Η ώρα είναι 1.45 και εσύ ξαπλώνεις αγκαλιά με το laptop στο κρεβάτι.
Δεν μπορείς να κλείσεις μάτι ούτε να τηλεφωνήσεις, ούτε μήνυμα μπορείς να στείλεις μιας και η τελευταία ανάρτηση σου ήταν από πέρυσι στα μπουζούκια σε κλίμα ευφορίας. Σκανάρεις το προφίλ της πρώην αγάπης σου που όσο και να θέλεις να την ξεπεράσεις ειδικά με αυτό το καταραμένο το facebook και γενικώς τα social media δε γίνεται.
Θέλεις να ξέρεις που είναι, τι κάνει, με ποιους το κάνει και όποια άλλη λεπτομέρεια θα μπορούσες να έχεις στη διάθεσή σου μόνο αν είχες προσλάβει ιδιωτικό ντέτεκτιβ.
Ναι, τα social media, είναι το μάτι στην κλειδαρότρυπα και η UHU στο κόλλημά σου, η εμμονή σου βρε παιδάκι μου, ο φίλος σου και ο εχθρός σου και παίζει ο ψυχισμός κορώνα γράμματα μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης.
Κάθε φορά που βλέπεις like αναπτερώνονται οι ελπίδες σου. Με σκέφτεται, λες κι επαναπαύεσαι σε μια ανούσια βαφτισμένη από μέρους σου εκδήλωση ενδιαφέροντος.
Ζεις στην ψευδαίσθηση και συμμετέχεις σε αυτή και κάθε notification είναι και αλάτι στην πληγή. Πώς να κλείσει πες μου και εσύ να γιάνεις επιτέλους; Να προχωρήσεις και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πάρει μια βαθιά ανάσα και να ξεκολλήσει από την γαμημένη οθόνη;
Σκέφτηκες να κάνεις το τόσο δύσκολο block, αλλά δε σου πάει η καρδιά. Πέφτεις στην παγίδα, κυλιέσαι στη λασπουριά, ξεκατινιάζεσαι μοναχός σου, αφού δε σε βλέπει κανείς, κανείς δε ξέρει και άλλωστε πώς μπορεί να μάθει. Αν θέλεις τη γνώμη μου και μόνο που το ξέρεις εσύ είναι αρκετό.
Το να παρακολουθείς το προφίλ του/της πρώην δεν είναι ποινικό αδίκημα. Κανέναν άλλον δεν βλάπτεις παρά μόνο τον εαυτό σου. Αλλά τώρα έλα, πες μου αλήθεια δεν τον αγαπάς τον έρμο τον εαυτό σου; Δεν είναι και λίγο ανόητο να πιστεύεις ότι τα πάντα εκτίθενται έτσι απλά; Πως ότι βλέπεις αντιστοιχεί πλήρως στην πραγματικότητα, μια εικονική πραγματικότητα που μοιάζει με παιχνίδι στρατηγικής.
Όταν χωρίζουν οι άνθρωποι -που μακάρι να ξέρανε να χωρίζουν- πρέπει να χωρίζουν έστω για λίγο και από τις εικονικές ζωές τους, για να μπορέσουν να πάρουν απόσταση και να δώσουν απαντήσεις, χωρίς μια συνεχή υπενθύμιση ή προσπάθεια να αποδείξουν πόσο καλά περνάνε χώρια.
Γι΄αυτό χωρίζουμε άλλωστε, έτσι δεν είναι; Γιατί παύουμε να περνάμε καλά μαζί. Ένας από τους δύο τουλάχιστον.
Εντάξει, δε λέω θα τα πάρεις αν δεις και μια φωτογραφία με νέα παρουσία, άνθρωπος είσαι, θα τηλεφωνήσεις και σε κανένα δυο φίλους, θα πεις τον πόνο σου, θα πιεις και ένα ποτήρι παραπάνω, αλλά σκέψου από πόσο κόπο και χρόνο γλυτώνεις, αν όντως είναι μια νέα γνωριμία που έχει πάρει τη θέση σου, γιατί υπάρχει και η περίπτωση τσάμπα να το καις το μυαλουδάκι σου.
Και πόσες φορές το καίμε το μυαλό μας με κάτι τέτοια ανούσια, ε; Πιανόμαστε από μια λεπτομέρεια και γίνονται τα μέσα μας άνω κάτω. Αυτό είναι και το πιο ανησυχητικό, ξέρεις.
Πώς από μια απλή ανάρτηση, ένα διφορούμενο σχόλιο από κάποιον που δεν γνωρίζεις ποιος είναι και τι κάνει -σιγά το δύσκολο θα μου πεις, ήδη έχεις πατήσει και ψάχνεις το προφίλ του- σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και σου έρχεται ζάλη.
Η διαγραφή δείχνει να είναι η απόλυτη τιμωρία σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Παλιά σβήναμε τον αριθμό τηλεφώνου, τώρα σε σβήνω από το FB να μάθεις να συμπεριφέρεσαι.
Αν πατήσεις διαγραφή για να βρεις την ηρεμία σου το δέχομαι, αλλά η τιμωρία είναι σαν αυτά τα τσαλίμια που κάναμε στο δημοτικό, τύπου δεν είσαι πια φίλος μου, δεν σε παίζω άλλο και τέτοια.
Το να ρίξεις μια κλεφτή ματιά κάποια στιγμή γιατί σε πιάσανε οι ευαισθησίες σου το καταλαβαίνω.
Μη βγάζεις όμως συμπεράσματα που ποτέ δε θα μπορέσεις να διασταυρώσεις, μη χάνεις χρόνο και ενέργεια για όσα δε σε αφορούν πλέον άμεσα σε πραγματικούς χρόνους.
Το προφίλ που κοιτάς δεν είναι δικό σου, ούτε το φυσικό πρόσωπο πια.
Δεν θα το αρνηθώ είναι σκληρό το ξέρω, και τα social media στο κάνουν ακόμη δυσκολότερο υπενθυμίζοντας σου συνεχώς τι είχες και δεν έχεις πια αλλά αποδέξου το και προχώρα πριν να είναι αργά.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
