Μπαίνω στο Hair 2 Go κι ο Χριστόφορος με την Ελεάννα χαμογελάνε. Αναρωτιέμαι τι να έχουν βάλει στοίχημα στο αν θα εμφανιστώ αυτή τη φορά ή όχι.
Λίγο μετά, έρχεται ο Γιώργος, ο αγαπημένος φίλος –ψυχαναλυτής– best hair colorist in town και με κοιτάει με απορία προσπαθώντας να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που πρόλαβα να εμφανιστώ στο ραντεβού μου.
Μιλάω στα γρήγορα με το Γιώργο, του εξιστορώ για δουλειές, για το pillowfights που μπήκε σαν ξαφνικός άνεμος στην ζωή μου και σάρωσε, μου λέει για το γιόκα του και μου δείχνει φωτογραφίες του όπως και της κόρης του.
Γαμώτο, πόσα ραντεβού έχω ακυρώσει;
Τελευταία φορά η γυναίκα του ήταν έγκυος.
Είναι θεωρητικά οι δυο ώρες που θα πρέπει να έχω για τον εαυτό μου, δικές μου, χαλαρές. Κι όμως το κινητό είναι σε πρώτη θέση και στον ήχο του τινάζομαι σε σημείο εκνευριστικό.
«Ποιος είναι πια και κάνεις έτσι;»
Πόσες φορές δεν έχει χρειαστεί να απαντήσω «κανείς» αυτή την ερώτηση, τους τελευταίους μήνες;
Ναι, αυτός είναι, ο κύριος «κανείς» κι εκείνη την ώρα επικαλούμαι κάθε δυνατή ερώτηση που μπορώ, για κάθε πιθανό και απίθανο θέμα.
Κάποιοι αρκετά διακριτικοί καταλαβαίνουν και το σταματάνε εκεί, κάποιοι λιγότερο διακριτικοί ή με λιγότερα αποθέματα αντίληψης, συνεχίζουν τις ερωτήσεις.
Η αλήθεια λοιπόν είναι πως έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή μας μια στιγμή που η μοίρα, το κισμέτ, το ότι τελος πάντων πιστεύει ο καθένας μας, μας τρίβει στην μούρη όλες τις μεγάλες κουβέντες που έχουμε πει κατά καιρούς.
Συνήθως, αυτό έρχεται σε συσκευασία καινούριου έρωτα που με την φόρα που παίρνει, καταλύει κάθε μεγάλο «αν», «δεν» και «ποτέ» που μπορεί να έχεις εκστομίσει.
Και την ίδια ώρα που το πρόσωπό σου έχει εκείνο το χαζό χαμόγελο, τα λόγια σου προσπαθούν να πείσουν πως δεν φταίει καμία γνωριμία, κανένας έρωτας και είναι τυχαίο ότι απλά έχεις τρελά κέφια!
Κι όσο οι γύρω σου παρατηρούν, τόσο εσύ προσπαθείς να κρύψεις, να προστατεύσεις και να προφυλάξεις αυτό το καινούριο δεδομένο της ζωής σου.
Κι όσο εσύ μοιράζεις τις μέρες σου ανάμεσα σε φιλιά στα κρυφά και αποδράσεις εντός κι εκτός πόλης, οι υπόλοιποι σχολιάζουν ο καθένας με τα δικά του δεδομένα και προσπαθούν να φτιάξουν μικρές ιστορίες που απέχουν έτη φωτός από την δική σου πραγματικότητα.
Όχι γιατί είναι ένας έρωτας παράνομος, όχι γιατί είναι μια σχέση που μπαίνει στα χωράφια μιας άλλης οικογένειας ή σχέσης.
Ίσως απλά γιατί έχεις αγωνιστεί τόσο πολύ στον στίβο των σχέσεων κι έχεις γκρεμοτσακιστεί τόσες φορές που ξέρεις πως όσο πιο αργά μαθευτεί στους πολλούς, τόσο περισσότερο ήρεμο χρόνο έχεις κερδίσει.
Κι είναι μια επιλογή δύσκολη. Χάνεσαι από τα στέκια σου μεν αλλά ανακαλύπτεις καινούρια, αναγκάζεσαι να εφεύρεις κάθε είδους δικαιολογία και μικρή ιστορία για το πού είσαι και γιατί δεν μπορείς να είσαι εκεί που σε θέλουν οι άλλοι, παλεύεις με την αμηχανία όταν είσαι στον ίδιο χώρο με εκείνον και προσπαθείτε να παραστήσετε τους φίλους ή τους τυχαία γνωστούς.
Είναι ένα παιχνίδι γοητευτικό για εσάς τους δυο. Υπάρχουν βλέμματα συνωμοτικά και διάλογοι ολόκληροι μέσα στην σιωπή, υπάρχουν κινήσεις που δίνουν υποσχέσεις για ένα «αργότερα» που αφορά μόνο τους δυο, υπάρχει μια ένταση, μια προσμονή και μια παιδικότητα σε όλο αυτό.
Είναι ένα κυνήγι του χαμένου θησαυρού που ο άλλος είναι σύμμαχος κι αντίπαλος την ίδια στιγμή. Είναι κοινός ο στόχος αλλά η διαδρομή που ακολουθείτε διαφορετική. Σε κάποια σημεία μπορεί να συναντιέστε, να χάνεστε για λίγο μέσα στον δικό σας κόσμο και να ξαναβγαίνετε στα φανερά μονοπάτια του κυνηγιού ξανά μόνοι.
Οι κρυφές σχέσεις έχουν ένα μυστήριο και μια γοητεία που έρχεται να δώσει αέρα, οξυγόνο στην φωτιά που ήδη καίει και να την δυναμώνει ακόμα πιο πολύ. Είναι όμως σχέσεις προστατευμένες που ρισκάρεις να μην ξέρεις ποτέ αν θα άντεχαν ή όχι σε μια πραγματικότητα.
Οι κρυφές σχέσεις, μπορούν να κρατήσουν πολύ περισσότερο γιατί δεν δοκιμάζονται. Δεν έχουν την τριβή με το χώρο και το χρόνο. Είναι δυο, σύμμαχοι απέναντι σε όλον τον κόσμο. Φτιάχνουν τις καθημερινότητές τους έτσι που να χωράνε τις παλιές τους ζωές και το καινούριο ανεξερεύνητο «θέλω» τους.
Παίζουν tetris με τα πρέπει τους, τα επανατοποθετούν και ανοίγουν χώρο για το θέλω τους. Κλείνουν τηλέφωνα, κλείνουν social media κι εξαφανίζονται μέσα στο δικό τους δημιούργημα.
Είναι σχέσεις μέσα σε κουκούλι, σε προστατευτικό μανδύα, σε μια σκιά που μπορεί να κρύψει κάθε αδύνατο σημείο. Και τι γίνεται όταν η σκιά βγαίνει στο φως;
Τότε ανακαλύπτεις αν αυτό που τόσο καιρό μεγάλωνες μέσα στο κουκούλι θα πετάξει σαν πολύχρωμη πεταλούδα που θα χορέψει στους αιθέρες και θα μαγέψει με τα χρώματα και την δύναμη που πήρε από τον έρωτα ή αν θα χαθεί στα πρωτοβρόχια.
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
