, Heath Ledger και δεκάδες άλλοι. Γιατί μην ξεχνάμε πως κάθε τίτλος ταινίας πρέπει να βγαίνει και 20 φορές για να μπορούν όλα τα studio παραγωγής να φάνε το μαρουλάκι τους, αλλάζοντας μικρά κι ανούσια πράγματα στο σενάριο, ίσα για να μας μπερδεύουν και να ξενερώνουν τους φανς.

Κι αν θες κι άλλο παράδειγμα, ας μιλήσουμε για την ντροπή των ταινιών αυτών, τον Aquaman. Με τον καταπληκτικό Viking, Jason Momoa, να παίζει τον φούσκα από την Άριελ. Για να μη συζητήσουμε ότι σ’ αυτή την ταινία πρωταγωνιστούν ηθοποιοί- σταθμοί για το Hollywood, όπως είναι η Nicole Kidman, που μετά το The Others και το Eyes Wide Shut που μας έκοψαν την ανάσα, υποδύεται την Atlanna και μιλάει σαν να έχει πάθει εγκεφαλικό. Όπως κι όλοι τους, εδώ που τα λέμε. Βαρύγδουπες δηλώσεις, περίεργο λεξιλόγιο, αμφίεση που ούτε στα καρναβάλια δεν περνάει με τόσο άθλιο καμουφλάζ που και βλάκας να είσαι καταλαβαίνεις ποιος κρύβεται πίσω από ποιον. Ότι δηλαδή ο σούπερμαν φοράει ένα γυαλί και κρύβεται κι αυτό θέλετε να μας πείσετε πως είναι ένα έξυπνο κόνσεπτ.

Αξιοσημείωτος επίσης είναι και ο ρόλος της Halle Berry, που έχει συμμετάσχει σε 3 ταινίες X- Men, όπου μετά από ταινίες όπως Gothica και John Wick, το να κάνει το ρόλο του ένστολου κόμικ εκδικητή-λάτεξ μπι ντι ες εμ γάτα, σίγουρα δεν είναι μια εικόνα που βλέπεις κι ενθουσιάζεσαι. Ο ίδιος σχολιασμός πάει και για το ρόλο της Uma Therman, που μετά το καθηλωτικό Pulp Fiction και το Les Miserables ή το kill Bill, την είδαμε να παίζει τον όρθιο κισσό.

Για τελευταίο σχολιασμό άφησα την ταινία Avengers. Που εδώ το cast έχει τον ατελείωτο, με ηθοποιούς όπως ο Edward Norton -δε χρειάζεται καν να αναφέρω την ταινιάρα Fight Club ούτε ν’ αναλύσω τον παρανοϊκό ρόλο του που ακόμα συζητιέται μαζί με τον Brad Pitt. Τη Scarlett Johanson που με το The Female μας σκότωσε. Την Gwyneth Kate Paltrow που μας διέλυσε το μυαλό στο Seven. Τον Samuel Jackson, στο «πολύ σκληρός για να πεθάνει» και στο «Άφθαρτος». Τον James Spader, που το Blacklist ακόμη φωνάζει στις καρδιές μας και φυσικά τον Mark Ruffalo και το Career Retrospective ή το οσκαρικό Spotlight.

Και ξέρεις κάτι, μπορώ να δεχτώ πως με κασέ 80 μύρια που πήραν οι πρώτοι Avengers και μπέρτα θα βάλεις και κόκκινα βρακιά, δεν μπορώ όμως να δεχτώ αυτή την τρέλα και την άποψη πως μιλάμε για ταινίες υψηλού επιπέδου. Είναι παραγωγές βασισμένες στα εφέ -κι όχι πάντα σε καλά εφέ-, χωρίς το σενάριο να λέει και πολλά και κάνοντας φοβερούς ηθοποιούς να μοιάζουν μέτριοι, που ενδεχομένως ξυπνάνε μια παιδικότητα μέσα μας, αλλά παράλληλα έχουν πάρα πολλές τρύπες και καμία ροή και δεν προσπαθούν καν να το κρύψουν. Κάθε χρόνο σου πετάνε το ίδιο κόνσεπτ και σου τσιμπάνε το δεκάευρω, κλέβοντας φως από πραγματικά εκπληκτικές ταινίες που μένουν στο σκοτάδι γιατί δεν έχουν τα γαλόνια της MARVEL και της DC για να μπορέσουν να διαφημιστούν. Και ναι, είμαστε και μερικοί που δε θα πειστούμε ποτέ πως αξίζουν το hype. Σόρι αλλά όχι και τόσο σόρι, τελικά.

Συντάκτης: Ελένη Ιστορίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου