Μια σχέση στην αρχή της είναι πάντα όμορφη. Υπάρχει ο ενθουσιασμός, η διαρκής ανυπομονησία και το τρέμουλο για την κάθε επόμενη συνάντηση, σαν να ‘ναι η πρώτη ή η τελευταία. Κάπου στην πορεία, όμως, το καρδιοχτύπι χαλαρώνει, τα συναισθήματα συνηθίζονται και το «μαζί» ρουτινιάζει. Οι σύντροφοι δεν αφιερώνουν πια τον ίδιο χρόνο στο ταίρι τους, χρειάζονται ένα διάλειμμα, λίγο «χώρια», λίγη ελευθερία. Όχι όλοι, όμως.

Αυτό το συναισθηματικό ξεφούσκωμα, το χαλάρωμα της έντασης, δε συμβαίνει σ’ όλους. Υπάρχουν, λοιπόν, κι εκείνοι που δεν αφήνουν τον έρωτα να ξεθυμάνει, που δεν κάνουν χώρο στην ανία και που επιδιώκουν να απολαμβάνουν τον άνθρωπό τους όσο περισσότερο γίνεται μέσα στη μέρα τους.

Βλέπονται και περνούν στιγμές μαζί όσο πιο πολύ αντέχει το πρόγραμμά τους. Τρώνε μαζί, πηγαίνουν σούπερ μάρκετ, πίνουν τον πρώτο καφέ της μέρας κι εκείνο το κρασάκι για να χαλαρώνουν λίγο πριν κοιμηθούν, πάνε εκδρομές και σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Κάνουν (σχεδόν) τα πάντα μαζί και δεν κουράζονται ποτέ. Ίσα-ίσα που μόλις συμπέσουν οι ελεύθεροι χρόνοι τους το θεωρούν ιδανική ευκαιρία για να τον μοιραστούν.

Φαίνεται απίστευτο κι όμως πραγματικό. Προτιμούν να ‘ναι με το ταίρι τους παρά έξω με φίλους σε ένα μέρος το οποίο θα τους είναι αδιάφορο, αφού θα τους λείπει αυτός που θέλουν πιο πολύ απ’ όλους δίπλα τους. Όσο τα ζευγάρια αφιερώνουν πολύ χρόνο ο ένας στον άλλον, κι ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, ο εγκέφαλός τους απελευθερώνει μια ορμόνη, την οξυτοκίνη, η λεγόμενη «ορμόνη της αγάπης». Στα «αυτοκόλλητα» ζευγάρια, τα οποία συνήθως έχουν και πιο δραστήρια σεξουαλική ζωή, η ορμόνη αυτή βρίσκεται σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα απ’ ό,τι σε ‘κείνα που προτιμούν την ανεξαρτησία τους ή βρίσκονται αναγκαστικά σε απόσταση.

Ο χρόνος που ξοδεύουν μαζί εξελίσσει και τους δύο, γνωρίζονται ακόμα καλύτερα κι ενώ αισθάνονται ασφαλείς, αναπτύσσοντας μια σχέση εμπιστοσύνης, παράλληλα δεν πλήττουν, καθώς πάντα βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον να κάνουν με το ταίρι τους. Δε βιάστηκαν να εκδηλωθούν, συνήθως πρόκειται για ζευγάρια που ξεκίνησαν πιο χαλαρά και συνειδητά κατέληξαν να περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους μαζί, γιατί αυτό είναι που θέλουν κι οι δύο.

Δεν κρατούν μυστικά ή δεύτερες σκέψεις, κανείς δεν καταπιέζει κανέναν κι έτσι η καθημερινή τριβή γίνεται μόνο βαθιά αγάπη κι οικειότητα αλλά όχι κι αιτία για εντάσεις, αφού όταν κάτι τους ενοχλεί, το συζητούν και το λύνουν αμέσως, χωρίς να συσσωρεύουν θυμό κι απογοητεύσεις.

Όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό, οι σχέσεις αυτές αναπτύσσουν ισχυρά δεσμά και μια δυνατή χημεία. Δεν υπάρχει αρνητική εξάρτηση αλλά αμοιβαίος σεβασμός. Αφήνουν στην άκρη τους εγωισμούς της μονάδας κι εστιάζουν στη δυάδα τους. Στον (πολύ) χρόνο που περνούν μαζί εξομολογούνται φόβους κι όνειρα, δοκιμάζουν νέα πράγματα παρέα και μοιράζονται εμπειρίες, λογικό επομένως όλα αυτά να τους ενώνουν κι άλλο.

Πολλοί θεωρούν ότι σε μια σχέση πρέπει να ‘χει ο καθένας τον χώρο και τον χρόνο του, όμως οι συγκεκριμένοι το δοκίμασαν και κατέληξαν πως προτιμούν να δουν μαζί εκείνη την ταινία, αγκαλιά στον ίδιο καναπέ, ή να διαβάσει ο καθένας το βιβλίο του στον ίδιο χώρο, με διαλείμματα για αγκαλιές και φιλιά.

Συνυπάρχουν αρμονικά (γι’ αυτό και συχνά συγκατοικούν) και σέβονται τα όρια και τον χώρο του άλλου. Μπορεί να μοιάζει φαινομενικά ένα πιεστικό μοντέλο σχέσης, όπου δεν έχουν χρόνο για τίποτα άλλο πέρα απ’ το να αφιερώνουν στιγμές ο ένας στον άλλον, όμως στην πραγματικότητα σε μια τέτοια σχέση υπάρχουν συγκριτικά πολύ λιγότερες ζήλιες κι ανασφάλειες. Επιλέγουν να ‘ναι πολύ μαζί γιατί το θέλουν, όχι γιατί δεν μπορούν χώρια.

Με λίγα λόγια αυτά τα ζευγάρια δεν είναι τοξικά ή αρρωστημένα, δεν είναι καταπιεσμένα ή συνεξαρτητικά, όχι πάντα τουλάχιστον. Είναι αξιοζήλευτα γιατί βάζουν σε προτεραιότητα τον άνθρωπό τους και περνάνε στην πρώτη ευκαιρία ποιοτικό χρόνο μαζί, κάνοντας πράγματα που τους δένουν.

Οι κοινές στιγμές, τα συναισθήματα και τα βιώματα εξάλλου, κρατάνε τα ζευγάρια μαζί. Όχι τα δώρα, ούτε η δημοσιοποίηση των ιδιωτικών τους στιγμών στα social media. Δεν έχουν μια υποτιθέμενη εικονική ευτυχία αλλά μια πραγματική χημεία.

 

Συντάκτης: Ελένη Φλισκουνάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη