Με κάποιους ανθρώπους πάντα υπάρχει μια σπίθα που δεν οδηγεί πουθενά

Από τότε που τον/την είδες για πρώτη φορά έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό σου. Δε θα ξεχάσεις ποτέ τη στιγμή. Είχες τα μάτια της καρδιάς σου ανοιχτά και κόλλησαν εκεί. Ανέτρεψε τα στερεότυπα, τις πεποιθήσεις και τους αυτοπεριορισμούς σου. Μια ματιά ήταν αρκετή για να ξεκινήσει το ερωτικό σας παιχνίδι.

Όταν κάποιος μας κάνει «κλικ» νιώθουμε σαν να τον ξέραμε από πάντα. Τι γίνεται όμως όταν όλα δείχνουν να πηγαίνουν κατ’ευχήν και πάντα στο τέλος κάτι στραβώνει μεταξύ σας; Όταν πάντα φτάνετε στην πηγή και δεν καταφέρνετε να πιείτε νερό;

Πολλές φορές υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους νιώθουμε μια έλξη κι αυτοί για εμάς, αμοιβαία πράγματα δηλαδή, τυχαίνει να βγείτε παρέα, να ξενυχτήσετε μιλώντας στο τηλέφωνο και πάντα να σας μένει αυτό το χαζοχαρούμενο χαμόγελο στο πρόσωπο.

Φίλοι και γνωστοί να δίνουν τις ευλογίες τους στο ξεκίνημά σας, αλλά πάντα μα πάντα κάτι ανεξήγητο στραβώνει και χαλάει όλη η δουλειά. Διάολε, όλοι το έχουμε ζήσει. Πάντα κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα μεταξύ σας, ένας διάχυτος ερωτισμός και στο τέλος πάπαλα, για να το πούμε λαϊκά.

Μια δυνατή σχέση δε στηρίζεται μόνο στη σωματική έλξη αλλά και στη φιλία, την αγάπη και την οικειότητα. Αν είναι να βρίσκεστε μόνο γι’αυτό, τι να το κάνεις; Πόσο μακριά μπορεί να πάει; Πόση διάρκεια μπορεί να έχει αυτή η κατάσταση;

Αυτόν τον άνθρωπο, από την πρώτη στιγμή που τον είδες, έπαθες ζημιά και κάθε φορά, η ζωή στα φέρνει έτσι ώστε να συναντιέστε ξανά και ξανά, πολλές φορές μοιράζεστε την ίδια παρέα, πάντα η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι κι εσείς οι δύο, σπίρτα έτοιμα να κατακάψετε τον τόπο.

Το άλλο άτομο ή εσείς, ακόμη δεν έχετε αποκλείσει την πιθανότητα να γνωρίσετε άλλους ανθρώπους κι εξακολουθείτε να φλερτάρετε. Έτσι, πάντα κάτι θα στραβώνει, για την ακρίβεια κάποιος από τους δυο θα στραβώνει κι η ήδη πολύπλοκη κατάσταση θα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο.

Το χιούμορ του/ της ήταν ένα από τα σημεία που σας τράβηξαν από την πρώτη στιγμή. Αν πλέον, θα προτιμούσατε να μη μιλάει τόσο πολύ, τα πράγματα είναι μάλλον ανησυχητικά. Και κάπου εκεί, έρχεται το κεραμίδι κατακούτελα. Δεν είναι πλέον μόνη/μόνος, καταρρακώνεσαι, δε σε χωράει ο τόπος. Ψάχνεις απαντήσεις που ποτέ δε θα λάβεις. Αφού γούσταρε, τι έγινε ξαφνικά;

Βρίσκεις έξω το ζευγαράκι της συμφοράς, προσπαθείς να σταθείς στο ύψος σου, να μη δείξεις πως σε πείραξε και πάλι, όμως τα μάτια είναι καρφωμένα πάνω σου. Το νιώθεις κι εσύ κι όλη η παρέα, έπειτα, συνεχίζονται τα μηνύματα και τα τηλέφωνα- άντε που και που καμιά συνάντηση- μέχρι να το πάρει χαμπάρι και να σχολάσει το πανηγυράκι που ξεκίνησε.

Κι αφού τελειώσει αυτό, εσύ θα πάρεις μια βαθιά αναπνοή γιατί θα το πιάσετε από εκεί που το είχατε αφήσει μισοτελειωμένο.  Κι όντως, έτσι γίνεται, αρχίζει πάλι το κυκλάκι από την αρχή και δώσε χαμόγελα και δώσε βλέμματα και δώσε κουβέντες και δώσε συναντήσεις.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα στραβώσει κάτι γιατί μπορεί να είστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει, λέει ο σοφός λαός. Μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση, ο θεός έχει πέσει κάτω από τα γέλια. The story of my life, άνετα, μωρό μου!