Όσο αποφεύγεις κάτι, τόσο πιο κοντά σου έρχεται, λένε κάποιοι φίλοι σοφοί, και όσο περισσότερο το κυνηγάς, όλο και τρέχει μακριά σου. Θεοί και δαίμονες λοιπόν κίνησαν γη και ουρανό προκειμένου να μιλήσουμε παρέα για τη χημεία του έρωτα σήμερα. Για μια χημεία απαράμιλλη και τόσο ονειρεμένη που μια σε πετάει ψηλά στον ουρανό και χάνεις τα λογικά σου, και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο σε κλείνει σε καβούκι σκοτεινό και σε εκφοβίζει μανιακά στοιχειώνοντας σε μια για πάντα.
Αν με ρωτούσες, φίλε μου, για όλα αυτά πριν ένα χρόνο με μια όψη πεζή και ολίγον τι ψυχρή θα σου απαντούσα μονολεκτιικά «βλακείες!». Αυτό και τέλος. Άντε να σε δούλευα και λίγο ακόμα, λέγοντάς σου πως «για όλους μας υπάρχουν ένα κάρο άλλα μισά σε αυτόν τον κόσμο» κι ότι «δεν καταλαβαίνω ποιος ο λόγος να τρελαίνεσαι με ένα υποτυπώδες ένα που γυρίζει στο “Γιάννης”. Περνάμε στο επόμενο! Σιγά!»
Σαφέστατα, συνεχίζω να πιστεύω σθεναρά τη θεωρία μου περί πολλαπλών άλλων μισών, όμως άπαξ και δαγκώσεις τη λαμαρίνα, τότε όλες οι θεωρίες και τα γνωμικά σου γίνονται μπαλάκι του τένις και τους ρίχνεις μια με τη ρακέτα της ζωής και πάνε στον αγύριστο. Όχι, δεν προσμένεις για να ζήσεις το ιδανικό. Το δημιουργείς εσύ ο ίδιος και παλεύεις για αυτό και γεύεσαι τους καρπούς του, σαν να είναι το πιο απολαυστικό κοκτέιλ όλων τον εποχών από το νούμερο ένα μπάρμαν του κόσμου.
Και μιας και καταφέραμε για ακόμα μια φορά και την πήγαμε στο αλκοόλ την υπόθεση, διάβαζα –που λέτε– πως ο έρωτας αποτελεί ένα κοκτέιλ χημικών ουσιών που εκκρίνει ο εγκέφαλος και τίποτα παραπάνω. Βρε θα με τρελάνουν τελείως! Όλο αυτό λοιπόν που περνάω θέτε να μου πείτε πως είναι απλά μια χημική αντίδραση; Και αν ισχύει αυτό που λένε πως στον κεραυνοβόλο έρωτα, μόνο ο ένας κονταροχτυπιέται από το φτερωτό θεούλη, τότε γιατί αυτός ο ένας να είμαι εγώ κι όχι εσύ;
Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Θες να με δαιμονίσεις και δεν έχω μαζί μου το Evian; Δε σου έχουν ήδη βγει τα μάτια στην οθόνη του υπολογιστή, που ξημεροβραδιαζόμαστε σε social-μιντιακές πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και μιλάμε σαν να μην υπάρχει αύριο; Μου γνέφεις emoticonικές φατσούλες με καρδιές και η δικιά μου καρδούλα παίζει ταμπούρλο και κοκκινίζω και γελάω και αφηνιάζω κυριολεκτικά και σε νιώθω τόσο κοντά μου, διάολε.
Μιλάμε για τα πάντα. Είναι γεγονός. Από την Πανάθα –που δεν έχω ιδέα τι παίζει με την πάρτη της μιας και είμαι κρυφοβαμμένο γαυράκι!– μέχρι για τα πιο τρελά μας πάθη και τα πιο κρυφά μας όνειρα. Και δώστου οι συζητήσεις όλο υπονοούμενο για το μυστήριο και τη μεγαλειώδη του καύλα, και δώστου τα χεράκια μου να τρέμουν και να δυσκολεύομαι ακόμα και το τσιγάρο να καπνίσω μέσα στην τρέλα και τα «αχ» που αναστενάζω.
