Έι, ψιτ εσύ, ναι σε εσένα μιλάω.
Σε εσένα που λες πως είμαι δυνατή.
Σ΄ ακούω από ώρα τώρα. Ξέρεις άραγε το τίμημα; Γνωρίζεις αν αυτό το ζύγισμα σου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Αν το βράδυ που γυρίζω μόνη, νέα και ατυχής στο σπίτι συνεχίζω να είμαι το ίδιο αγέρωχη, σαν από σίδερο φτιαγμένη, όπως αυτή την ώρα; Είμαι δυνατή. Ναι είμαι, αλλά όχι γιατί αντέχω.
Δεν είμαι δυνατή για τις αντοχές που επιδεικνύω στα δύσκολα. Μόνο οι κοντόφθαλμοι θα χαρακτήριζαν δυνατό έναν άνθρωπο για αυτόν το λόγο. Είμαι δυνατή γιατί παραμένω ευαίσθητη ακόμη και στα δύσκολα, ακόμη και όταν αυτά περάσουν, παρά το πλήγωμα, παρά το χαμό.
Ξέρεις πόσες φορές έχω ακούσει ότι δεν έχω καμιά ανάγκη, πως είμαι μαχητής, πως επιβιώνω όποια και αν είναι η κατάσταση. Ξέρεις πόση θλίψη νιώθω όταν ακούω αυτό το «δε σε φοβάμαι εσένα;». Για όλα θα μου πει,ς υπάρχει κι ένα τίμημα και εγώ θα συμφωνήσω πως έτσι είναι, στο είπα πρώτη άλλωστε.
Τους ρόλους μας τους φοράμε από μικροί, δύσκολο να θυμηθείς από πότε. Και σε αυτή τη διαδρομή που τη λένε ζωή συναντάς τον εαυτό σου κάποια στιγμή και επανασυστήνεστε.
Και τότε σε έναν ουσιαστικό διάλαογο παραδέχεσαι πως έχεις και τράυματα, πως υπάρχει και η γαμημένη η απογοήτευση, πως υπήρξαν και στιγμές που πάλεψες με νύχια και με δόντια μα λύγισες, έπεσες και δεν μπορούσες να σηκωθείς, πως έχεις και ένα παιδί μέσα σου, που κλαίει, οδύρεται και παραπονιέται και ας κάνεις πως δεν το ακούς.
Ξέρω, ξέρω, οι άνθρωποι αγαπάνε τους δυνατούς, δηλαδή, δεν τους αγαπάνε ακριβώς, αγαπάνε τον εαυτό τους όταν είναι δίπλα σε αυτούς. Έχουν μια κάποια χρηστική σημασία. Σαν τα κόκαλα που πετάμε στα σκυλιά, έτσι και αυτοί γλείφουν μέχρι να βαρεθούν, μέχρις ωσότου να νιώσουν άσχημα για τον εαυτό τους ή νιώσουν και αυτοί το ίδιο δυνατοί.
Να σου πω την αμαρτία μου, θα ήθελα και εγώ μια φορά να συναντήσω κάποιον πιο δυνατό από εμένα, κάποιον που να νιώσω ότι μπορώ να ακουμπήσω για μερικά δεύτερα του χρόνου το κεφάλι μου στον ώμο του, δίχως να με ενδιαφέρει για το αν θα γκρεμιστεί το σύμπαν ή όχι, να μην σκέφτομαι τίποτα, να μην μεριμνώ για τίποτα. Για μερικά δεύτερα μόνο. Αλλά πού τέτοια τύχη;
Μέχρι τότε θέλω να είμαι μόνη μου. Όχι γιατί έχω την καριέρα μου, τη ζωή μου και τέτοιες δικαιολογίες του κώλου που ακούω καθημερινά και δηλώνουν μια πλήρη αδυναμία και παντελή απουσία συναισθηματικής ωριμότητας, αλλά γιατί δε θέλω υπό συνθήκη σχέσεις.
Βλέπεις, σε ό,τι με αφορά το να είσαι δυνατός δε σχετίζεται με το πόσο σκληρός είσαι ή αν επιβιώνεις στα δύσκολα.
Το να είσαι δυνατός για εμένα προσωπικά είναι να υποστηρίζεις τις επιλογές σου, αυτές τις επιλογές που εσύ ορίζεις και όχι οι καταστάσεις ή οι κοινωνικές συνθήκες και ο περίγυρος.
Το να βρεις και να ορίσεις τον εαυτό σου, μέσα σε αυτές, αυτό είναι δύναμη. Μόνο αυτό. Ούτε το πόσο δύσκολα πέρασες, ούτε το πόσο σκληρός έγινες.
Το να είσαι δυνατός, δεν είναι τι φαντάζεις στα μάτια των άλλων, μα πόσο καθαρό και ολόκληρο αντανακλά το είδωλό σου στον καθρέφτη της ψυχής σου, όταν αυτή έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια.
Έι ψιτ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που λες πως είμαι δυνατή.
Δεν έχεις άδικο. Είμαι πιο δυνατή από εσένα.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
