«Το τσουπί και οι μαντραχαλαίοι», «Το κορίτσι και τα αγόρια», «Η μικρή και τα γαϊδούρια». Τόσες πολλές (κι ίσως ορισμένες ατυχείς) προσφωνήσεις γι’ αυτήν την υπέροχη αλληλουχία αδερφών.
Ανεξάρτητα από τη σειρά γέννησης και την ηλικία, όταν ένα κορίτσι μεγαλώνει με ένα ή περισσότερα αγόρια για αδέρφια, κάτι μαγικό συμβαίνει. Είναι δυο αγκαλιές που πάντα θα ανοίγουν να χωθεί και να χαθεί μέσα σε αυτές. Στα δύσκολα, στα εύκολα, δεν έχει σημασία. Η κόρη, αδερφή, μικρή – ή όπως αλλιώς τη φωνάζουν- έχει μια ασπίδα αόρατη, μόνιμα μαζί της, η οποία ξεκινάει να χτίζεται μόλις μαθαίνουν για την ύπαρξή της και δεν παύει να υπάρχει ποτέ.
Μεγαλώνοντας ένα κορίτσι με ένα ή παραπάνω αγόρια, σίγουρα έχει παίξει και μπάλα και κούκλες, μαθαίνοντας από μικρή μαζί με τα αδέρφια της πως δεν παίζει αυτό που λέμε «κοριτσίστικα ή αγορίστικα παιχνίδια». Ζαβολιές έκαναν πάντα, όλοι μαζί, σαν ομάδα, κρυφά από τους γονείς. Ζαβολιές που κάλυπταν τα μεγαλύτερα αδέρφια για τα μικρότερα, για να μη φάνε τιμωρίες. Κι η αλήθεια είναι πως αυτές οι στιγμές ενότητας κι αλληλεγγύης μεταξύ αδερφών, κοιτάζοντας μερικά χρόνια αργότερα προς τα πίσω, είναι οι καλύτερες όλων.
Εκτός όμως από την κόρη/αδερφή, έχουμε και τους γιους/αδερφούς στη σχέση αυτή. Και ναι, μπορεί πολλά στοιχεία, συναισθήματα και στιγμές να είναι ίδια, φέρουν όμως ταυτόχρονα και την αυστηρά προσωπική τους ενέργεια κι έχουν τις δικές τους αναμνήσεις. Εκείνο το δάγκωμα όταν ήταν μωρά ουσιαστικά, τα μαθήματα κολύμβησης από τον μπαμπά τα καλοκαίρια στη θάλασσα, τα βράδια που φοβόταν η μικρή αδερφή κι έτρεχε στο κρεβάτι του ενός ή του άλλου, η υποστήριξη στον αγώνα του αγαπημένου τους αθλήματος, ο θυμός που έπρεπε να διαχειριστούν απέναντι σε κάποιον που πλήγωνε ή στεναχωρούσε ένα από τα αδέρφια τους, το ταξίδι που πήγε ο αδερφός κι η αδερφή αγχώθηκε περισσότερο από τη μαμά, καφέδες, βόλτες, συμβουλές, παιχνίδια. Ακόμα κι εκείνο το σοκολατάκι που πάρθηκε κρυφά από τους γονείς και το φορτώθηκε ο πιο λιχούδης, ενώ δεν έφταιγε.
Είναι τόσες πολλές οι αναμνήσεις. Όλοι εκεί ο ένας για τον άλλον και ο ένας με τον άλλον. Οι μέρες περνάνε και γεμίζουν με χαζούς καβγάδες, όμορφες στιγμές, παιχνίδια, κλάματα, καμιά ανάποδη, γέλια. Ο ένας γίνεται ο προστάτης του άλλου και οι 3 τους δημιουργούν μια ομάδα που δεν της λείπει τίποτα, μην έχοντας ανάγκη κανέναν γονιό. Ακόμα κι όταν περάσουν τα χρόνια κι ο κάθε ένας πάρει τον δρόμο του, η ομάδα αυτή παραμένει ενωμένη, γερή σαν να μην άλλαξε τίποτα. Βρίσκονται σπάνια, μιλάνε αραιά, μα στα δύσκολα είναι πάντα εκεί.
Δεν υπάρχει κάποια επίσημη επιστημονική εξήγηση γιατί αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί αυτό το μαγικό αποτέλεσμα και τον τόσο ισχυρό δεσμό, όμως είναι μια αλήθεια της ζωής. Είναι ένα κράμα τρυφερότητας και δυναμισμού, όπου η φροντίδα και η στήριξη γίνονται το αποκούμπι του ενός για τον άλλο, χωρίς να χρειαστεί καν να το ζητήσουν. Μαθαίνουν από κοινού τον σεβασμό και την ευγένεια ο αδερφός στην αδερφή κι εκείνη πάλι πίσω στα αδέρφια της, ενώ ζουν, εξελίσσονται κι ανθίζουν με όλα τα όμορφα στοιχεία που μπορούν να παντρέψουν το ανδρικό και γυναικείο φύλο. Αποφασίζουν μαζί, γίνονται μάνα και πατέρας κι έτσι χτίζουν τα καλά στοιχεία ενός γονέα, φροντίζοντας ο ένας τον άλλον από παιδιά.
Όποιον, όμως συνδυασμό κι αν είχαμε την τύχη να βιώσουμε στην οικογένειά μας, είναι ένα υπέροχο δώρο προς όλους, η αγάπη που υπάρχει ανάμεσα στα αδέρφια, και κάθε γονιός θα πει πως δε θα το άλλαζε με τίποτα.
Ούτε εγώ θα άλλαζα -μεταξύ μας- τα αδέρφια μου κι όσα έχω ζήσει μαζί τους, αλλά μην τους το πείτε!
Συντάκτης: Πετρούλα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
