Δε θα την παλέψεις για πολύ αν δεν εκτονώνεσαι

Κάτι νιώθεις μέσα σου, κάτι σε τυραννάει. Κάτι σε κρατάει ξύπνιο μες στη νύχτα και σε τρώει σιγά-σιγά, σαν δαίμονας που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να σε κατασπαράξει. Δεν ξέρω πόσο καιρό νιώθεις έτσι. Πάνε μήνες, αυτό είναι σίγουρο.

Εκείνα τα άγχη, τα προβλήματα, τις ανεξέλεγκτες οβίδες, που σε τρύπησαν άσχημα κι εσύ δεν έφερες καμία άμυνα, καμία αντίδραση. Μόνο κάθισες εκεί, γυμνός μες στη βροχή, και βράχηκες μέχρι το κόκαλο. «Δεν πειράζει», έλεγες και τα κατάπινες αμάσητα όλα τα σκουπίδια που σου πετούσαν οι άλλοι. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν ποτέ τέλειες, μα ήξερες πως μόνο με τις υποχωρήσεις μπορεί κάποτε να γίνουν. Όχι, όμως, μόνο με τις υποχωρήσεις του ενός.

Σε ποδοπάτησαν, αυτό έγινε. Όχι, δεν είσαι αδύναμος που βρέθηκες σ’ αυτήν τη θέση. Αντίθετα, είσαι πανίσχυρος. Ξέρεις τι κότσια θέλει να κρατήσεις θαμμένες μέσα σου τόσες κραυγές, τόσα δάκρυα, τόσες διαμαρτυρίες; Για κάποιους είναι ακόμα κι αδύνατο να συγκρατηθούν, να μην ανοίξουν το στόμα τους και να τα διαλύσουν όλα, χωρίς δεύτερη σκέψη, έτσι, για ψύλλου πήδημα. Μα εσύ έδειξες θάρρος και τεράστια υπομονή. Υπέμεινες τα βάσανα, με την ελπίδα ότι αυτό κάποτε θα τα λύσει, σιωπηλά κι ανώδυνα. Μα, φίλε μου, δυστυχώς έπεσες έξω.

Ξέρεις πολύ καλά πού καταλήγει πάντα αυτή η υπομονή σου. Αυτή η διαδικασία στην οποία υποβάλλεσαι ξανά και ξανά, δίχως να λογαριάζεις την ψυχική οδύνη στην οποία εκθέτεις τον εαυτό σου, μόνο κακό μπορεί να κάνει. Και σε σένα και στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και στη σχέση που έχετε χτίσει μεταξύ σας. Γιατί το ξέσπασμα θα ‘ρθει, αναπόφευκτα, όσο μεγαλύτερη η περίοδος αναμονής, τόσο μεγαλύτερη και η έκρηξη.

Είναι θέμα χρόνου, λοιπόν, να δημιουργηθεί το μπάχαλο. Και να που εσύ, που είχες τόσο καλές προθέσεις όταν θυσίαζες την ψυχή σου στο βωμό της ψυχραιμίας, βρίσκεσαι τώρα στο εδώλιο του κατηγορουμένου, υπαίτιος ενός τσακωμού, μιας τεράστιας σύγκρουσης, ακόμα και της διάλυσης μιας σχέσης.

Μη με ρωτάς γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα, η απάντηση είναι υπερβολικά εύκολη και δε χρειάζεται πολλή σκέψη. Κάποτε είχα διαβάσει ένα άρθρο περί άγχους. Μια καθηγήτρια προσπαθούσε να περιγράψει στους μαθητές της πως και το παραμικρό ψήγμα άγχους μπορεί να γίνει αβάσταχτο, αν το αφήσεις να σε ταλανίζει για μεγάλο διάστημα. Έφερε, λοιπόν, ως παράδειγμα ένα ποτήρι νερό, το οποίο κρατούσε στο χέρι της. Ζήτησε στους μαθητές της να μαντέψουν το βάρος του κι εκείνοι άρχισαν τις υποθέσεις. Κάποια στιγμή, τους σταμάτησε και τους εξήγησε πως, και μια γουλιά νερό να είχε μέσα μόνο, αν συνέχιζε να το κρατάει μέχρι το βράδυ, εκείνο θα έφτανε να ζυγίζει έναν τόνο και το χέρι της δε θα το άντεχε. Έτσι, τους είπε, συμβαίνει και με το άγχος και με τα προβλήματα. Όσο περισσότερο τα κρατάς μέσα σου χωρίς να τα λύνεις, τόσο περισσότερο σε βαραίνουν.

Τόσο απλό είναι λοιπόν το λάθος που κάνεις και ρίχνεις τον εαυτό σου. Αντί να πεις αυτό που σκέφτεσαι, για να μην ταράξεις τα νερά της σχέσης σου, επιλέγεις να το κρατήσεις μέσα σου, να το κρύψεις, να το κουκουλώσεις. Και όσο αυτό μένει θαμμένο, σαν σπόρος αρχίζει να φυτρώνει όλο και περισσότερο και φτάνει να γίνει ολόκληρο δάσος από συναισθήματα, έτοιμα να εκτοξευτούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Και να σου η έκρηξη, εκείνη η λυτρωτική, που έρχεται για να τα ελευθερώσει. Μα πια δεν είναι εκείνα τα προβλήματα που έκρυψες καλά κάποτε. Τώρα είναι αγνώριστα ακόμα και στα δικά σου μάτια κι ο άνθρωπός σου σε κοιτάει παράξενα, προσπαθώντας να καταλάβει από πού προήλθαν όλα αυτά. Μα ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το ελέγξεις. Ούτε το «μπαμ» σου, ούτε τις συνέπειες που αυτό θα επιφέρει, τις οποίες οπωσδήποτε θα λουστείς εσύ αργότερα. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν είναι κάποιος να φοβηθεί από αυτήν την έκρηξη, αυτός θα είσαι εσύ. Γιατί θα ‘ρθει η στιγμή που θα κληθείς να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα και κανείς δε θα είναι εκεί να σε βοηθήσει.

Επίλεξε να μην κάνεις αυτό το κακό στον εαυτό σου. Η φύση σου έδωσε ένα σωρό τρόπους για να εκφράζεσαι και το λιγότερο που της οφείλεις είναι να τους χρησιμοποιείς. Λέγε τι σκέφτεσαι, κάνε ό,τι νιώθεις, κι αν ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου δεν μπορεί να το ακούσει, δεν είναι ο κατάλληλος για σένα. Στο τέλος της μέρας εσύ πρέπει να νιώθεις άνετα, να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και να είσαι ευχαριστημένος από τις επιλογές σου. Και να θυμάσαι, κάθε εμπόδιο για καλό.