Ποιος να μιλήσει πιότερο για τον έρωτα, πέρα από την Κική Δημουλά;

Όταν μιλάμε για έρωτα στη νεότερη ελληνική ποίηση, ένα είναι το όνομα που μας έρχεται κατευθείαν στο μυαλό. Φυσικά δεν είναι άλλο από το όνομα της Κικής Δημουλά. Ύμνησε τον έρωτα σε όλες τις μορφές του και για όλες τις φάσεις του από τη γέννηση αυτού του υπέροχου και ζωοποιού συναισθήματος, ως το τέλος του, με έναν τρόπο μοναδικό, γεμάτο συναισθήματα κι εικόνες που σε κάνουν να θέλεις να βυθιστείς σε αυτόν χωρίς να σε νοιάζει η κατάληξή του. Υπάρχουν στίχοι της που αφορούν στο παράπονο, στη δίψα, την αγαλλίαση που σου αφήνει κι ειλικρινά δεν υπάρχει άνθρωπος να μην έχει σκεφτεί έστω κι έναν στίχο της όταν μιλά για έρωτα.

«Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός, οι ανυπεράσπιστοι έρωτες»

Προσωπικό μου αγαπημένο, μιας και είναι από το ποίημα που μου σύστησε την Κική Δημουλά. Ένας στίχος από το ποίημά της «Ενικός Αριθμός», που μιλάει για την ουσία του έρωτα. Στον στίχο αυτό κρύβεται η αξία του και η πολυπλοκότητά του. Εδώ η ποιήτρια μας δηλώνει πόσο ανυπεράσπιστος είναι ο άνθρωπος μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα που δε στέκεται στο φύλο του αλλά ανεξαιρέτως αυτού, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να τον ζήσει και πρέπει να το ζήσει σε όλο του το μεγαλείο, πλήρως ανυπεράσπιστος ως προς τη δύναμή του.

«Ο έρωτας δε θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα.»

Πόσες φορές δεν κάναμε πίσω όταν καταλάβαμε πόσο ερωτευμένοι είμαστε με έναν άλλο άνθρωπο; Γιατί μας τρόμαξε το συναίσθημα κι είπαμε ας το πάμε σιγά-σιγά; Κι όμως, έρχεται αυτή η φράση, να μας πει πως κάναμε λάθος. Πως τον έρωτα αξίζει να τον ζεις όταν έρθει, χωρίς να σκεφτείς τι θα γίνει, πώς, γιατί. Να αφεθείς σε αυτόν να σε οδηγήσει ακόμη κι αν στο τέλος σου αφήσει μια πικρία. Ακόμη κι αυτή αξίζει να τη ζήσεις.

«Τον έρωτα, όχι, όχι εσύ, Ανάγκη, τον έρωτα τον έπλασε, ο Θάνατος, από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι Ζωή.»

Να κι ένας στίχος που δείχνει τη ζωή που δίνει ο έρωτας, τόση που ακόμη και ο θάνατος θέλει να τον ζήσει. Ο έρωτας είναι ανάγκη, μας γνωρίζει τον εαυτό μας καλύτερα και μας αναζωογονεί την ίδια στιγμή που πιστεύουμε πως πεθαίνουμε. Όσο παράπονο και να μας δίνει, μας δίνει άλλη τόση και περισσότερη χαρά.

«Ένα παιχνίδι επικρατήσεως είναι ο έρωτας, ένα παιχνίδι προορισμένο να τελειώνει.»

Ο έρωτας είναι όντως ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο κι όπως αναφέρει ο στίχος κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα τελειώσει. Ένα παιχνίδι κυριαρχίας, όπου παραχωρείς εξουσία, την ώρα που επιθυμείς διακαώς να εξουσιάσεις. Είναι εκείνος που σου βγάζει την πιο ανταγωνιστική εκδοχή σου, εκείνος που παλεύει να σε αναστήσει από το εγώ σου, βουτώντας σε ταυτόχρονα μέσα σε αυτό.

Παιχνίδι, ανάγκη για ζωή, ουσιώδης, απαιτεί ταχύτητα, σε γεμίζει φόβο. Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι ο έρωτας. Έχει και παράπονο και γλύκα και λίγη τρέλα, αλλά αξίζει πολύ να τον ζήσουμε. Άλλωστε και το παράπονο έχει τη χάρη του κι η πίκρα την αξία της. Τυχεροί όσοι ερωτεύονται κι ακόμη πιο τυχεροί που έχουμε τα ποιήματα της Δημουλά για να μα θυμίζει ακόμα κι εκείνα που προσπαθούμε να ξεχάσουμε.