Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι τόσο δύσκολες; Τι είναι αυτό που τις κάνει περίπλοκες; Είναι κανόνας να κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτό που σου παρουσιάζεται; Κάνεις σχέση, δένεσαι, αγαπάς, αφήνεσαι. Λες εδώ είμαστε, βρήκα τον άνθρωπό μου. Και μοιράζεσαι το είναι σου ολόκληρο. Καλά ως εδώ.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν χωρίζεις. Όταν ο άλλος σου καταστρέφει τον όμορφο κόσμο που με τόσο κόπο και αγάπη είχες πλάσει. Όταν έρχεται η στιγμή που πετάς από επάνω σου κάθε ευαισθησία, κάθε γλυκιά σκέψη, κάθε όμορφη εικόνα, σαν να είναι μίασμα. Σαν να είσαι βρώμικος, αμαρτωλός. Όταν ανακαλύπτεις τον σκληρό εαυτό σου.
Ξεσπάς όπου να’ ναι κι όπως να’ ναι γιατί πριν έκανες πολλή υπομονή. Φωνάζεις, βρίζεις, ισοπεδώνεις τα πάντα γιατί κάποτε απλά το βούλωνες. Τα βάζεις με όλους και με όλα γιατί χτίζεις πλέον τους τοίχους σου. Φοβάσαι. Κι αυτό σε κάνει καχύποπτο, κλείνεσαι στον εαυτό σου, ανίκανος να αφεθείς. Και πώς άλλωστε να αφεθείς σε άλλα χέρια όταν τα προηγούμενα αντί να σε κρατήσουν, σ’ άφησαν να τσακιστείς; Ό,τι καλό κι αν δεις ή ακούσεις, αμέσως ψάχνεις να βρεις ένα μειονέκτημα, έτσι, για να ικανοποιηθεί το εγώ σου και να το επιβραβεύσεις που πια δεν ξεγελιέται.
Κάπως έτσι, κάποιοι άνθρωποι που πληγώθηκαν γίνονται ίδιοι με αυτούς που τους πλήγωσαν. Σκληροί, σχεδόν απλησίαστοι. Τώρα πληγώνουν οι ίδιοι για να μην πληγωθούν ξανά. Φεύγουν πρώτοι για να μη μείνουν με τα όνειρα ξεκρέμαστα. Γίνονται απότομοι και κυνικοί για να μη δείξουν τις ευαισθησίες τους, για να μη γελαστούν πάλι. Απατούν γιατί απατήθηκαν. Λένε ψέματα γιατί έζησαν με ψέματα. Πόσο εύκολα χάνεται η μπάλα και καταλήγουν πρωταγωνιστές σ’ ένα παιχνίδι που κάποτε τους έβαλαν εν αγνοία τους και η ήττα τους ήταν πανηγυρική. Προτιμούν τη μοναξιά ή τις σχέσεις μια βραδιάς για να μη αγαπήσουν πάλι κάτι που ίσως αποδειχθεί ψεύτικο. Δεν υπάρχει πια λογική, μονάχα θιγμένος εγωισμός και φόβος για να μην περάσουν τα ίδια.
Σε άλλες περιπτώσεις, φτάνουν και σε σημείο παράνοιας. Να αναρωτιούνται ακόμη και για το αν ο άλλος τους είπε το πραγματικό του όνομα. Να τους λένε «είμαι στη δουλειά» και να τρέχουν να δουν αν είναι αλήθεια. Να τους ακυρώνουν μια έξοδο και το πρώτο πράγμα που σκέφτονται να είναι ότι τους απατούν. Και σαν να μην έφτανε που καταρρέει ο δικός τους κόσμος, φροντίζουν να μαυρίσουν και τους υπόλοιπους τριγύρω τους. Είτε με μια γκρίνια άνευ προηγουμένου, είτε σπέρνοντας αμφιβολίες και για τη δική σου ζωή. Θεωρίες συνωμοσίας παντού. Όλοι εναντίον τους.
Μα πρέπει να καταλάβεις, όταν φτάνεις σε τέτοιο σημείο, ότι ο μοναδικός σου εχθρός είναι ο ίδιος σου εαυτός. Ναι, πληγώθηκες. Ναι, έδωσες και δεν πήρες. Ναι, προδόθηκε η εμπιστοσύνη σου. Κι είναι το πλέον φυσιολογικό να φοβάσαι να εμπιστευτείς ξανά. Όμως, η ζωή συνεχίζεται. Κοινότυπο, αλλά συνεχίζεται. Κι είναι πέρα για πέρα άδικο να κατακρίνεις όλους τους ανθρώπους και να τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι.
Αν εσύ θέλεις να ζήσεις μέσα στην καχυποψία και τις αμφιβολίες είναι καθαρά δικό σου πρόβλημα. Μη φορτώνεις στους άλλους τη δική σου βαριά αποσκευή. Κράτα τις άμυνές σου, αλλά με μέτρο. Μαζί με αυτές, έχε και το χαμόγελο, την αισιοδοξία και την πίστη. Πίστη στους ανθρώπους και στην ίδια τη ζωή που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πάντα σου δείχνει το δρόμο.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
