Σπιτικά γλυκά κι άρωμα Χριστουγέννων

Έρχονται τα Χριστούγεννα και μαζί τους η χαρά κι η προσμονή για τα δώρα, την ξεκούραση, τα γιορτινά τραπέζια, το καλό μαγειρεμένο φαγητό, τις βόλτες και φυσικά στο αποκορύφωμα όλων αυτών είναι τα γιορτινά γλύκα. Η αιώνια μάχη, κουραμπιέδες VS μελομακάρονα. Ποιο είναι το καλύτερο, από ποιο μπορείς να φας περισσότερα, ποιο κάνει καλύτερα η μαμά σου;

Η αλήθεια είναι πως για μένα προσωπικά, λόγω παιδικού τραύματος, τα καλύτερα είναι τα μελομακάρονα. Παρακαλώ, μη με λιθοβολείτε, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στα μελομακάρονα, ειδικά σε αυτά με τη σοκολάτα. Όσον αφορά στο παιδικό τραύμα που λέγαμε, όταν ήμουν πρώτη ή δευτέρα δημοτικού αποφασίστηκε να κάνει η τάξη μας τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, η δασκάλα της τάξης είχε την έμπνευση να γράψει ένα δικό της πρωτότυπο θεατρικό. Μπράβο της για την προσπάθεια, αλλά, ρε κοπελιά, δε σκέφτεσαι ότι στιγματίζεις το παιδάκι και για τα επόμενα χρόνια του δημοτικού θα το φωνάζουν «κουραμπιέ»; Ε, λοιπόν, ο πρωταγωνιστής κουραμπιές ήμουν εγώ και ναι, με φώναζαν έτσι πάνω απ’ τα μισά παιδιά στο σχολείο.

Είναι παιδικό τραύμα, ξεκάθαρα. Παίζει να θέλω ψυχανάλυση; Μπορεί, αλλά όχι μόνο για αυτό. To the point προτιμώ τα μελομακάρονα. Αλλά η μυρωδιά του φρεσκοψημένου κουραμπιέ είναι αυτή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου και με κάνει να νιώθω πιο κοντά στη μαγεία και το πνεύμα των Χριστουγέννων. Είναι γνωστό πως οι μυρωδιές είναι δεμένες με συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου που σε κάνει να θυμάσαι πράγματα και καταστάσεις βασισμένες σε αυτό το γαργαλητό στη μύτη σου. Το να μυρίζει το σπίτι φρεσκοψημένο κουραμπιέ είναι μια απ’ τις καλύτερες δικές μου.

Πόσο πολύ ζηλεύω τις νοικοκυρές που, ακόμα και τώρα με τα σημερινά δεδομένα και την τρέλα της καθημερινότητας, βρίσκουν χρόνο να κάτσουν και να κάνουν τα παραδοσιακά γλύκα, πόσο ζηλεύω τη μυρωδιά του σπιτιού τους.

Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μετακομίσω σπίτι τους, γιατί το δικό μου σπίτι δε θα μυρίσει έτσι. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που πρέπει να καταβάλεις, είναι κι η προσπάθεια που χρειάζεται κι η μεγάλη πιθανότητα να μην πετύχουν, η πικρή αλήθεια είναι πως ακόμα παλεύω με το κέικ, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα είναι άλλη κατηγορία, μιλάμε για champions league το λιγότερο.

Απ’ τη μία όλοι θέλουμε τα σπίτια μας μοντέρνα και τις συνήθειές μας εκσυγχρονισμένες, μακριά απ’ την κακιά μάστιγα με τα σεμεδάκια και τα καταρολικά της γιαγιά μας, αλλά κατά βάθος κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αποβάλουμε, θα είναι παραδόσεις και σταθερές αξίες στη ζωή μας.

Δεν είναι το ίδιο να πάρεις τα γλύκα απ’ το ζαχαροπλαστείο και να τα παρουσιάσεις με το να τα κάνεις εσύ με τα χεράκια σου, να τους δώσεις αγάπη, να τα καμαρώσεις, να τα σταυρώσεις πριν τα βάλεις στο φούρνο –οκ, σταματάω, το παράκανα. Η κατακλείδα είναι μία: το σπιτικό και χειροποίητο έχουν άλλη χάρη.

Μία είναι η λύση. Θα πάω στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς θα παραγγείλω τους κουραμπιέδες, αλλά θα ζητήσω να είναι άψητοι. Θα τους ψήσω στο σπίτι, θα μυρίσει ωραία και καλά και στο τέλος απλά θα τους πασπαλίσω με την άχνη, problem solved.

Μπα και πάλι δεν είμαι ικανοποιημένη, ίσως αντί να γκρινιάζω να ξεκινήσω την προσπάθεια και αν δεν πετύχει φέτος, θα πετύχει του χρόνου. Θέλω μεγαλώνοντας και τα δικά μου παιδιά να έχουν αυτή την ανάμνηση και τη μυρωδιά Χριστουγέννων.