Ακούμε μουσική και ξαφνικά γινόμαστε πρωταγωνιστές ταινίας

Το ξυπνητήρι σου θυμίζει πόσο ενοχλητικός είναι ο ήχος του, γι’ άλλη μια μέρα. Ξυπνάς βαριεστημένα, ντύνεσαι στα γρήγορα και τρέχεις σφαίρα για τη ρουτίνα σου. Η διαδρομή γνώριμη. Το τοπίο ξετυλίγεται έξω από το παράθυρό σου σαν χρωματιστή κορδέλα. Αποστρέφεις το βλέμμα με πλήξη. Τα ίδια μέρη κάθε μέρα σ’ έχουν ψιλοκουράσει.

Μέχρι που πιάνεις στα χέρια σου εκείνο το θαυματουργό αντικείμενο: Τα ακουστικά σου. Σου παίρνει δέκα λεπτά να τα ξεμπερδέψεις-μερικές φορές απορείς πώς κάποια πράγματα είναι πιο μπερδεμένα κι από τη ζωή σου. Η αναμονή αξίζει, ωστόσο, γιατί με το που η πρώτη νότα φτάνει στο τύμπανό σου, όλα γύρω σου ξαφνικά γίνονται πιο φωτεινά.

Μπορεί να βρέχει καταρρακτωδώς, εσύ πάλι λαμπρές ηλιαχτίδες θα βλέπεις όσο το αγαπημένο σου μπιτάκι παίζει στο τέρμα, φτάνοντας τη διάθεσή σου σε άλλο επίπεδο. Στο τσακ είσαι να σηκωθείς να χορέψεις στο λεωφορείο, προσφέροντας μια αξέχαστη εμπειρία σε κάθε μισο-κοιμισμένο επιβάτη. Μουρμουρίζεις τους στίχους κουνώντας ρυθμικά χέρια και πόδια και χάνεσαι τελείως στο τραγούδι. Σαν να τηλεμεταφέρεσαι μπροστά από τη σκηνή, ζώντας στο έπακρον τη μαγεία μιας λάιβ εμφάνισης.

Το άλλο πάλι; Πώς γίνεται να πρωταγωνιστείς ξαφνικά σε χολιγουντιανή ταινία με soundtrack εκείνη τη μελωδία που αναπαράγουν τα ακουστικά σου; Τι κόλπο είναι αυτό που στα καλά καθούμενα εκείνη η βαρετή Δευτέρα σβήστηκε και μεταμορφώθηκες σε ηθοποιό που χαζεύει αμέριμνα έξω από το παράθυρο του τρένου, προετοιμάζοντας νοερά ένα σχέδιο εκδίκησης χωρίς προηγούμενο; Πώς γίνεται όσο η μουσική δυναμώνει μπαίνοντας στο ρεφρέν, τόσο να κορυφώνεται και η φανταστική πλοκή της ταινίας στο μυαλό σου;

Οι ρόλοι ποικίλλουν συνήθως, ανάλογα με το ρεπερτόριο. Πράκτορας μυστικών υπηρεσιών, μέλος της βασιλικής οικογένειας, διασημότητα, σούπερ κακός. Οι επιλογές αμέτρητες, όπως και τα τραγούδια που σε συντροφεύουν στις διαδρομές σου.

Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι θα σκέφτονται οι υπόλοιποι παρατηρώντας σε. Εντάξει, τις περισσότερες φορές φροντίζεις να καλύπτεις τα ίχνη σου, ωστόσο ο ενθουσιασμός σου δε συγκρατείται -σίγουρα θα σε περνούν για τρελό. Δεν είναι κι ό,τι πιο φυσιολογικό, άλλωστε, να προχωράς χοροπηδηχτά στα πεζοδρόμια της πόλης λες και πρωταγωνιστείς ξαφνικά στη «Μελωδία της Ευτυχίας» και διασχίζεις τα λιβάδια των Άλπεων. Ούτε θα είναι και ό,τι καλύτερο για κάποιον τυχαίο περαστικό να σε ακούσει να δοκιμάζεις τις φωνητικές σου χορδές, όσο αναρωτιέται φευγαλέα ποιο γατάκι της περιοχής άρχισε το σκούξιμο.

Όσο πιο βυθισμένος είσαι σ’ ένα τραγούδι, τόσο πιο έντονα αισθάνεσαι ότι οι στίχοι έχουν γραφτεί για σένα και μόνο εσένα. Κάθε λέξη παίρνει μοναδικό νόημα και τοποθετείται κατάλληλα στο πλαίσιο της ιστορίας που έχεις πλάσει στο κεφάλι σου για κάθε ξεχωριστό τραγούδι. Η απόλυτη ταύτιση σε ωθεί στην ενδόμυχη σκέψη ότι κάποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη ζωή σου και γράφει κρυφά στίχους για μια βιογραφική ταινία. Τόσο πεισματικά επιμένεις στη συνήθειά σου να πιστεύεις ότι ζεις παράλληλες ζωές όταν ακούς συγκεκριμένα τραγούδια που λατρεύεις.

Το ζενίθ της απόλαυσής σου για τη μουσική, ωστόσο, αποκαλύπτεται συχνά πυκνά σε ποιο άλλο μέρος; Μα φυσικά στο μπάνιο! Εκεί τα ρεσιτάλ δίνουν και παίρνουν, ούτε στη Σκάλα του Μιλάνου να βρισκόσουν. Εκεί κι αν χάνεσαι σε έναν κύκλο τραγουδιών, μέχρι το νερό να παγώσει τελείως και να θυμηθείς τους καημένους τους γείτονες που τραβάνε αδιαμαρτύρητα αυτό το χρόνιο μαρτύριο της ακρόασης των φωνητικών σου ικανοτήτων. Δεν πειράζει, εσύ διασκεδάζεις και δε σε νοιάζει τίποτα.

Το σίγουρο είναι ένα: Η μουσική ομορφαίνει την καθημερινότητά σου και σου δίνει ένα παράθυρο στη φαντασία. Ένα αγαπημένο τραγούδι αρκεί για να σε κάνει να χαμογελάσεις και να αφήσεις για λίγο στην άκρη κάθε σκοτούρα, όσο ασχολείσαι με το soundtrack του κινηματογραφικού σου ντεμπούτου.