Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Στέλλα.
Όλα όσα είχα κι όλα όσα έχω ήταν τα βιβλία μου, μερικές ακατάστατες σκέψεις κι εκείνο το άρωμα που μου χάρισες, το δικό σου άρωμα, του σώματός σου. Κι ήθελα πολύ να ξέρεις πως ακόμη απολαμβάνω να το νιώθω πάνω μου, έστω κι αν αυτό γίνεται κάπου-κάπου στα κρυφά. Περνάω υπέροχα όταν ανταλλάσσουμε φιλιά, υγρά, αισθήματα και γέλια· αλλά δε γουστάρω ν’ έχω μόνο αυτό. Θέλω κι άλλα, τα διπλά και τα τριπλά, θέλω το ταμπελάκι μας -όχι για τον κόσμο, για μένα-, θέλω τα έξω μας αγκαλιά και τις οικογενειακές συναντήσεις μια φορά στο τόσο, όπως παλιά.
Ξέρω πως πιστεύεις ότι το παλιά τελείωσε αλλά εμένα το καινούργιο δε μου αρκεί, δε θέλω να είμαι το σχεδόν κανενός, ούτε καν το δικό σου. Δε σε κατηγορώ για τίποτα, μη με παρεξηγείς μωρό μου, εγώ συμφώνησα σ’ αυτό και στο «ολόκληρό» μας τα ίδια λάθη κάναμε, τις ίδιες ανοησίες, δεν μπορώ να σε κατηγορήσω.
Ήθελα μόνο να σου πω πως ακόμα το μυαλό μου παίζει μουσικές στην παρουσία σου κι ακόμα μου παρουσιάζει φωτεινούς πίνακες. Γελάω ηλιθιωδώς καθημερινά όταν κοιτάω τις φωτογραφίες μας και ξεσκονίζω κάθε Σάββατο όλες τις κορνίζες μας. Κάθε Αύγουστο ελπίζω σ’ έναν έρωτα και κάθε Σεπτέμβρη αναγνωρίζω πως είναι ο δικός μας. Κάθε Οκτώβρη σταματάω να ελπίζω και κάθε Νοέμβρη βρίσκω κάποιον άλλον ν’ ασχοληθώ. Μέχρι τον Δεκέμβρη έχω μετανιώσει. Οι μήνες περνάνε, εγώ πιστεύω σ’ εμάς κι εσύ όχι, εγώ παραιτούμαι κι εσύ δείχνεις ν’ αλλάζεις γνώμη, εγώ γυρνάω κι εσύ απομακρύνεσαι ακόμα περισσότερο.
Βαρέθηκα το κρυφτούλι μας και το κυνηγητό μας, αν είναι να παίξουμε θέλω να είναι στο κρεβάτι ή στην Κουζίνα ή στο μπάνιο, δεν έχει σημασία. Θέλω όμως να παίξουν τα σώματά μας, όχι οι ψυχές μας. Ν’ ανακατευτούν οι φωνές μας κι οι γλώσσες μας, όχι τα αισθήματά μας, αυτά τα θέλω καθαρά, ταιριασμένα, για το καλό και των δύο. Ξέρω πως αυτό δεν μπορεί να γίνει κι εσύ ξέρεις πως πάντα γραπτώς εκφραζόμουν.
Αυτό είναι λοιπόν το αντίο σε μια σχέση που έγινε σχεδόν σχέση και μετά έκανε βόλτες. Σε σένα όμως, το αντίο θα ήθελα να το πω από κοντά, να σου κρατάω το χέρι, να χαιρετηθούμε σαν δυο παλιόφιλοι και να πιούμε στα παλιά, να πάρω μια τελευταία φορά το άρωμά σου πάνω μου και να τ’ ονομάσω καψούρα.
Μόνο μην έρθεις να με βρεις, δε θα έρθω ούτε εγώ. Είναι καιρός να κρατήσω εγώ τα ποιήματά μου κι εσύ τις μουσικές σου, να τα εξελίξουμε και να τ’ αγαπήσουμε λίγο παραπάνω, να τους δώσουμε όσα δίναμε ο ένας στον άλλον. Δεν είμαστε ο ένας για τον άλλον, δεν μπορούμε ούτε μία ταινία να διαλέξουμε χωρίς να μαλώσουμε και παραγγέλνουμε πάντα από δύο διαφορετικά μαγαζιά για να βολευτούμε.
Σε γουστάρω αλλά φεύγω, με γουστάρεις κι εσύ και το ξέρω, αλλά δεν είμαστε 20 πια και δε λύνονται όλα με δυο σφηνάκια τεκίλα, έρωτα και πίτσα. Οι σχέσεις χρειάζονται κι άλλα εκτός από αγάπη κι υπέρμετρες κορυφώσεις· η δική μας σχέση δεν τα έχει. Τ’ άλλα, τα μικρά, θα σου τα πω από κοντά, θα στα δώσω μαζί με τα φιλιά που σ’ έχω κρατημένα κι ένα μπουκάλι τεκίλα, για να με θυμάσαι πού και πού όταν θα λείπω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
