Υποτιμάς το ταίρι σου όταν του λες «όποιος αγαπάει ζηλεύει»

Το νιώθεις πάλι να έρχεται. Ο κρύος ιδρώτας τρέχει στη ραχοκοκαλιά σου. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά κι ακανόνιστα κι έχεις ματώσει τα χείλη σου από τα δαγκώματα. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια κουβέντα αρκεί για να νιώσεις πως απειλείσαι και να θέλεις να μαρκάρεις με κάποιο τρόπο την «ιδιοκτησία» σου. Απλώνεις το χέρι σου να πιάσεις το δικό του κι ο άνθρωπός σου το τραβάει μακριά. Φορτώνεις χειρότερα.

Η έξοδός σας έχει καταστραφεί ήδη και ξέρεις πολύ καλά τι θα ακολουθήσει. Το έχεις ζήσει τόσες φορές εξάλλου. Εσύ θα κάθεσαι με τα μούτρα κατεβασμένα ως το πάτωμα κι η σχέση σου θα διασκεδάζει με τους υπόλοιπους της παρέας σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Στην επιστροφή θα μαλώσετε για εκατομμυριοστή φορά, εξαπολύοντας τις ίδιες κατηγορίες ο ένας στον άλλον και ο καβγάς θα λήξει με το ταίρι σου να σου λέει πως έχει κουραστεί από την ανεξέλεγκτη ζήλια σου κι εσένα να κλαις απαρηγόρητος, λέγοντας πως «ζηλεύεις επειδή αγαπάς».

Όχι. Δεν είναι υποθετικό σενάριο αλλά η πραγματικότητα που δυστυχώς αντιμετωπίζουν πολλά ζευγάρια. Η ζήλια δεν κάνει διακρίσεις. Δεν ξέρει από άνδρες, γυναίκες, όμορφους, άσχημους, εύσωμους, αδύνατους, φτωχούς, πλούσιους. Είναι ένα συναίσθημα σαρωτικό, που όταν ξεπερνάει τα όρια της λογικής μπορεί να διαλύσει τα πάντα. Κι οι απόψεις διίστανται. Οι μισοί θα πουν πως δεν μπορεί να αγαπάς κάποιον και να μην τον ζηλεύεις καθόλου κι οι άλλοι μισοί θα υποστηρίξουν πως όποιος αγαπάει δε ζηλεύει. Η αλήθεια πού βρίσκεται είναι το θέμα.

Η ζήλια, ίσως να είναι και όμορφη κι αναζωογονητική όταν μπορείς να την ελέγξεις, δεν κάνεις υπερβολές και δε δημιουργείς προβλήματα στον άνθρωπό σου. Τον εμπιστεύεσαι; Είσαι σίγουρος για τα αισθήματα που έχει για σένα; Τότε θα έπρεπε να χαίρεσαι αν έχεις δίπλα σου κάποιον που προκαλεί τον θαυμασμό και να χρησιμοποιείς τη ζήλια σαν ένα διεγερτικό παιχνίδι μεταξύ σας.

Τώρα αν φοβάσαι πως με την πρώτη ευκαιρία θα σου την κάνει την κουτσουκέλα, άλλη ιστορία. Από πού προέρχεται ο φόβος σου; Μήπως πρέπει να το ψάξεις λίγο με τον εαυτό σου; Πώς είναι η σχέση σου με τον έλεγχο; Έχεις ανασφάλειες που φανερώνονται με αυτό τον τρόπο; Και πώς σου δημιουργήθηκαν αυτές; Νιώθεις πως δεν είσαι αρκετός; Μήπως σε πρόδωσαν στο παρελθόν και χρησιμοποιείς τη ζήλια ως άλλοθι για να διατηρήσεις ανοιχτό το τραύμα σου; Μήπως έχεις αγχώδη τύπο προσκόλλησης; Κι έστω ότι τα έχεις τα θεματάκια σου, σου δίνει αυτό το δικαίωμα να κάνεις δύσκολη τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου που στο κάτω κάτω επέλεξε να είναι στο πλάι σου;

Τις περισσότερες φορές, αυτός που ζηλεύει, ουσιαστικά, περισσότερο ή λιγότερο άμεσα, επιθυμεί να ασκήσει έλεγχο και να επιβεβαιώσει την εξουσία του. Θεωρεί πως αν επιβληθεί στο άτομο που τον ενδιαφέρει, τότε αυτό αποδεικνύει την υπεροχή του, αλλά και του παρέχει ασφάλεια. Αν βρίσκεται στο στάδιο της αφέλειας, πιστεύει πως με τον τρόπο αυτό θα προλάβει καταστάσεις που μπορεί να έρθουν και δε θα κινδυνέψει να χάσει το αντικείμενο του πόθου του. Έτσι, όμως, πετυχαίνει το αντίθετο αποτέλεσμα, αφού καμία σχέση δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε τόση καταπίεση κι η εξέλιξη είναι μονόδρομος.

Τα πράγματα, βέβαια, είναι δύσκολα και για τους δύο. Αφού και το ίδιο το άτομο που βιώνει τη ζήλια βρίσκεται σε μια μόνιμη ανησυχία κι επιφυλακή. Ζει με την καχυποψία και τα υποθετικά σενάρια που φτιάχνει με το μυαλό του και δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα απλά καθημερινά. Υποφέρει και δεν είναι λίγες οι φορές που η υπερβολική ζήλια μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε καταστάσεις, όχι μόνο επικίνδυνες για τη ζωή του άλλου ανθρώπου, αλλά και σε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Τότε άλλη λύση, εκτός από τη βοήθεια ενός ειδικού, δεν υπάρχει.

Πρέπει να βρεθεί η πηγή του προβλήματος. Να συνειδητοποιήσει αυτός που έχει το πρόβλημα πως όλα έχουν να κάνουν με τον ίδιο κι όχι με το ταίρι του, που στην τελική, όσο κι αν το ζηλέψει, αν θέλει να απιστήσει ή να φύγει, θα το κάνει. Με την αποδοχή θα έρθει σιγά-σιγά και η αλλαγή και η λύτρωση. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να διακρίνει κάποιος ότι ξεπερνιούνται τα επιτρεπόμενα όρια, γιατί ειδικά όταν μπαίνει ο έρωτας στη μέση, γινόμαστε όλοι λίγο τυφλοί και κουφοί κι ακόμη κι αν χτυπάνε όλα τα καμπανάκια του κόσμου μαζί, εμείς επιμένουμε στην οπτική και την άποψή μας. Κάπου εκεί, θα έρθει και θα μας δώσει την αντικειμενική του γνώμη κι ο περίγυρος, αφού οι συμβουλές από δικούς μας ανθρώπους, που μας αγαπάνε, είναι πάντα πολύτιμες και σε περιπτώσεις όπως οι παραπάνω, μπορούν να είναι και ζωτικής σημασίας.

Όμως, πέρα και πάνω απ’ όλα, είναι το ταίρι μας, που όταν μας λέει «με προσβάλλει και με πληγώνει αυτό που κάνεις» δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να το ακούσουμε και να το σεβαστούμε.