Αν δεν ακούτε τις ίδιες μουσικές δε θα δέσει το γλυκό

Ποιος είπε ότι οι σχέσεις είναι εύκολο πράγμα; Σίγουρα κανείς γιατί όντως, δεν είναι. Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα, να βρεις έναν άνθρωπο να ερωτευτείς, να εμπιστευτείς, να κάνετε όνειρα μαζί. Και σίγουρα δε θα τον βρεις με την πρώτη, αλλά θα ψάξεις πολύ. Ώσπου κάποια στιγμή θα έρθει από μόνος του.

Και πώς άραγε θα πετύχει όλο αυτό που θέλετε να φτιάξετε μαζί; Ένα είναι το μυστικό. Εμπιστοσύνη, αγάπη, τρέλα, και χημεία. Κι όταν λέμε χημεία, δεν εννοούμε να είστε ίδιοι σε όλα, άλλωστε θα ήταν βαρετό να είσαι με κάποιον που είναι ίδιος εσύ.

Όμως δεν μπορείτε να μην ακούτε την ίδια, έστω παρόμοια, μουσική. Αρχικά, είναι πρακτικό το ζήτημα. Δε γίνεται να ακούς μπουζούκια και να είσαι με άνθρωπο της metal, πόσο μάλλον hard metal. To χάσμα είναι μεγάλο και δε γεφυρώνεται όσο κι αν προσπαθήσετε. Σε ρωτώ: Πού θα βγαίνετε να ακούτε μουσική;

Η μουσική είναι ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δείκτες του χαρακτήρα του ανθρώπου. Είναι από τα ομορφότερα, πιο εύστοχα μέσα έκφρασης που κατέχουμε. Άλλωστε, η μουσική που ακούμε πολλές φορές μας εντάσσει σε μια κοσμοθεωρία, ντυνόμαστε διαφορετικά, φερόμαστε διαφορετικά, διασκεδάζουμε διαφορετικά. Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως αν θέλεις να έχεις κάτι μακροχρόνιο, να επενδύσεις σε κάτι πολλά κομμάτια του εαυτού σου, καλό θα ήταν να είσαι ξεκάθαρος από την αρχή σχετικά με το τι είδους μουσική ακούς. Όπως παράλληλα κι ο απέναντί σου οφείλει να είναι ξεκάθαρος σ’ αυτό το ζήτημα.

Οι ακουστικές διαφορές θα σας φέρουν και σ’ άλλα ζητήματα αντίθετους. Ειδικά αν διαφέρουν εντελώς, η σχέση δεν θα κρατήσει για πολύ. Πώς να το κάνουμε, φαίνεται είστε δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Δεν μπορείτε να τραγουδήσετε τα ίδια στη χαρά, ούτε να κλάψετε με τα ίδια στις λύπες. Σκέψου εσύ να γουστάρεις Πάολα κι εκείνος να θέλει Sia. Ακόμα κι αν προσπαθήσετε να συμβιβαστείτε με τη μουσική του άλλου, να προσπαθήσετε να αλλάξετε τα γούστα σας, να πείτε ότι σας αρέσει για να μην τον πληγώσετε, σπάνια θα πετύχετε, αργά ή γρήγορα ο εαυτός σας θα φανεί. Μαζί και η μουσική που ακούτε.

Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι που πονάνε με έντεχνη δε συναντούν πουθενά τους ανθρώπους που τα σπάνε στα μπουζούκια. Οι δε άλλοι, της ροκ, αποφεύγουν την κάντρι σαν το μεγαλύτερο εχθρό τους.  Όχι απαραίτητα επειδή την υποτιμούν, αλλά επειδή αυτοί είναι.

Όσο και να θέλουμε λοιπόν κάποιες φορές να συμβιβαστούμε με τα γούστα του αγαπημένου μας, στην προσπάθεια να ταιριάξουμε μαζί του, απλά δεν τα καταφέρνουμε, χωρίς όμως να φταίμε.

Σίγουρα εκεί έξω υπάρχει για όλους το άλλο τους μισό, που έχει όλους τους δίσκους που μας λείπουν.