Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ματίνα.
Βαρέθηκα το περίπου σου, το περίπου μας. Με κούρασαν τα μπρος-πίσω μας, τα πάνε-έλα, οι φωνές κι οι φασαρίες. Γιατί αν είναι να είμαστε μαζί, θέλω να το κάνουμε σωστά. Θέλω να μη μαλώνουμε, να γελάμε δυνατά, να υψώνουμε φωνή μόνο όταν τελειώνουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Θέλω να πηγαίνουμε βόλτες, να ακούμε δυνατά μουσική, να χορεύουμε όταν βρέχει. Πες με ρομαντική ή αστεία, δε με νοιάζει. Ξέρω ότι είμαι. Ξέρω όμως κι ότι σε θέλω, και σε θέλω ολόκληρο, όχι μισό. Δε σε θέλω μόνο στα καλά, στα εύκολα, στο κρεβάτι. Σε θέλω όταν πονάς, όταν γκρινιάζεις, όταν δεν είσαι εύκολος άνθρωπος. Και θέλω να με θέλεις εξίσου και με τον ίδιο τρόπο. Θέλω να με θέλεις όταν εγώ γκρινιάζω, όταν γίνομαι σπαστικιά και ζηλιάρα.
Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι ακριβώς για αυτό δεν πρέπει να είμαστε μαζί. Γιατί το μόνο που μπορώ να είμαι δίπλα σου είναι ζηλιάρα και το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να απαντάς με νευρικότητα. Βγάζουμε ο ένας τη χειρότερη εκδοχή του άλλου στην επιφάνεια και δε σταματάμε καν εκεί, πάντα βρίσκουμε έναν τρόπο να γίνουμε χειρότεροι.
Δεν ξέρω αν φταις εσύ, αν φταίω εγώ ή αν απλά δεν κάνουμε ο ένας για τον άλλον αλλά ξέρω ότι θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Να ήμασταν τώρα αγκαλιά, να κάναμε μπάνιο σε κάποια θάλασσα, να βρέχαμε τα πόδια μας και να πετούσαμε βότσαλα στο κύμα. Θα ήθελα να σε φιλούσα μετά όλο το βράδυ και εσύ να κοιτούσες με τα υπέροχα μαύρα μάτια σου.
Αλλά το περίπου μας δε μας τα επέτρεψε ποτέ όλα αυτά. Κι αν με ρωτάς τελικά τι φταίει, αυτό θα σου πω, το περίπου. Φταίει που δε ρισκάραμε να δώσουμε λίγα περισσότερα, να πάμε λίγο πιο μακριά ο ένας για τον άλλον, να θυσιάσουμε και κάτι. Όχι ότι εμείς δε φταίμε, φταίμε σίγουρα κι οι δυο. Το θέμα όμως είναι ποιος έριξε τη χαριστική βολή. Και αυτός ο κάποιος ήταν αυτό το ηλίθιο, ανιαρό σχεδόν που αφήσαμε να μας χωρίσει.
Ήταν ο φόβος δέσμευσής σου και τα δικά μου θέματα εμπιστοσύνης. Ήταν που το κρύβαμε μην το ματιάσει κάνεις και το φάγαμε οι ίδιοι στους τέσσερις τοίχους που το κλείσαμε. Ήταν όλες οι αποφάσεις που πήραμε, που θύμιζαν αποφάσεις παιδιών δημοτικού.
Αυτό που πονάει περισσότερο όμως, είναι ότι μπορούσαμε και καλύτερα και το ξέρω. Μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, να αλλάξουμε, να διορθωθούμε, να το παλέψουμε για την καψούρα μας που με τίποτα δε σβήνει.
Γιατί ξέρω ότι όσα τσιγάρα κάνω εγώ τη μέρα άλλα τόσα κάνεις κι εσύ. Ξέρω ότι από χαζομάρα φάγαμε τα μούτρα μας κι όχι έλλειψη έρωτα -κι ας γίνομαι πάλι ρομαντική. Σε ξέρω και μας ξέρω. Γνωρίζω πολύ καλά που θα φτάναμε ο ένα για τον άλλον και τι στο καλό πάει λάθος και με τους δυο μας. Γνωρίζω επίσης για το ουίσκι στο ποτήρι, τα μηνύματα που δεν έστειλες -εκείνα που δεν έστειλα κι εγώ.
Κι αν ήθελες εγώ θα το πάλευα ξανά αν δεν ήξερα ήδη την κατάληξη. Αυτήν που τόσες φορές είδαμε και που τελικά καταλήξαμε να τη μάθουμε απ’ έξω σαν ποιηματάκι. Αυτή που τόσο φοβηθήκαμε αλλά δεν κάναμε τίποτα για να αλλάξουμε. Αλλά ναι, θα το προσπαθούσα ξανά μαζί σου, πάλι από την αρχή, όχι γιατί αντέχω, αλλά επειδή αυτό έμαθα να κάνω, αυτό ξέρω καλύτερα απ’ όλα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
