Σκέψου τον εαυτό σου να ‘ναι πολύ τσαντισμένος, πραγματικά έξω φρενών. Το αίμα να σου ‘χει ανέβει στο κεφάλι, η φωνή να βγαίνει απ’ το στόμα σου σε υπερβολικά υψηλές συχνότητες, οι λέξεις να μη βγάζουν και πολύ νόημα κι εσύ να κοιτάζεις δεξιά-αριστερά για πράγματα που μπορείς να εκσφενδονίσεις με την άνεσή σου σε τοίχους και πατώματα.
Τώρα κάνε τον εαυτό σου εικόνα σε φάση που ζηλεύεις θανάσιμα, εκείνη τη στιγμή που ‘χεις πάρει ένα απ’ τα χρώματα της παλέτας του πράσινου. Η έκφραση του προσώπου σου ν’ αλλοιώνεται, απ’ το στόμα σου να στάζει χολή, ενώ ταυτόχρονα φτιάχνεις υποθετικές ιστορίες που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου.
Πώς σου φαίνεσαι και στα δύο αυτά σενάρια; Υπερβολικός, εκτός ορίων, σαν να ‘σαι κυριολεκτικά μια κακή έκδοση του πραγματικού εαυτού σου. Φαντάσου, λοιπόν, πόσο μεγάλη είναι η δύναμη που κυριολεκτικά αφήνεις πάνω στα χέρια αυτών που επιτρέπεις να σε κάνουν να θυμώσεις ή να ζηλέψεις.
Και τα δύο αυτά συναισθήματα, βλέπεις, είναι τόσο δυνατά που μπορούν να προκαλέσουν εκρήξεις ισοδύναμες με πυρηνική βόμβα, γι’ αυτό δεν πρέπει ν’ αφήνεις όποιον να’ ναι να ‘χει πρόσβαση σ’ αυτά. Γιατί υπάρχει μια σοβαρή περίπτωση μόλις ο άλλος αντιληφθεί τη δύναμη που ασκεί ανεξέλεγκτα πάνω σου, να πατάει συνεχώς τα κουμπιά σου, για οποιονδήποτε λόγο κι αφορμή. Για να σου τραβήξει την προσοχή, για να σ’ εκδικηθεί επειδή τον έκανες κι εσύ κάποια στιγμή να νιώσει έτσι ή απλώς για να τσεκάρει μέχρι πού φτάνουν τα όριά σου. Η αλόγιστη χρήση τους, όμως, είναι ικανή να ξεχαρβαλώσει το σύστημα και να φέρει, στο τέλος, ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Λόγια που δεν μπορείς να πάρεις με τίποτα πίσω, σχέσεις που πηγαίνουν κατά διαόλου, κουβέντες που κόβονται μαχαίρι, επαφές που λήγουν άδοξα.
Όσο βέβαια μεγαλώνεις, αποκτάς μεγαλύτερη ανοχή απέναντι στους ανθρώπους κι όπως με τόσα άλλα αισθήματα, μαθαίνεις να ελέγχεις ποιος είναι αυτός που μπορεί να πυροδοτήσει το θυμό και τη ζήλια σου. Επιλέγεις προσεκτικά αυτούς που θα τους δώσεις την κάρτα εισόδου για τα πιο σκοτεινά μέρη του μυαλού σου. Τους δίνεις έτσι τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν, όποια στιγμή το επιθυμούν και βαθιά μέσα σου διατηρείς την ελπίδα ότι δε θα καταχραστούν αυτή τους τη δύναμη.
Παρ’ όλα αυτά είσαι ακόμα άνθρωπος κι ως γνήσιος εκπρόσωπος του είδους σου, υπάρχουν στιγμές που χάνεις τον έλεγχο, που παλεύεις τόσο για να κρατήσεις. Μόλις φτάσεις λοιπόν σ’ αυτό το σημείο έχεις δύο πιθανούς δρόμους για να διασχίσεις. Ο πρώτος είναι ν’ αφεθείς και να ξεσπάσεις. Να βρίσεις, να φωνάξεις μέχρι τα όρια φαρυγγίτιδας, να σπάσεις και δυο-τρία γυαλικά. Ο δεύτερος είναι να διατηρήσεις την αυτοσυγκράτησή σου. Να πεις ήρεμα τι είναι αυτό που σ’ ενοχλεί, να το συζητήσεις, να το αγνοήσεις και στο τέλος αν δεις πως τίποτα δεν αλλάζει ν’ αποχωρήσεις ήρεμα.
Αν σκέφτεσαι πως με το να κρατάς τα πάντα μέσα σου δε θα καταφέρεις τίποτα κι απ’ τα πολλά «μέτρα ως το δέκα για να ηρεμήσεις» κοντεύεις να φτάσει στο χίλια, σκέψου εκ του αποτελέσματος. Με τη συμπεριφορά σου στην πρώτη εκδοχή δίνεις στον άλλον την ικανοποίηση και τη γνώση πως μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να σε κάνει να τρελαθείς. Με τη δεύτερη καταφέρνεις έστω και λίγο να τον αποδυναμώσεις, δείχνεις πως δεν εξαρτάται ολόκληρη η διάθεσή σου απ’ τις πράξεις του.
Ζύγισε τις δύο εναλλακτικές και πράξε σε κάθε θέμα ανάλογα με τ’ όφελός σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
