Πόσες φορές περιμέναμε με τόση ανυπομονησία και προσμονή ένα μήνυμα. Όχι ένα οποιοδήποτε μήνυμα, ένα μήνυμα από κάποιο συγκεκριμένο άτομο! Το άτομο που εκείνη την περίοδο μας ενδιαφέρει. Που εκείνη την περίοδο θέλουμε σαν τρελοί να μάθουμε τα πάντα και γουστάρουμε να μιλάμε ώρες ατελείωτες μαζί του.
Υπάρχει όμως κι η άλλη πλευρά. Η άλλη οπτική γωνία όπου όσο και να περιμένουμε και να καθόμαστε πάνω από έναν υπολογιστή ή ένα τηλέφωνο, δε στέλνει. Πληκτρολογείς τον αριθμό του και τρελαίνεσαι στις σκέψεις για το αν πρέπει να στείλεις εσύ.
Μετά από πολλή ώρα σκέψης αποφασίζεις να ξεκολλήσεις απ’ τον υπολογιστή και το κινητό και παίρνεις απόφαση ότι δε θα ασχοληθείς. Σκέφτεσαι τα γνωστά, ότι αν ήθελε κι ενδιαφερόταν θα σου έστελνε ένα μήνυμα κι όλα εκείνα που προσπαθούμε να μας πείσουμε όταν ερωτευόμαστε.
Αφήνεις λοιπόν το κινητό στην ησυχία του και κάνεις κάθε λογής παλαβομάρα για να μην το σκέφτεσαι και στο τέλος τρελαθείς. Ξαφνικά όμως ακούς τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το κινητό σου όταν σου έρχεται μήνυμα. Τρέχεις απ’ τη μία άκρη του σπιτιού στην άλλη. Πηδάς κάθε εμπόδιο που βρίσκεις μπροστά σου λες και πας για ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Τελικός προορισμός το σαλόνι όπου έχεις αφήσει το κινητό σου.
Φτάνεις λοιπόν και πιάνεις το κινητό στα χέρια σου. Σε πιάνει ταχυπαλμία και στην ιδέα ότι είναι ο έρωτάς σου, τρελαίνεσαι. Ανοίγεις το κινητό και δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Καμία σχέση με αυτό που ονειρευόσουν. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις! Θες να σπάσεις το κινητό, θες να απαντήσεις στο μήνυμα με ένα «Τράβα γαμήσου κι εσύ» -αλλά δε θα το κάνεις γιατί δε σου φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος- ή απλά θες να αρχίσεις να γελάς υστερικά με την τύχη σου.
Είναι λες και το σύμπαν παίζει με τα νεύρα σου, την υπομονή σου και κυρίως το παιχνίδι του για εκείνη τη μέρα είσαι εσύ. Πώς γίνεται να θες να σου στείλει αυτός και να σου στέλνει ο άλλος; Δηλαδή, ρε παιδιά, το σύμπαν έχει ραντάρ; Εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει ακόμη πώς λειτουργεί αυτό! Να θες ένα συγκεκριμένο άτομο να σου στείλει ένα μήνυμα, ένα απλό μήνυμα έστω, να σε ρωτήσεις αν είσαι καλά και το πώς πέρασες την μέρα σου κι αντί αυτού να σου στέλνει ο οποιοσδήποτε άκυρος άνθρωπος.
Αυτό συμβαίνει μόνο σε εμάς ή υπάρχει κι άλλος κόσμος που το παθαίνει αυτό το πράγμα; Πραγματικά είναι φορές που πιστεύω ότι μας τιμωρεί το σύμπαν για κάτι που δε φταίμε. Ἠ τελικά ίσως το πρόβλημα είναι μαζί μας; Το ότι μπορεί να έχουμε τόσες πολλές απαιτήσεις απ’ το συγκεκριμένο άτομο ή ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό; Το γεγονός ότι ενθουσιαζόμαστε τόσο πολύ και πιστεύουμε τόσο εύκολα ότι αυτό μπορεί όντως να είναι αμοιβαίο;
Σε τελική ανάλυσή το πρόβλημα μπορεί να μην το έχει το σύμπαν μαζί μας. Το πρόβλημα μπορεί να το έχουμε εμείς οι ίδιοι με τους εαυτούς μας. Μπορεί να βιαζόμαστε υπερβολικά να ενθουσιαστούμε και στο τέλος να μας φταίνε όλοι κι όλα.
Γι’ αυτό λοιπόν ας μην πετάμε στα σύννεφα κι αν πάλι γουστάρουμε να πετάμε, ας πετάμε. Αλλά καλό είναι να προσγειωνόμαστε από μόνοι μας πριν μας προσγειώσουν οι άλλοι απότομα.
Επιμέλεια Κειμένου Λουκίας Χριστοδούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
