Με τα αδέλφια μας μοιραζόμαστε τα πάντα∙ ακόμα και τους φίλους

«Πάλι πήρες τα ρούχα μου; Πόσες φορές σου έχω πει να μην τα παίρνεις χωρίς να με ρωτάς;»

«Σιγά, ρε ντίβα, δεν ήταν και κανένα ρούχο υπερπαραγωγή. Και να, αυτή τη φορά ούτε το λέρωσα ούτε το τσαλάκωσα.»

«Είναι θέμα σεβασμού. Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να δανειστείς ένα ρούχο μου, θέλω να με ρωτήσεις.»

«Οκ, boss. Αφού ξέρεις, θαυμάζω το γούστο σου.»

«Άσε τις μαλαγανιές και πες μου, τι ώρα είπε ότι θα περάσει η Μαρία;»

Πόσοι διάλογοι σαν τον παραπάνω έχουν γίνει ανάμεσα στα αδέρφια, τα οποία εκτός από δωμάτιο και προσωπικά αντικείμενα, πολλές φορές μοιράζονται ακόμα και τους ίδιους φίλους, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται κοντά ηλικιακά.

Ένας απ’ τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους είναι παράλληλα και μέρος της παρέας σου. Αδέρφια εξ αίματος και φίλοι κατ’ επιλογήν. Παρόλο που φαίνεστε τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, κατά βάθος μοιράζεστε κοινά χαρακτηριστικά. Λογικό αφού μεγαλώσατε στο ίδιο περιβάλλον. Η τριβή χρόνων, βλέπεις, και φυσικά κι οι γονείς σας έβαλαν το χεράκι τους σ’ αυτό.

Έτσι, αφού πέρα απ’ την οικογενειακή αγάπη, σας ενώνουν κι αρκετές κοινές ιδέες και παρόμοια κοσμοθεωρία, πολλές φορές επιλέγετε να συνυπάρξετε κι εκτός σπιτιού, βγαίνετε μαζί και συμπαθείτε πάνω-κάτω τους ίδιους τύπους ανθρώπων, γελάτε με τα ίδια αστεία κι ανοίγετε συζητήσεις για τα ενδιαφέροντά σας, που ταυτίζονται.

Κι αν ακόμη δε δημιουργήσαμε τους ίδιους φίλους εξαρχής μαζί, απ’ το σχολείο, τη γειτονιά, ή τα χόμπι που κάναμε μαζί, οι κολλητοί των αδερφών μας τείνουν με τον καιρό να γίνονται οικεία για μας πρόσωπα. Τους βλέπουμε συχνά, μπαίνουν στο σπίτι μας, οι κουβέντες μας μ’ αυτούς ολοένα και πληθαίνουν κι έτσι κάπως καταλήγουμε να αναπτύσσουμε μια ξεχωριστή οικειότητα, να ερχόμαστε πραγματικά κοντά και να τους θεωρούμε, με τον καιρό, και δικούς μας φίλους.

Δεν είναι απαραίτητο να ‘χουμε αδέρφια του ίδιου με μας φύλου για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους αλλά και με τους φίλους τους, ούτε να ‘μαστε πολύ κοντά ηλικιακά. Ίσα-ίσα που όσο πιο διαφορετικά είναι τα άτομα μιας παρέας, τόσο πιο ενδιαφέρουσα γίνεται κι η συνύπαρξή τους. Μαθαίνουμε ο ένας απ’ τον άλλον, συμβουλεύουμε και συμβουλευόμαστε, σκεφτόμαστε διαφορετικά. Θα κάνουμε και θα συζητήσουμε πράγματα που ίσως να μη δοκιμάζαμε ή να μη λέγαμε με άτομα που μας μοιάζουν. Ενώ φυσικά εδώ υπάρχει, επίσης, οικειότητα κι εμπιστοσύνη.

Μπορεί να μη συμπαθήσαμε τους φίλους τους απ’ την πρώτη γνωριμία –ή αντίστοιχα να μη συμπάθησαν εκείνοι τους δικούς μας–, αλλά χρειάστηκαν μόνο μερικές κοινές έξοδοι για να καταλάβουμε τους λόγους που τους επέλεξαν τα αδέλφια μας. Ενώ οι φίλοι έχουν ήδη ακούσει τα καλύτερα για μας και μόλις μας γνωρίζουν βλέπουν πάνω μας πολλά απ’ αυτά που συμπάθησαν και τους κράτησαν στο αδελφάκι μας. Κυλάει κάπως αβίαστα όλο αυτό, δεν το προσπαθούμε, απλά συμβαίνει.

Τα αδέρφια μας είναι, σίγουρα, οι πρώτοι κολλητοί της παιδικής μας ηλικίας. Κι αυτό γιατί αποτελούν τον τέλειο συνδυασμό: είναι ταυτόχρονα συγγενείς και φίλοι. Κανείς ποτέ δε θα καταλάβει πόσο τρελή είναι η οικογένειά σου όσο τα αδέρφια σου. Είναι οι πρώτοι που μοιραζόμαστε μυστικά και τρέλες κι οι μόνοι που –εγγυημένα – θα ‘ναι εκεί μέχρι το τέλος.

Τα αδέρφια μας γίνονται δικαιολογημένα κάποτε οι φίλοι που επιλέγουμε κι αυτό είναι θαυμάσιο, όταν όμως αυτός ο κύκλος μεγαλώνει βάζοντας μέσα κι άλλους ανθρώπους, εκείνους τους αρχικά ξένους που έγιναν στην πορεία αδέρφια μας, όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο μαγικό. Αφού μπορούμε να κάνουμε εκδρομές και ταξίδια με φίλους και παράλληλα να απολαμβάνουμε στιγμές με τα αδέλφια μας -κι οι φίλοι να ξεκαρδίζονται με τις στιγμές που τρωγόμαστε μεταξύ μας, ε, θα υπάρξουν και τέτοιες.

Με τα αδέρφια μας μοιραστήκαμε το ίδιο κρεβάτι στις διακοπές, τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες κατσάδες, εκείνο το τελευταίο κομμάτι απ’ το γλυκό της μαμάς, γιατί όχι, μοιραζόμαστε και τους φίλους μας.