Όλα είναι στο μυαλό λένε και έχουν απόλυτο δίκιο. Πώς να το περιγράψει κανείς, σε ποια απ’ όλες τις ικανότητες του να σταθεί; Αποτελεί την «κεντρική μονάδα» του σώματος, ορίζει τα πάντα. Είναι η αφετηρία και ο προορισμός μαζί. Γεννά σκέψεις, ιδέες, πάθη που είτε μένουν για πάντα εκεί ιδανικά- απωθημένα, είτε αγκαλιάζονται με την πραγματικότητα και γίνονται αναμνήσεις. Φόβοι, πόθοι, θύμησες, όνειρα, όλα εκεί κατοικούν. Αυτές οι γυριστρούλες θύμησες ίσως να είναι και το πιο μαγικό του επίτευγμα.
Σαν μια κάμερα με μνήμη ανυπολόγιστης χωρητικότητας το μυαλό καταγράφει στιγμές, τις στιγμές σου. Ανθρώπους, συναισθήματα, τραγούδια, τ’ αποθηκεύει όλα και σου δίνει κινηματογραφικές σκηνές με το δικό τους soundtrack, τις αναμνήσεις σου. Η μουσική είναι σχεδόν παντού στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στις καφετέριες, στα μπαρ, στα λεωφορεία, στα ακουστικά σου, σαν συντροφιά ή καταφύγιο, δεν έχει σημασία, είναι εκεί όμως και σημαδεύει το παρελθόν σου. Κάθε τραγούδι, ένας άνθρωπος, μια ανάμνηση.
Αναμνήσεις που πηγαινοέρχονται όποτε γουστάρουν, τα ταξίδια του μυαλού είναι δωρεάν βλέπεις. Έρχονται άλλοτε να σε ζεστάνουν και να σου χαρίσουν χαμόγελα και άλλοτε να σ΄εκδικηθούν και να φέρουν πόνο και θυμό. Το μυαλό είναι πάνω απ’ όλα ανυπάκουο, επαναστάτης χωρίς αιτία. Εντολές δίνει, αλλά εντολές δε δέχεται. Κοιμήσου του λες εσύ, θυμήσου καταλαβαίνει αυτό, ξέχνα του λες και εκείνο σου φέρνει τις μνήμες-λιποτάκτες για μια επανάληψη ακόμα. Λες και πάσχει από κώφωση ή βαρηκοΐα. Άλλα του λες και άλλα κάνει, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Ό,τι σε πονάει και σε κρατάει στάσιμο και φυλακισμένο στα περασμένα το στριμώχνεις λοιπόν στο κουτί των αναμνήσεων και το σπρώχνεις στο πίσω- πίσω μέρος του μυαλού σου, στην πιο σκοτεινή και μακρινή γωνιά για λόγους ασφαλείας. Οι αναμνήσεις όμως πάντα βρίσκουν τρόπο να επιστρέψουν και να βγουν ξανά στο φως. Έχουν τον τρόπο τους.
Πόσες φορές δεν θέλησες να φωνάξεις: «Στάσου παλιατζή, πέρνα κι από δω έχω κάτι αναμνήσεις»; Πόσες φορές δεν ευχήθηκες να μπορούσες να πατήσεις ένα κουμπί και να τις διαγράψεις, μα είναι δυνατόν να μην έχει ένα ρημάδι delete αυτό το μυαλό; Πόσες φορές έβαλες εκείνο το τραγούδι στο repeat για να σκαλίσεις την πληγή σου, για να βεβαιωθείς ότι ο έρωτας ήταν εδώ; Για να νιώσεις μια στάλα ευτυχίας μπλεγμένη σε μια θύμηση;
Ένα απλό ερέθισμα, ένα τραγούδι μόνο είναι ικανό να ξυπνήσει τα πάντα. Αγάπες και έρωτες που σημαδεύτηκαν από αυτά περνούν από μπροστά σου. Γιατί δεν υπάρχει έρωτας που να μην έχει ένα τραγούδι τουλάχιστον «δικό του». Κάθε αγάπη αφήνει πίσω της τα τραγούδια της, να σου θυμίζουν την ύπαρξη της. Μελωδίες που συνόδεψαν καυτά φιλιά, «μου λείπεις», παθιασμένα βράδια, «σ’ αγαπώ», μεθυσμένα μηνύματα, αποχωρισμούς, χωρισμούς, απογοητεύσεις, βλέμματα. Κάποια τραγούδια έχουν ονοματεπώνυμο.
Είναι τραγούδια που έχουν πρόσωπο, μάτια φλογερά και γοητευτικά χαμόγελα. Ένα τραγούδι λοιπόν αρκεί για να σου θυμίσει εκείνο τον άνθρωπο που αγάπησες, που σε πλήγωσε ή τον πλήγωσες και που πέρασες από σαράντα κύματα για να τον ξεπεράσεις, που τα έβαλες με θεούς και δαίμονες για να κάνεις βήματα μακριά του. Μα είναι δυνατόν σκέφτεσαι; Γίνεται να θυμάσαι ακόμα; Και όταν έχεις πάει παρακάτω και προχωράς με άλλον έρωτα στο πλευρό σου το πράγμα γίνεται χειρότερο. Βάζεις τον εαυτό σου στο εδώλιο του κατηγορουμένου και ξεκινάς την ανάκριση. «Μήπως δεν ξέχασα; Μήπως δεν το ξεπέρασα; Κι αν οι αναμνήσεις κάτι θέλουν να μου πουν;». Ρε λες να μην θυμάται το μυαλό και να θυμάται η καρδιά; Ίσως και να έχεις δίκιο. Εύλογα τα ερωτήματα.
Τα παιχνίδια του μυαλού όμως είναι περίεργα και είναι δύσκολο να τα καταλάβεις. Οι αναμνήσεις σου είναι οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου, το παρελθόν σου, καθεμιά από αυτές σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, είναι δικές σου πινελιές στον δικό σου καμβά. Κάθε σημαντική στιγμή έχει το τραγούδι της και το τραγούδι αυτό πήρε αξία από τη στιγμή. Σημαδεύτηκε από εκείνη και τη σημάδεψε. Αν δεν είχες νιώσει την απογοήτευση του χωρισμού που σου θυμίζει εκείνο το τραγούδι, δεν θα ήσουν με τον άνθρωπο που τώρα σε κάνει να πετάς. Αν δεν είχες νιώσει την ευτυχία που σου θυμίζει το άλλο θα είχες χάσει την πίστη σου στον έρωτα και θα είχες καταλήξει αλλού. Ίσως να είναι έτσι λοιπόν.
Τα τραγούδια είναι και αυτά δικά σου, κομμάτι των αναμνήσεων σου, της ζωής σου. Μην τις φοβηθείς τις αναμνήσεις, αγκάλιασέ τες, αγάπησέ τες και το κυριότερο αφουγκράσου τες, εκείνες σε διαμόρφωσαν. Άσε τα τραγούδια να σου μιλήσουν, μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις τι ήρθαν να σου πουν, αν θέλουν να διαψεύσουν τον έρωτα του παρόντος ή να του δώσουν αξία. Η απάντηση σου βρίσκεται στο ρεφρέν της καρδιάς, είπε η Χαρούλα Αλεξίου παρέα με τον Αντώνη Βαρδή. Οι αναμνήσεις είναι ο φάρος σου.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Δσοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλενα Δασοπούλου
