Η δικτατορία του «εγώ» και η φαινομενική επανάσταση της συλλογικότητας
Παρατηρώ καθημερινά τα δρώμενα, τους ανθρώπους, κοντινούς μου και μη.
Παρατηρώ το «εγώ» μου που γιγαντώνεται σε ένα άτυπο πόλεμο με άγνωστους εχθρούς, σε έναν αγώνα επιβίωσης όπου η συλλογικότητα επανέρχεται δυναμικά.
Αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση. Προς Θεού, όχι με την κοινωνικοπολιτική προσέγγιση.
Πάντα αδιαφορούσα για αυτή την σκοτεινή αντίπερα όχθη.
Είμαι πιο απλός άνθρωπος, σχεδόν σε σημείο παρεξήγησης. Αλλά δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Γράφω απλά ελληνικά, μιλάω απλά, χωρίς κόμπους να δένονται στην άκρη της γλώσσας μου.
Οι λέξεις που αρθρώνω δεν δημιουργούν προσδοκίες που δεν μπορώ να ανταποκριθώ και όσο για τις πράξεις, αυτές είναι το φόρτε μου.
Επιμένω να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, να δώσουμε από το υστέρημα μας.
Μα υστερούμε στα απλά, μια εποχή που τα δύσκολα γίνονται καθημερινά όλο και δυσκολότερα.
Πτυχία τσαλακωμένα στην βιβλιοθήκη μου, μονάδα μέτρησης του χρόνου που επένδυσα στην μόρφωσή μου. Ευτυχώς δεν παράβλεψα να επενδύσω και στο πώς να είμαι άνθρωπος.
Ναι, είμαι από τους τυχερούς. Έχω ένα σταθερό εισόδημα, καθόλου προσωπικό χρόνο, συντηρώ την αξιοπρέπεια μου και χάνω τον εαυτό μου.
Είμαι από τους τυχερούς. Από αυτούς που γυρίζουν στο σπίτι μετά από δώδεκα ώρες δουλείας, και κοιτάζω τη ζωή να χάνεται και το «εγώ» μου να ξεφουσκώνει σαν ξεχασμένο από παιδικό πάρτι μπαλόνι.
Κι έχω και εσένα σύντροφε, που προσδοκάς και παλεύεις για αλλαγή με post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε παρατηρώ να ανοίγεις δήθεν ορίζοντες και να φιμώνεις την καρδιά σου.
Μιλάς για αλληλεγγύη, για αγώνα, για αλλαγή, εκτείνοντας το δείκτη του χεριού σου και καταδεικνύεις στα πρόσωπα των όσων αποστρέφεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Είσαι μέρος του συστήματος, το συντηρείς μα ξεχνάς πως πιο σημαντικό είναι να ζεις σε πραγματικούς χρόνους. Όχι στους δρόμους και στις πορείες με παλιές, δοκιμασμένες τεχνικές πίεσης χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Ζημιογόνες μόνο, να εκτονώνεται η μάζα και να πέφτει και πάλι σε καταστολή.
Ο πραγματικός αγώνας και η μόνη νίκη είναι αυτός για την επικράτηση του εμείς.
Εγώ και εσύ. Εμείς.
Αυτή είναι η επανάσταση.
Χωρίς πολλές περιστροφές και λόγια.
Χωρίς θαύματα και κοσμοϊστορικές αλλάγες.
Μα για να συμβεί μία τέτοια επανάσταση πρέπει να καταδικάσεις το «εγώ» σου. Αυτό το «εγώ» που θρέφεις με εμμονική συνέπεια, εις θάνατον.
Δεν είναι εύκολο το ξέρω, όπως ξέρω ότι το όνειρο είναι μια πιθανή πραγματικότητα.
Μα ποιος ονειρεύεται πια στις μέρες μας, θα μου πεις.
Εγώ. Εσύ. Εμείς.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
