Ο Μαρσέλ Προυστ υποστηρίζει πως ο έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πόσο μικρή σημασία έχει για εμάς η πραγματικότητα. Διαβάζοντας κάτι τέτοιο η πρώτη σου σκέψη πιθανόν να είναι πως χρωστάμε πολλά στον έρωτα, μιας και μας σώζει από την όχι και τόσο ευχάριστη ρουτίνα. Ίσως, όμως, αν το επεξεργαστείς λιγάκι παραπάνω να δεις πως κρύβεται κάτι βαθύτερο πίσω απ’ αυτή τη φράση.
Καταρχάς, θεωρείς πως έρωτας και πραγματικότητα πάνε μαζί; Αν ναι, το λες κι αστείο. Η εξιδανίκευση του έρωτα είναι σύνηθες φαινόμενο, το να κάνεις ασταμάτητα ιδέες, σενάρια κι υποθέσεις για το πρόσωπο που θες πολύ. Έχεις πάρει αυτό το κάτι που σου έχει δώσει το πρόσωπο και το έχεις τοποθετήσει σ’ ένα ροζ σύννεφο κι ας ξέρεις πολύ καλά πως τα σύννεφα -ανεξαρτήτως χρώματος- έχουν την ιδιότητα της κάλυψης, ειδικά αν μετατραπούν σε ομίχλη.
Ένας αντικειμενικός εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να δει στον άνθρωπο που σε γοητεύει πολλά χαρακτηριστικά που δε βλέπεις εσύ. Κάποια στιγμή φτάνεις σε σημείο να μην πατάς σταθερά στη γη και να επιτρέπεις στις πεταλούδες να κάνουν βόλτα στο στομάχι σου. Εκεί ξεκινάς να πλάθεις τον έρωτα όπως θα τον ήθελες χωρίς να το καταλαβαίνεις. Τον δικαιολογείς συχνά και διατίθεσαι να κάνεις τα πάντα για το συγκεκριμένο πρόσωπο που απαντά σε όσα έχουν γεννηθεί στο μυαλό σου. Κινήσεις, σκέψεις, πράγματα που θεωρείς must στον έρωτα, ακόμα και να μην τα έχει το έτερον ήμισυ, εσύ του τα έχεις προσθέσει χωρίς καν να το γνωρίζει. Έτσι, διατηρείται και φουντώνει κατά καιρούς μια ζεστασιά που αν είχε χρώμα θα ήταν κόκκινη χωρίς να υπολογίζει μέρη, τρίτα πρόσωπα, καταστάσεις κι εποχές. Όλα για χάρη της μπαίνουν στην άκρη.
Στην πορεία το μέσα σου «τρέφεται» από τη συνεχή θεοποίηση του προσώπου που έχεις απέναντί σου, με το «τυφλώθηκα από έρωτα» να βρίσκεται στα ντουζένια του. Δεν μπορείς να αντιληφθείς πως ο έρωτας που έχεις στο κεφάλι σου θα οδηγήσει σε απουσία πραγματικής γνωριμίας και επαφής. Δέχομαι πως η «εξιδανίκευση του έρωτα» μπορεί να ανεβάσει σε πολύ ψηλά ντεσιμπέλ την έντασή του, αλλά καλό είναι να εξετάσεις και το ενδεχόμενο ο ρεαλισμός να γεννήσει έναν έρωτα ακόμη πιο έντονο. Κι αν κάτι τέτοιο συμβεί, το “too good to be true” να μην ξέρει πού να κρυφτεί.
Το έχει από τη φύση του ο άνθρωπος να δημιουργεί, να αναπτύσσει και να ζει τον έρωτα με περισσότερη άνεση και ευκολία στο μυαλό του, γιατί νομίζει πως η πραγματικότητα μπορεί να φθείρει κάθε τι ερωτικό που θα προκύψει στην πορεία. Στο κεφάλι του την έχει ως ανυπόφορη, με συνεχόμενα εμπόδια, ικανή να οδηγήσει σε ρήξη και φθορά χωρίς να το καταλάβει κανένα από τα δύο ερωτευμενάκια. Αν δώσεις μια ευκαιρία στην πραγματικότητα, μπορεί και να γοητευτείς από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, με αποτέλεσμα αυτό που θα χτίσετε να είναι βαθύ και σπάνιο.
Ο έρωτάς σας θα βρίσκεται ακόμη και στα ελαττώματα, χωρίς να τα δικαιολογείτε επειδή έτσι πρέπει. Θα τα αποδέχεστε και θα τα διαχειρίζεστε με λατρεία. Τόσο η αυθεντικότητα όσο και ο συγχρονισμός των συναισθημάτων μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα που δεν έχεις σε εκτίμηση και κατ’ επέκταση να αποτελέσουν ασπίδα που θα βοηθήσει στη διατήρηση του ενός και μοναδικού έρωτα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Γεωργία Ρουμελιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
