Μερικές φορές οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν είναι αυτές που θα μπορούσαν να πούνε τα πάντα κι όμως υπάρχουν στιγμές που η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τα λόγια και οι απαντήσεις βρίσκονται στ’ ανείπωτα, σ’ εκείνα που ούτε πρόκειται ν’ ακουστούν.
Ως ανθρώπινα όντα λαχταρούμε την επικοινωνία, τα ξεκάθαρα και θέλουμε οι άνθρωποι να μας λένε πώς νιώθουν και τι σημαίνουμε γι’ αυτούς. Θέλουμε να μας πουν γιατί μας απογοήτευσαν ή γιατί δεν έφυγαν όταν η πόρτα μας ήταν ορθάνοιχτη κι έφυγαν όταν όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Θέλουμε να μας ζητήσουν συγγνώμη, να μας επισημάνουν πού κάναμε λάθος ή να μας δώσουν το φινάλε που τόσο έχουμε ανάγκη. Μερικές φορές θέλουμε απλώς να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν για να πάψουμε να κάνουμε τα πιο τρελά σενάρια. Κι όμως, ο φόβος έκφρασης και η αμηχανία που νιώθουμε μπροστά στο ενδεχόμενο απόρριψης υποσκάπτουν την ύπαρξή μας.
Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε απ’ τους άλλους τι τους οδήγησε στο σημείο που έφτασαν, γιατί δεν μπόρεσαν να μείνουν, γιατί έκαναν όσα έκαναν. Δυστυχώς, αυτό δε συμβαίνει πάντα στη σύγχρονη εποχή, μια εποχή που μαθαίνει στους ανθρώπους να κρύβουν λέξεις και συναισθήματα κάτω απ’ το χαλί, να προχωρούν, να προσποιούνται πως δε συνέβη. Δε δίνουμε πλέον στις λέξεις τη σημασία που τους αρμόζει ούτε στους ανθρώπους την προσοχή που αξίζουν.
Υπάρχουν φορές που μια ιστορία τελειώνει και δε λες λέξη, δε λέει ούτε κι ο άλλος. Φοβάστε να το συζητήσετε, να ψάξετε τι πήγε λάθος, να μιλήσετε ανοιχτά για όσα νιώθετε. Χαμογελάτε, αλλά βαθιά μέσα σας κυριαρχεί η απογοήτευση. Κάποτε, κάποιος, είπε ότι η αρχή σπάνια αποκαλύπτει τα αληθινά χρώματα ενός ανθρώπου, αλλά το τέλος λέει τα πάντα. Ο τρόπος που επιλέγουμε να χαιρετήσουμε έναν άνθρωπο πριν πάρει μια μόνιμη θέση στις αναμνήσεις μας δείχνει και πόσο θέλουμε να διαλύσουμε τις αμφιβολίες του, εκείνες τις δεύτερες σκέψεις που θα κάνει μετά το αντίο και θα τον κάνουν ν’ αναρωτιέται τι πήγε λάθος.
Είναι κρίμα να παιδεύουμε τους εαυτούς μας και ν’ αφήνουμε πράγματα να αιωρούνται και τους άλλους να φαντάζονται τι μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας. Άλλωστε, τι μας μένει πέρα απ’ την ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων μας; Είναι εντάξει να μην ξέρεις τι να νιώσεις ή να μην προλαβαίνεις τη ροή των πραγμάτων. Είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη, να κάνεις λάθος, να απομακρυνθείς από κάποιον που αγάπησες, από κάτι που κάποτε σήμαινε τα πάντα για σένα. Είναι εντάξει επειδή είναι η ζωή σου, ο σκοπός σου και τα συναισθήματά σου και δε χρειάζεσαι επιβεβαίωση από κανέναν πέρα από σένα.
Μια μέρα θα βρεις το κουράγιο να πεις το αντίο με λόγια. Θα σταματήσεις να εξετάζεις τις απόψεις εκείνων που δεν είχαν καμία πρόθεση να σε υποστηρίξουν εξαρχής. Θα απελευθερωθείς από τις σιωπηλές προσδοκίες που δε συνειδητοποίησες ότι σε είχαν καταβάλει. Θα αρχίσεις να μιλάς για κάθε φορά που κρατούσες την αναπνοή σου, υπομένοντας την πίεση. Μόνο τότε θα μπορέσεις να βρεις τον δρόμο προς την έξοδο, προς την ελευθερία, τον τρόπο να πεις το αντίο το σωστό, γιατί θα ξέρεις πως οι παράπλευρες απώλειες δεν είναι ελάττωμα ή αδυναμία, αλλά συνειδητοποίηση της ψυχικής σου ωρίμανσης.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μυρτώ Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
