Όλοι αναζητάμε τον έρωτα γιατί αποτελεί εκείνη την κινητήριο δύναμη που μας άγει και μας φέρει, δίνοντας νόημα στην ύπαρξή μας. Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να τον αποφύγουμε, οπότε αφιερώνουμε πολύτιμες ώρες στην ανεύρεση συντρόφου ώσπου έρχεται η ώρα που βρίσκουμε το άτομο που μας προκαλεί μυρμήγκιασμα σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μας.
Στην αρχή, λοιπόν, ερωτευόμαστε και το αντικείμενο του πόθου μας επισκέπτεται το μυαλό μας κάθε τρία λεπτά, μην αφήνοντας περιθώριο να σκεφτούμε κάτι άλλο πέραν αυτού. Ακόμη κι η κούπα του καφέ κάτι θα έχει που θα μας το θυμίζει, όπως το καφέ χρώμα του ροφήματος που είναι ίδιο με τα καστανά του μαλλιά. Μετά απ’ τα πρώτα χτυποκάρδια κι αφού έχει περάσει το αμήχανο στάδιο της γνωριμίας, έρχεται η οικειότητα που μας γαληνεύει. Έχουμε μάθει ο ένας τον άλλο κι όλα κυλούν ήρεμα.
Όμως ο καιρός περνά και κάποια στιγμή αρχίζουμε να βαριόμαστε, μας τρώει η ρουτίνα κι η σχέση δεν είναι όσο συναρπαστική φάνταζε στην αρχή. Αναπόφευκτα οδηγούμαστε στο χωρισμό, γιατί καλή η συντροφικότητα, αλλά λίγη αδρεναλίνη δεν έβλαψε κανέναν και δεν είμαστε εμείς για μετριότητες. Για ένα διάστημα θα χτυπηθούμε σαν το χταπόδι στα βράχια, γιατί όσο να πεις ο χωρισμός πονάει και πολύ θα θέλαμε να είχε πετύχει η συνταγή μα ύστερα φτου κι απ’ την αρχή.
Επαναλαμβανόμενο το μοτίβο κι έπειτα από μια σειρά σχέσεων που χαρακτηρίστηκαν αποτυχημένες, ονειρευόμαστε να γνωρίσουμε το μεγάλο έρωτα. Ευχόμαστε να συναντήσουμε κάποιον με τον οποίο θα μας συνδέσει ένας έρωτας τρελός, που θα μας κάνει να καρδιοχτυπάμε κάθε μέρα και θα γεμίσει την καθημερινότητά μας με εκπλήξεις διαγράφοντας τη λέξη «ρουτίνα» απ’ το λεξιλόγιο της ζωής μας.
Μια παλιά εγγλέζικη παροιμία όμως λέει «πρόσεχε τι εύχεσαι» και τα γνωμικά κρύβουν ανάμεσα στις λέξεις σοφία παγιωμένη απ’ την εμπειρία. Διότι σε επίπεδο θεωρητικό μπορεί να μοιάζει ιδανικός ένας τέτοιος έρωτας, όταν όμως γίνει πραγματικότητα ποιος μπορεί να υποστηρίξει τόση τρέλα;
Μας φαίνεται άπαικτο να μας περιμένει κάθε μέρα και μια νέα περιπέτεια. Σήμερα ταξίδι αστραπή ως τη Ρώμη, αύριο kitesurfing και την άλλη σφηνάκια μέχρι λιποθυμίας. Το σπίτι να γεμίζει λουλούδια, το γραφείο post-it και να μην ξέρουμε τι μας περιμένει το βράδυ. Ο ενθουσιασμός είναι απερίγραπτος και δεν προλαβαίνουμε ούτε να σκεφτούμε όσα ζούμε.
Η κάθε μέρα είναι μια καινούρια εμπειρία, μια νέα περιπέτεια. Η ενέργεια του άλλου μισού είναι αστείρευτη κι οι ρυθμοί γρήγοροι. Η αγάπη μας μοιράζεται μαζί μας την επιθυμία της να τα ζήσει όλα στο έπακρο και να γυρίσει όλο τον πλανήτη με οτοστόπ ενώ την ίδια στιγμή αρχίζει να τραγουδάει χορεύοντας μες στη μέση του δρόμου στις πέντε τα χαράματα. Στην καλύτερη θα βγουν να μας βρίσουν, στη χειρότερη θα μας μπουγελώσουν, αλλά μας έχει συνεπάρει τόσο όλη αυτή η ενεργειακή δίνη, που δε μας νοιάζει.
Έχουμε εκστασιαστεί, μας έχει μαγέψει αυτή η τρέλα, αλλά, ρεαλιστικά μιλώντας, πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτό το ντελίριο; Με το πέρασμα των ημερών έρχεται η κούραση, τόσο σωματική όσο κι ψυχική. Έχουμε την ανάγκη να χαλαρώσουμε λίγο και να μείνουμε σπίτι ένα βράδυ. Αλλά άλλαι αι βουλαί του τρελαμένου μωρού. Τι, δε θα βγούμε για μπαρότσαρκα; Πώς είναι δυνατόν να διανοηθήκαμε ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μείνουμε μέσα για χουχούλιασμα και ταινία;
Σερνόμαστε όλη νύχτα αφού οι δυνάμεις μας, μας έχουν εγκαταλείψει κι αναβοσβήνει από ώρα η κόκκινη ένδειξη για χαμηλή μπαταρία, αλλά το έτερον ήμισυ δεν καταλαβαίνει από τέτοια, δε φεύγει αν δεν κλείσει το μαγαζί.
Σ’ αυτό το σημείο αρχίζουμε να βλέπουμε πως αυτή η σχέση μας αδειάζει αντί να μας γεμίσει εμπειρίες και νοσταλγούμε τη ρουτινιάρικη σχέση, εκείνη που δε μας ταίριαζε λόγω ηρεμίας. Αλλά αυτό που ζητούσαμε τελικά ήταν ισορροπία, όχι το άλλο άκρο.
Απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν τρελοί έρωτες και δεν πρόκειται για αποκύημα της φαντασίας, όμως για να μπορέσει κανείς να τους ζήσει, χρειάζεται εκτός από μπόλικη τρέλα να έχει και τα ανάλογα ενεργειακά αποθέματα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Βαή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Βαή
