Πολλά έχουν γραφτεί για το τέλειο ραντεβού. Κι είναι όλα τους σωστά, γιατί είναι υποκειμενικό το θέμα και δε χωράει πολλές συζητήσεις με τρίτους. Κοινή γραμμή των περισσότερων θεωριών, άλλωστε, είναι το να περάσουν και τα δύο μέτωπα καλά, να το διασκεδάσουν, και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, θαρρώ, τη σημασία αυτού του παράγοντα.

Αν βγεις μια βόλτα και παρατηρήσεις τα ζευγαράκια που κάθονται στα μαγαζιά, θα διακρίνεις μια ασπίδα να απλώνεται ανάμεσά τους, ένα αόρατο πέπλο που τους στερεί κάθε χαρά και τους υπνωτίζει, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως καλοπερνούν, ενώ ούτε που πλησιάζουν την ιδέα της καλοπέρασης. Θα τους δεις χαμένους, τον καθένα στο δικό του βυθό, να κολυμπούν σαν τα δελφίνια ανάμεσα σε χιλιάδες πληροφορίες, εικόνες, βίντεο και “chat” και κάθε τόσο να βγάζουν το κεφάλι τους έξω απ’ το νερό για να πάρουν λίγο αέρα, ανταλλάσσοντας ένα χαμόγελο ή δείχνοντας μια εικόνα στον διπλανό τους, προτού ξαναπέσουν και ξαναχαθούν μέσα στα άδυτα του κυβερνοχώρου.

Μα είναι κρίμα πια, δεν το βλέπεις; Καλά τα κινητά, καλό και το ίντερνετ, δεν αντιλέγω. Μας έχουν προσφέρει χιλιάδες καλά και είναι θαυμαστά δημιουργήματα του ανθρώπου. Παρ’ όλ’ αυτά, η κατάχρηση καλό είναι να αποφεύγεται και στο συγκεκριμένο θέμα νομίζω πως όλοι έχουμε λίγο-πολύ εθιστεί. Ακόμα κι ο εθισμός που σου προκαλεί ο έρωτας, όμως, είναι βλαβερός. Τι περιμένεις να είναι, λοιπόν, ο εθισμός που έχουμε πάθει μ’ αυτήν τη μικρή οθόνη;

Επειδή, όμως, είμαστε άνθρωποι, και θέλω να πιστεύω πως μπορούμε με ευκολία να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει και να δαμάσουμε τα ένστικτα που κοντεύουν να μας ξεπεράσουν και ίσως, να μας καταστρέψουν, ίσως να έχει έρθει ο καιρός να κάνουμε κάτι και γι’ αυτή τη μάστιγα, αυτήν την εξάρτηση. Κι αφού έχουμε θέσει ως σταθερό παράγοντα στο προκείμενο θέμα των ραντεβού, τη διασκέδαση και των δύο συμμετεχόντων, ίσως να είναι η στιγμή να θέσουμε άλλη μία σταθερά, η οποία θα σταθεί ως προϋπόθεση για την άλλη: ραντεβού άνευ κινητού.

Κόλπο δοκιμασμένο και με θεαματικά αποτελέσματα, πρόκειται για μία συνταγή με βέβαιη επιτυχία. Είναι το κλειδί που έψαχνες και δεν έβρισκες, στο υπογράφω. Πρόκειται για έναν κανόνα που θα θέτεις κάθε φορά που θα βγαίνεις με ένα άτομο, έναν κανόνα ανεκτικό που θα κρίνει τα πάντα.

Αν το προτείνεις, άλλωστε, δύο είναι οι περιπτώσεις του τι πρόκειται να συμβεί. Η πρώτη είναι να σου πει το to be αμόρε σου όχι, να αρνηθεί να συμμετέχει. Να σου πει πως θα κάνει ό, τι θέλει, πως δε δέχεται να αφήσει, δηλαδή, μια ψυχρή συσκευή για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε σένα για ένα δίωρο και να σου ανάψει όλα τα κόκκινα φώτα που χρειάζεται να δεις για να φύγεις τρέχοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η δεύτερη περίπτωση είναι να το δει σαν ένα έξυπνο και χρήσιμο challenge. Μια πρόκληση που, ενώ στην αρχή θα σας δυσκολέψει λίγο -γιατί, είπαμε, πρόκειται για εξάρτηση-, στην πορεία θα σας μαγέψει. Θα σας μαγέψει γιατί θα καταλάβετε πόσο αψεγάδιαστα τέλειο είναι το να χάνεσαι σε μια συζήτηση με τον άλλον, να κάθεσαι και να χαζεύεις τα μάτια του, τα χείλη του και τις κινήσεις του ενώ σου μιλάει, να ακούς τη μουσική που θα γαργαλάει τα αφτιά σας και να σιγοτραγουδάς μαζί του. Και κάπως έτσι θα φτάσετε να περνάτε δύο -ή και παραπάνω- ουσιαστικές ώρες μαζί, μαθαίνοντας ο ένας τον άλλο, τσεκάροντας αν στ’ αλήθεια υπάρχει χημεία μεταξύ σας κι αφήνοντας όλον τον ψηφιακό κόσμο στην άκρη, για να ζήσετε στο έπακρον τον κανονικό.

Χρειάζεται προσοχή, όμως, να ξέρεις. Υπάρχει κίνδυνος, αν δοκιμάσεις αυτήν την τακτική μια φορά, να θέλεις να την ακολουθείς κάθε φορά που θα βρίσκεσαι με παρέα, είτε σε ραντεβού είτε σε απλή συνάντηση φίλων. Θα αποζητάς αυτήν την ηρεμία, αυτήν την αποτοξίνωση. Κι όταν θα σε ρωτούν τι θα κάνετε αν βαρεθείτε, αν εξαντλήσετε όλα όσα έχετε να πείτε και θελήσετε να κάνετε ένα διάλειμμα, εσύ θα ψάξεις να βρεις κάθε δυνατό τρόπο για να περάσει η ώρα μακριά απ’ το τηλέφωνο. Θα ψάξεις το πατάρι του σπιτιού για να ξεθάψεις παλιά επιτραπέζια, θα βγάλεις απ’ το συρτάρι την τράπουλα για να αφεθείτε στη μπιρίμπα, θα ανακαλύψεις παλιά CD και θα θυμηθείτε τραγούδια ξεχασμένα, μα αγαπημένα και θα δημιουργήσετε τις ομορφότερες αναμνήσεις, μακριά από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δε τα χρειάζεστε για να δικτυωθείτε κοινωνικά όταν βρίσκεστε με καλή παρέα, άλλωστε!

Συντάκτης: Ελευθερία Αντωνοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου