Την προσοχή σας παρακαλώ. Αυτό το άρθρο γράφεται για όλους εμάς που μας ενώνει μια κατάσταση, πολύ συγκεκριμένη, και για όλους εσάς που μας αντέχετε με αυτή. Περί άγχους, ο λόγος. Το άγχος, που προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά και πιο συγκεκριμένα απ’ το ρήμα “άγχω”, το οποίο σημαίνει “σφίγγω”. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο το άγχος είναι κάτι σαν συνώνυμο για τη δυσφορία.
Πολλές φορές, μάλιστα, εμείς οι παθόντες φαίνεται να μην μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα τη συνθήκη αυτή του στρες, ενώ άλλες φορές δεν καταλαβαίνουμε καν ότι βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτήν, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί το αίσθημα της πίεσης στον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και στους γύρω μας. Και κάπου εδώ θα σταθούμε, με αφορμή την τελευταία πρόταση. Και θα καταγράψουμε δέκα απ’ τις καταστάσεις που βρισκόμαστε υπό την επήρεια του άγχους, οι οποίες έχουν αντίκτυπο στους κοντινούς μας ανθρώπους.
1. «Πάμε μια βόλτα, να περπατήσουμε»
Αμ δε. Η βόλτα για περπάτημα με κάποιον που στις φλέβες του κυλάει σε αφθονία το άγχος, είναι περισσότερο αγώνας ταχύτητας πάρα ένας ξέγνοιαστος περίπατος. Αν δεν υποδυθείς τον Usain Bolt ή τον γιο του ανέμου βρε αδερφέ, μην περιμένεις να συντονιστεί ο βηματισμός μας.
2. «Άντε να πάμε διακοπές να μη βάζουμε ξυπνητήρι»
Πριν τελειώσεις την πρότασή σου, γελάει τρανταχτά ακόμα κι ο τελευταίος δείκτης απ’ τα ρολόγια στους πίνακες του Νταλί. Το ρολόι και δη το ξυπνητήρι είναι ο καλύτερός μας φίλος. Πώς θα θεωρούμασταν αγχώδεις αν δεν είχαμε άγχος μη χάσουμε την ημέρα χωρίς να προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε, ακόμα και στις διακοπές;
3. «Πάρε με μόλις ξεκινήσεις»
Έπειτα από έρευνες, αυτή η φράση, αν είσαι μάστερ του στρες ή είσαι φίλος ενός στρες-μάστερ, από ένα σημείο της σχέσης σας κι έπειτα, δε χρειάζεται καν να ειπωθεί. Είναι τόσο δεδομένη, που φτάνει στ’ αφτιά όλων χωρίς λέξεις, απλώς με παλμική ενέργεια. Ξέρεις εκ των προτέρων πως πρέπει να πάρεις μόλις ξεκινήσεις.
Τι; όχι;
4. Combo: «πάρε μόλις φτάσεις» κι «έλα, πού είσαι, έφτασες;»
Εδώ πια, μιλάμε για άγχος ανώτερου επιπέδου. Ενώ η εντολή έχει σταλεί στον αποδέκτη κι έχει συμφωνήσει να μας ειδοποιήσει όταν φτάσει, δε μας είναι αρκετό. Φυσικά και θα πάρουμε τηλέφωνο ένα τέταρτο πριν, να δούμε αν φτάσατε. Είμαστε ήδη εδώ και περιμένουμε, hello!
5. «Είσαι έτοιμ@, φεύγουμε;»
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Όλοι εμείς που ζούμε μ’ αυτόν τον βραχνά που λέγεται στρες, γνωρίζουμε εξ αρχής πως είμαστε φτιαγμένοι για να περιμένουμε όλους τους υπόλοιπους. Η πίεση του χρόνου που αφήνουμε να μας ορίζει, μάς κάνει να είμαστε πάντα ένα βήμα μπροστά, με αποτέλεσμα, όμως, να αναγκάζουμε όλους τους άλλους να βιώνουν το αίσθημα της βιασύνης, όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς.
6. «Όλα υπό έλεγχο. Όβερ»
Εγκλωβισμένοι στη δίνη αυτής της συνεχόμενης ανησυχίας, θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο σε ο,τι κάνουμε και πολλές φορές γινόμαστε παρεμβατικοί στις ζωές των δικών μας. Αυτό, καλό είναι να μη συμβαίνει.
7. «Πες μου ότι είσαι αγχώδης, χωρίς να μου το πεις»
Είναι σχεδόν σίγουρο πως εμείς που καθόμαστε σταυροπόδι και το πόδι μας χορεύει από μόνο του πεντοζάλη, δεν είμαστε χορευτές παραδοσιακών χορών, είμαστε απλώς, άνθρωποι που βρισκόμαστε σε στρες. Κλασική εικόνα, που συμπληρώνεται από ένα άγγιγμα στο γόνατο, συνοδευόμενο από τη φράση «μπορείς να το σταματήσεις αυτό γιατί ζαλίζομαι;», απ’ όσους, δυστυχώς, βρίσκονται σε απόσταση μισού μέτρου από μας εκείνη τη στιγμή.
8. «Όταν τρώμε, δε μιλάμε»
Αγώνες φαγητού σε καθημερινή βάση; Άλλη μια κατάσταση που είναι μη αντιμετωπίσιμη από ανθρώπους με άγχος. Όλοι οι πάσχοντες από στρες, το φαγητό, δυστυχώς, δεν το μασάμε, αλλά μόνο το καταπίνουμε. Αυτό φέρει ως αποτέλεσμα, αν κάποιος επιθυμεί τσιμπολόγημα μαζί με κουβεντούλα, να μην μπορεί να το βιώσει ποτέ μαζί μας.
9. «Θα προλάβω»
Μόνιμα αναβοσβήνει σαν φωτεινή επιγραφή στο μπροστινό τμήμα του κεφαλιού μας. Η αίσθηση ότι εμείς μπορούμε να τα προλάβουμε όλα σε ένα εικοσιτετράωρο είναι έντονη κι επειδή αυτό από μόνο του αυτό είναι ανέφικτο, μάντεψε: Αγχωνόμαστε κι όταν αγχωνόμαστε κάπου πρέπει να ξεσπάσουμε και ποιος είναι εκεί για να τ’ ακούσει; Ξανά μάντεψε.
10. «Θα τα κάψω, τα ρημάδια τα λεφτά μου»
Η πηγή του κακού, το μεγαλύτερο άγχος στον άνθρωπο με αγχώδη διαταραχή. Προσπαθούμε να βρούμε μια ισορροπία στην ασφάλεια που μας προκαλούν τα χρήματα κάνοντας “κουμάντο” και σε όσα ξοδεύουμε, για να μας προσφέρουν όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Η πίεση για όσους συνυπάρχουν κοντά μας είναι μεγάλη, αφού μοιάζει βόλτα ανάμεσα στις συμπληγάδες.
Εν κατακλείδι, όσοι ζείτε μαζί μας, σας ευχαριστούμε που μας κρατάτε το χέρι σ’ αυτήν την ψυχική ακροβασία και δε μας αφήνετε να πέσουμε. Μη σταματήσετε να γίνεστε η αφορμή να χαλαρώνουμε. Και σε όλους τους παθόντες, ένα θα σας πω. Η χαλάρωσή μας κρύβεται στις ζεστές αγκαλιές των ανθρώπων μας. Αγκαλιαστείτε, θα το νικήσουμε το άγχος παιδιά.
Συντάκτης: Βιβή Νάκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
