Σε όλα τα νομίσματα υπάρχουν δύο όψεις, σε όλες τις ιστορίες δύο εκδοχές και σε όλες τις καταστάσεις δύο ρόλοι που μπορείς να παίξεις, αυτός του θύτη κι εκείνος του θύματος. Κι αν η ζωή είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε ο κάθε άνθρωπος να είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί και στις δύο θέσεις εναλλάξ, έτσι για την ποικιλία, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που έχουν κρατήσει ρεζερβέ το δικό τους κομμάτι και δεν το αλλάζουν με τίποτα στον κόσμο.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην έχεις πετύχει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου κάποιον που να φαίνεται ότι είναι γεννημένος για το ρόλο του θύματος. Είναι αυτός που πάντα αυτοθυσιάζεται κι επιλέγει να μπλέκει σε όλα τα ευτράπελα και τις ατυχίες. Να βγάζει το φίδι απ’ την τρύπα.
Εκείνος που έχει διδάξει στον εαυτό του να περιορίζει τις επιθυμίες και τις απόψεις του μόνο και μόνο για να γίνει αρεστός κι ένα με την πλειοψηφία. Αυτός που δε διεκδικεί ποτέ και τίποτα καλύτερο από εκείνο που του δόθηκε, φτάνοντας στο σημείο να λειτουργεί για τους άλλους σαν σκαλοπάτι για την άνοδό τους ή σάκος του μποξ για την εκτόνωσή τους.
Είναι αυτός που θα αποδεχτεί στωικά στη δουλειά του να κάνει υπερωρίες που δεν πληρώνεται, που θα επιφορτιστεί αγόγγυστα επιπλέον άσχετες αρμοδιότητες. Θα ανεχτεί προσβολές και συκοφαντίες κι ούτε για μια φόρα δε θα αναζητήσει πολιτισμένα το δίκιο του. Θα βλέπει ξεκάθαρα πως όλα αυτά που συμφώνησε όταν προσλήφθηκε καταπατώνται, αλλά θα επιλέξει να εθελοτυφλήσει. Δε θα ζητήσει ποτέ απ’ τους άλλους εξηγήσεις, δε θα κοιτάξει αγγελίες για να φύγει βροντώντας την πόρτα πίσω του.
Είναι εκείνος που δέχεται να τον εκμεταλλεύονται στο όνομα μιας δήθεν φίλιας, που του ζητάνε χωρίς να προσφέρουν τίποτα για αντάλλαγμα κι αυτός συνεχίζει να δίνει, που τον ενοχλούν μόνο για να μιλήσουν για ό,τι τους απασχολεί, αλλά ποτέ για να τον ακούσουν, που εμφανίζονται όταν έχουν ανάγκη κι ύστερα εξαφανίζονται όταν παρουσιαστεί μια δικιά του. Παρ’ όλα αυτά τους δίνει πεισματικά θέση στη ζωή του, αποκαλώντας τους μάλιστα φίλους.
Είναι εκείνος που στον έρωτα ακολουθεί τη γνωστή του πεπατημένη κι έτσι βολεύεται στο ρόλο της καβάτζας, χωρίς να ζητάει τη θέση του συντρόφου. Ανέχεται τις γρήγορες συναντήσεις, τις λακωνικές συζητήσεις, τα ψέματα και τις ιστορίες. Αποδέχεται σιωπηρά τις κατάφωρες απιστίες και την ολοφάνερη αδιαφορία. Παραμυθιάζεται, περιορίζεται κι έτσι μένει σε μια κατάσταση που το μόνο που κάνει είναι συνεχώς να διαιωνίζεται χωρίς ποτέ να λύνεται -ούτε και να βελτιώνεται.
Γιατί αυτός που παίζει για πολύ καιρό το ρόλο του θύματος, είναι πολύ πιθανόν στο τέλος να έχει μπει τόσο πολύ μέσα στο πετσί του και να χαθεί. Να πιστέψει ότι είναι τελικά κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του και να μην ψάξει ποτέ να κάνει την αλλαγή στο σενάριο της ζωής του.
Μπορεί κάπου βαθιά μέσα του να καταλαβαίνει ότι όλο αυτό είναι άδικο γι’ αυτόν και πως αξίζει κάτι παραπάνω από όσα βιώνει. Αλλά μένει μαζοχιστικά κολλημένος εκεί που ξέρει ότι είναι κατώτερα απ’ τις δυνατότητές του, απ’ όλα αυτά που είναι ικανός να προσφέρει, επειδή έχει μάθει πια να παίζει καλά τον ρόλο του θύματος.
Κανένας όμως δεν έδωσε την παράσταση της ζωής του παίζοντας συνεχώς τον ίδιο ρόλο. Γι’ αυτό διεκδίκησε, φώναξε, απαίτησε, θέσε τα όριά σου και μην επιτρέψεις να στα πατήσουν. Γίνε για μια φορά ο κακός της υπόθεση κι αν δεις ότι τελικά δε σου ταιριάζει, ο ρόλος του καλού θα είναι πάντα εκεί και θα σε περιμένει.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