Όμως είναι αλήθεια μεγάλη πως τα καλύτερα συμβαίνουν από κοντά. Εκεί που αράζεις με τους φίλους σου στο γνωστό σας στέκι και εγώ περνάω δήθεν τυχαία με τη Δήμητρα την κολλητή –η οποία, παρεμπιπτόντως, σε λατρεύει– και οι ματιές δίνουν και παίρνουν. «Καθίστε μαζί μας βρε κορίτσια, κάντε μας την τιμή!» πετάγεται ο μπήχτης Στράτος κι εμείς χαζογελάμε κι ερχόμαστε προς τα εκεί.
Βρε αν δεν ήσουν εσύ εκεί θα σου ‘λεγα! Και μιλάνε όλοι οι άλλοι για ένα κάρο χαζομάρες, και ο Στράτος κάνει νταραβέρι με τη Δήμητρα –έλεος!– και εμείς σχολιάζουμε τον κύριο με τη φαλάκρα που φόρεσε ανάποδα τη μπλούζα του και διαβάζει Εμπειρίκο και γελάμε, γελάμε, γελάμε… Παραγγέλνω τον καφέ μου και για ακόμα μία φορά, με δουλεύεις που πίνω φρέντο εσπρέσο και βάζω μέσα εβαπορέ και μου λες λίγο αργότερα «βρε μπούμπη, τον πίνεις που τον πίνεις με γάλα, γιατί δε θέλεις καπουτσίνο;»
Και σου απαντώ «βρε μπούμπη, εσύ το κάνεις που το κάνεις το καμάκι, γιατί δε δένει το γλυκό;»
Συμπληρώνεις τις φράσεις μου την ίδια στιγμή που ξέρω την επόμενη σου ατάκα περί συζητήσεως εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος. Με παίρνεις αγκαλιά και με σφίγγεις, φιλώντας μου γλυκά το μέτωπο και με κρατάς εκεί και το αισθάνεσαι κι εσύ πως εδώ, κάτι υπάρχει!
Έρχεσαι χαράματα από το σπίτι γιατί χάλασε το pc μου –και καλά!– και ως δια μαγείας το ανοίγεις και φτιάχνει και αράζουμε στη βεράντα αγκαλιά στην αιώρα μου –φιλικά πάντα!– και ξενερώνεις τόσο όταν σου μιλάω για τον πρώην μου! «Δεν ήταν αυτός για σένα, εσύ είσαι για άλλα πράγματα!»
Βρε στραβάδι, ναι, εγώ είμαι για άλλα πράγματα είναι αλήθεια. Γιατί αλλιώς να τσακώνομαι μαζί σου και να μαξιλαροπολεμάμε και να τη λέμε διαρκώς ο ένας στον άλλο; Ναι, είμαι εδώ για να σου τη σπάω και να μου τη σπας ανελέητα και να αφηνόμαστε στην τρελίτσα μας.
Είμαι εδώ για να με προσέχεις σαν κολλητός και να σε διεγείρω σα γυναίκα και να μην μπορείς να αντισταθείς. Νιώσε το! Και αφού όλα αυτά συμβαίνουν ήδη, πες μου πώς είναι δυνατόν να μην τη νιώθεις τη χημεία και για ποιο λόγο δεν περνάμε στο επόμενο στάδιο.
Και ενώ λοιπόν συλλογιζόμουν όλα αυτά και μόνη μου παραμιλούσα, ξαφνικά μου σκάει μήνυμά σου «Όσο περισσότερο διαρκεί η αντίσταση, τόσο ισχυρότερη γίνεται η φωνή του έρωτα! Γατάκι! Είμαι από κάτω, κατέβα, πάμε παραλία!»
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
