Γιατί θέλουμε να ξέρουμε το μέλλον μας;

Με γνώμονα την προδιάθεση που δείχνει ο άνθρωπος να θέλει να μαθαίνει τι μέλλει γενέσθαι με τη ζωή του και με δεδομένο πως η λεγόμενη μαντική ικανότητα δείχνει να υπάρχει ανάμεσά μας από αρχαιοτάτων χρόνων, με σκοπό να μας δώσει κάποιο στοιχείο για το τι μας περιμένει και τι θα πάθουμε ή δε θα πάθουμε, είναι σχεδόν,= βέβαιο πως αν μπορούσε κάποιος με σιγουριά κι εγγυημένα να προβλέψει την πορεία της ζωής μας θα κάναμε ουρές έξω από τον οίκο του περιμένοντας να έρθει η σειρά μας.

Όλες οι κατηγορίες της ζωής μας εμπίπτουν στο «θέλω να ξέρω τι μού ξημερώνει αύριο» αλλά ειδικά ό,τι έχει να κάνει με αισθηματικά δίνει και παίρνει. Γιατί ακόμη κι αν είσαι σε σχέση θες να μάθεις πώς θα πάει, αν έχεις χωρίσει θες να δεις αν θα ξαναγυρίσει και αν δεν έχεις τίποτα είναι ζώσης σημασίας να γνωρίζεις πότε και τι θα έχεις. Με λίγα λόγια δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα γιατί, κυρίως, δεν ξέρουμε τι θέλουμε εμείς. Δεν έχει σημασία αν είναι ζώδια, χαρτιά, όνειρα, αυγά, πέτρες, κρόταλα ή πρασινάδες. Σημασία έχει ο έχων την ικανότητα να μπορεί να μαντέψει φερέγγυα κι εγγυημένα. Και γιατί θέλουμε να είναι βέβαιη η πρόβλεψη; Για να μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο και να εξαλείψουμε την παραμικρή πιθανότητα να μάς έρθει κάτι ξαφνικά και δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.

Θέλοντας ή ανυπομονώντας για την έκβαση μιας υπόθεσης που μας απασχολεί είναι σύνηθες φαινόμενο να προσπαθούμε να βρούμε κάποιον τρόπο να εκμαιεύσουμε την παραμικρή λεπτομέρεια για το μέλλον μας έτσι ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για οτιδήποτε θετικό ή αρνητικό μας συμβεί. Είναι γεγονός πως μια αδιαφιλονίκητη επιθυμία του ανθρώπου, ειδικά όταν οι καταστάσεις που βιώνει είναι δύσκολες ή πολύ συναισθηματικά φορτισμένες, να προσπαθεί να μάθει το τελικό αποτέλεσμα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ευχής έργον θα ήταν να μαθαίνουμε πως αυτό που θέλουμε θα γίνει αλλά ακόμη κι αν δεν είναι έτσι μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι δε θα γίνει. Να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα. Και γι’ αυτό έχουν δουλειά οι μάγισσες, οι χαρτορίχτρες και τα συναφή «επαγγέλματα».

Που είναι όμως η παγίδα και τι μάς οδηγεί στο να πιστεύουμε πως ο καθένας μπορεί να προβλέψει το μέλλον και μάλιστα να πληρώνεται γι’ αυτό ώστε να το κάνει επάγγελμα; Αν πιστέψουμε στην πιθανότητα πως κάποιος, όντως, έχει αυτό το χάρισμα δε θα έπρεπε να το διαθέτει αφιλοκερδώς για το καλό της ανθρωπότητας; Αμειβόταν η Πυθία, ο Κάλχας ή ο Τειρεσίας; Υπήρχε χρονοχρέωση στις Μάγισσες του Σάλεμ; Και πόσο μεγάλη είναι η αδυναμία μας να ζήσουμε αυτό που έχουμε και βιώνουμε την κάθε στιγμή χωρίς προσδοκίες για το αύριο για να διαθέτουμε χρηματικά ποσά για να μάθουμε αυτό που θα μας συμβεί ή δε θα μας συμβεί ή στο περίπου θα μας συμβεί;

Θα ήταν πολύ εποικοδομητικό ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό και θα τον βοηθούσε να πάρει τον έλεγχο της ζωής του, όσο είναι δυνατόν, αν συνειδητοποιούσαμε πως η αδυναμία μας να είμαστε ικανοποιημένοι με το τώρα μάς κάνει αδύναμους προς κάθε έναν που ισχυρίζεται ό,τι μπορεί να προβλέψει το μέλλον.  Μέσα στην συναισθηματική φουρτούνα που μπορεί να περνάμε μια χρονική στιγμή αφήνουμε το νου μας να πιστέψει ό,τι το τι θα συμβεί στο μέλλον δεν έχει να κάνει με το τι θα κάνουμε εμείς αλλά με το τι θα μας πει κάποιος που μασάει χόρτα και βλέπει οράματα και μάλιστα αμείβεται αδρά γι’ αυτό.

Ακόμη κι αν κάποιος διαθέτει ένστικτο, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πούμε ότι έχει κάποιου τέτοιου είδους χάρισμα και παραδεχτούμε ότι μπορεί να προβλέψει κάποιες καταστάσεις πάντα θα είναι στο περίπου και πάντα θα έχουν μέσα και το αντίκτυπο της εικόνας που έχουν σχηματίσει για τον ενδιαφερόμενο από την όψη του, την ομιλία του, τα λόγια του. Ψυχολογία λέγεται και αυτή είναι επιστήμη. Με τη διαφορά πώς η ψυχολογία σπουδάζετε και ανήκει στον ιατρικό κλάδο. Σίγουρα όμως δεν προβλέπει το μέλλον.