Κοίτα εγώ…
Εγώ δεν είμαι εγώ.
Είμαι κάτι άλλο.
Μπορεί και να είμαι αυτό που βλέπεις τώρα,αυτή την ώρα, να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός.
Αυτός που φοβάμαι ακόμη και εγώ να αντικρίσω.
Και κλείνω πεισματικά τα μάτια να τον αφήσω απ΄ έξω. Όπως κι εσένα.
Μην ενδώσω. Μην αφεθώ. Και ύστερα ποιος σου δίνει έξωση;
Που ακόμη και αν φύγεις, εδώ θα είσαι.
Δυο βήματα πιο μακριά, μια αιωνιότητα χάρισμα στο «για πάντα».
«Για πάντα». Δικός μου. Δική σου. Δικά μας.
Αυτή η ψευδαίσθηση πως κυβερνάμε τον κόσμο, εξουσιάζουμε το υποκείμενο του πόθου μας, με πάθος, με μια άνεση που σπάει κόκαλα και ραγίζει καρδιές, και εμείς χορεύουμε περιχαρείς πάνω στα σπασμένα γυαλιά, τόσο ευτυχείς και τόσο γελασμένοι.
Τι και αν πληγώνονται τα γυμνά μας πόδια, αρκεί που δεν πληγώνεται η καρδιά μας.
Αρκεί να μην είναι η δική μας.
Φυσικά και ξεχνάμε ότι όλα έχουν ένα τίμημα, το οποίο αργά ή γρήγορα, καλείσαι να το πληρώσεις.
Και οι από καιρό ανοιχτοί λογαριασμοί πάντα στο τέλος, αυτοί είναι που σου αδειάζουν το ταμείο και ηχούν όπως τα δυνατά, γεμάτα αγανάκτηση σκαμπίλια.
«Πάρε και αυτό να μη σου χρωστάω», σου λένε. Και άντε στην ευχή όποιου Θεού πιστεύεις.
Μόνο που δεν πιστεύεις σε κανέναν Θεό.
Τον έχασες, σε μια διαδρομή και σε μια απόσταση από το χθες στο σήμερα, για το αύριο.
Και από τότε πορεύεσαι εν ειρήνη, σκορπώντας γύρω σου πόλεμο.
Παρατηρείς, μα δε συμμετέχεις.
Υποκινείς, ραδιουργείς, μα δε πέφτεις σε κανένα πεδίο μάχης.
Αμέτοχος, έξω από τη δράση, πίσω από αυτήν.
Ποτέ ξανά μέσα σε αυτήν.
Κάποτε πάλεψες.
Μόνο που δε μιλάς για αυτό και ούτε που θέλεις να το θυμάσαι.
Ήταν τότε που χόρεψαν πάνω στη ραγισμένη σου καρδιά, τον ξέφρενο χορό της νίκης.
Κάποιος σου είπε, πως ο χαμένος τα παίρνει όλα και εσύ όταν ξημέρωσε, μετρούσες κέρδη και απώλειες.
Όμως έμαθες τα βήματα του σκοπού καλά, απ’ έξω και ανακατωτά.
Και από εκείνη την ημέρα δε σταμάτησες να χορεύεις.
Θυμάσαι, άραγε; Φυσικά και θυμάσαι. Πώς γίνεται να ξεχάσεις;
Κάθε φορά φορά που χορεύεις τα θυμάσαι όλα.
Μόνο που τώρα δεν είσαι εσύ αυτός που πονά.
Τώρα εξουσιάζεις, δεν εξουσιάζεσαι.
Τώρα μάχονται για εσένα.
Τώρα είναι η δική σου σειρά.
Κοίτα εγώ, λέω να φύγω τώρα.
Άλλωστε δεν ήρθα για να μείνω.
Μην ξεχνάς πως και εγώ δεν έχω πια καρδιά.
Και εσύ θέλεις να χορέψεις με βήματα, που μπορεί να ξέρω από σένα πιο καλά.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
