Και το ερώτημα είναι: ποιος στηρίζει τους γονείς;

Ο ρόλος του σημερινού γονέα είναι πολύπλοκος. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη στην καθημερινότητα τους.

Το να είσαι γονιός δεν είναι απλή υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν εύκολο, αλλά σήμερα, με τους τρελούς ρυθμούς ζωής και τις απαιτήσεις να αυξάνονται καθημερινά, αυτός ο ρόλος έχει γίνει πολύπλοκος, κουραστικός και συχνά μοναχικός.

Οι γονείς προσπαθούν να τα προλάβουν όλα. Να δηλώνουν παρόντες στη ζωή των παιδιών τους, να δουλεύουν, να στηρίζουν οικονομικά την οικογένεια, να συμμετέχουν σε σχολικές δραστηριότητες, να μαγειρεύουν, να διαβάζουν, να ακούν, να αγκαλιάζουν, να εξηγούν, να αγαπούν. Χωρίς διακοπή, χωρίς σταματημό.

Και το ερώτημα είναι: ποιος στηρίζει τους γονείς;

Ποιος τους ρωτάει πώς είναι; Αν κοιμήθηκαν καλά. Αν έχουν στιγμές για τον εαυτό τους; Αν χρειάζονται βοήθεια για να τα βγάλουν πέρα;

Ο γονιός σήμερα είναι” φορτωμένος “με πολλά «πρέπει». Πρέπει να είναι υπομονετικός, αυστηρός αλλά όχι σκληρός, διαθέσιμος αλλά όχι πιεστικός. Ισορροπημένος, χωρίς πολλά ξεσπάσματα. Και όλα αυτά χωρίς υποστήριξη .

Πολλοί γονείς δεν έχουν βοήθεια από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Άλλοι είναι μόνο γονείς . Άλλοι εργάζονται σε βάρδιες ή με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Κι όμως, όλοι αυτοί παλεύουν καθημερινά για το καλύτερο. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία, είναι να τους δούμε με κατανόηση.

Οι γονείς στην πλειοψηφία τους δε χρειάζονται ψυχολόγο και ειδικούς συμβούλους. Πολλοί χρειάζονται απλώς κάποιον να τους ακούσει χωρίς να τους κρίνει. Έναν δάσκαλο που θα συνεργαστεί και θα τους καταλάβει. Έναν εργοδότη που θα δείξει συμπαράσταση. Μια φίλη που θα πει “έλα, άφησέ μου τα παιδιά μια ώρα να πας για καφέ”. Μια κοινωνία που θα νοιάζεται τον γονιό που κάθεται εξαντλημένος στο παγκάκι της παιδικής χαράς.

Η υποστήριξη δεν είναι απαραίτητα πάντα κάτι μεγάλο. Μπορεί να είναι κάτι απλό. Άνθρωποι που κάθε στιγμή θα βρεθούν δίπλα τους να τους βοηθήσουν. Θα επιτρέπει στους γονείς να αναπνεύσουν λίγο, να μη νιώσουν πως τα κάνουν όλα λάθος. Γιατί δεν τα κάνουν. Τα κάνουν όπως μπορούν. Και αυτό είναι πολύ.

Το να είσαι γονιός δεν είναι εύκολο. Προυποθέτει μικρές νίκες και λάθη, “συγγνώμη”, “δεν ήθελα να φωνάξω”, “κουράστηκα”, “χαίρομαι που γύρισες από το σχολείο”, “είμαι εδώ”. Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από έναν γονιό που προσπαθεί με αγάπη, ακόμα κι όταν είναι κουρασμένος.

Γι’ αυτό το λόγο, ας πάψουμε να απαιτούμε από τους γονείς να είναι υπερήρωες. Δεν χρειάζεται να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Χρειάζονται χρόνο, χώρο και λίγη βοήθεια. Όχι γιατί δεν είναι ικανοί, αλλά γιατί είναι άνθρωποι. Και όπως κάθε άνθρωπος, έχουν ανάγκη από στήριξη.

Για να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά, πρέπει να φροντίσουμε και τους γονείς τους. Να τους δώσουμε χώρο να πάρουν ανάσα. Να τους επιτρέψουμε να κάνουν λάθη.

Ένας γονιός που νιώθει στήριξη, είναι ένας γονιός που μπορεί να σταθεί δυνατός. Να νιώθει ότι θα τα καταφέρει. Και όταν οι γονείς είναι καλά, αυτό φτάνει πρώτα στα παιδιά τους. Στην καθημερινότητα, στα χαμόγελα, στην ηρεμία του σπιτιού.

Αυτό λοιπόν είναι το ζητούμενο όλων μας. Μια οικογένεια που, παρά τις δυσκολίες, βρίσκει τρόπους να είναι μαζί και γεμάτη ευτυχία!