Τον γυρόφερνε καιρό. Τον είχε δει, του είχε μιλήσει. Δεν άργησε να γίνει το κακό. Είχε ήδη φτιάξει τις πρώτες τους εικόνες στο μυαλό της. Δεν το ήθελε. Έγινε. Καταλάβαινε πως δεν του ήταν αδιάφορη κι αυτό της έδινε ακόμη περισσότερες ελπίδες. Ελπίδες για να είναι μαζί, να μην υπάρχουν εμπόδια και δεύτερες σκέψεις. Μέχρι που τον ένιωσε να κάνει πίσω, να μαγκώνεται, να απομακρύνεται.
Μήπως δεν κατάλαβε καλά; Μπορεί να γελάστηκε από τα δικά της συναισθήματα. Εικασίες, σενάρια και σκέψεις μέχρι που της το είπε: «δεν είμαι σε φάση για σχέση». Κι εκείνη στεναχωρήθηκε, απογοητεύτηκε για λίγο κι έπειτα συνέχισε να προσπαθεί. Τον ήθελε κι αργά ή γρήγορα θα την ήθελε κι αυτός.
Και να σου οι βιαστικές κινήσεις κι οι σπαστικές χειρονομίες. Γινόταν φορτική, έχανε πόντους απ’ τον εγωισμό της κάθε μέρα αλλά δεν το ‘βλεπε. Την ένοιαζε να τη δει εκείνος όπως εκείνη αυτόν. Κι αντί γι’ αυτό, κατάφερνε το αντίθετο. Στην αρχή τη λυπήθηκε, υπήρξε ευγενικός μαζί της, κράτησε μια επαφή. Μέχρι που εκείνη άρχισε να γίνεται κουραστική και να του σπάει τα νεύρα.
Δε γίνεται έρωτας με το ζόρι. Δε γίνεται να πάρεις απ’ το χέρι τον άλλο και να τον κάνεις να σε κοιτάξει με τον τρόπο που τον κοιτάς εσύ. Δε γίνεται να σε αγαπήσει, να σε λαχταρήσει, να του λείψεις, να σε επιθυμήσει επειδή το θες εσύ. Δεν υπάρχουν κουμπιά και μαγικοί διακόπτες. Τα συναισθήματα γεννιούνται μόνα τους, απ’ το απόλυτο μηδέν, χωρίς υποδείξεις κι οδηγίες από τρίτους. Κανένας δεν ερωτεύεται από ανταπόδοση, από χρέος, από οφειλή. «Με ερωτεύτηκε, ας την ερωτευτώ κι εγώ».
Όταν ένας άντρας δε θέλει, δε θέλει. Δεν έχει πώς, γιατί, αφού. Έχει ένα μόνο· δε θέλει. Τέλος. Δε φταις εσύ, δε φταίει ο Ερμής που είναι ανάδρομος ούτε τα ψεγάδια που φαντάζεσαι πως έχεις και δεν του αρέσουν. Σοκαριστικό; Αποδεδειγμένα ο αντρικός εγκέφαλος είναι πολύ λιγότερο περίπλοκος απ’ το γυναικείο. Ποτέ δε θα κάτσει να αναλύσει με λεπτομέρεια ατάκες, λέξεις, ρούχα για να δει αν θέλει να είναι μαζί σου. Αν θέλει, το ξέρει και το καλύτερο είναι πως το ξέρεις κι εσύ.
Καμία διάθεση για δράματα, πείσματα κι εγωισμούς. Η γνώση είναι δύναμη κι οικονομία άπειρης ενέργειας. Δικής σου ενέργειας. Το ότι δε ζητάει κάτι περισσότερο από ‘σένα, βγάζει μάτι. Το φωνάζουν οι κινήσεις, το βλέμμα του, η απραξία του σε ό,τι έχει να κάνει με ‘σένα. Κι όταν όλα αυτά δεν είναι ικανά να σε πείσουν, στο λέει κατάμουτρα: «δεν είμαι σε φάση για σχέση». Finito la musica, passato la festa.
Ναι, είναι χυλόπιτα περιωπής. Ναι, είναι πληγή τεράστια για τον εγωισμό. Ναι, δεν καταπίνεται αμάσητο. Όμως, ξέρεις τι είναι κι αυτό από μόνο του είναι μια πληροφορία που πρέπει να βάλεις κάτω και να τη διαχειριστείς σαν ώριμος άνθρωπος. Κανείς δεν ερωτεύεται με το ζόρι. Όση κι αν είναι η καψούρα, όση κι αν είναι η σκέψη, όσο κι αν τρυπώνει στο μυαλό ανεξέλεγκτα, με το βούρδουλα δεν μπήκε κανένας σε καμία αγκαλιά.
Ο έρωτας είναι υπέροχος όταν είναι αμοιβαίος. Όταν δε φωνάζει από παντού διαθεσιμότητα, παρακάλια κι απόγνωση. Όταν δε στήνεις καραούλι για να τον πετύχεις κάπου κι όταν οι λέξεις δεν έχουν τριπλά νοήματα. Όταν κοιμάσαι με χαμόγελο αντί να ξυπνάς με κύκλους κι όταν η παρουσία σου φέρνει χαρά αντί για ενόχληση.
Καμία αξία δεν έχει να παρακαλάς για να αποκτήσεις αυτό που λαχταράς. Δεν ωφελούν οι «τυχαίες» συναντήσεις, τα μεταμεσονύκτια μηνύματα, οι αφιερώσεις κι οι μπηχτές όταν είναι μονομερείς. Φανερώνουν απελπισία, στερούνται αξιοπρέπειας και σε καθιστούν πλήρως δεδομένη.
Κι αν θυμάσαι καλά, δεν υπάρχει τίποτε πιο ντεκαβλέ από κάποιον που είχες δεδομένο. Τα ζητούμενα, απ’ την άλλη, είναι απείρως γοητευτικότερα. Το ‘χουμε;
Επιμέλεια κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
