Να πιστεύεις στην ομορφιά των ανθρώπων

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και το βλέμμα μου συναντάει το δικό τους. Άλλοι μου το ανταποδίδουν είτε από περιέργεια είτε από ενδιαφέρον, ενώ άλλοι το προσπερνούν αδιάφορα γυρνώντας το κεφάλι απ’ την αντίθετη κατεύθυνση.

Τους περιεργάζομαι. Ψάχνω τις λεπτομέρειες πάνω τους, σημάδια που δε γίνονται αντιληπτά απ’ την πρώτη κλεφτή ματιά που ρίχνω. Προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους, τι αγαπάνε, τι μισούν, με τι παθιάζονται, τι φοβούνται, τι τους απασχολεί, αν είναι ή όχι ευτυχισμένοι.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μαγνητίζουν για κάποιο λόγο το βλέμμα σου. Για κάποιον λόγο πιάνεις τον εαυτό σου να τους θαυμάζεις στιγμιαία. Έχουν κάτι το διαφορετικό. Όχι τόσο στην εικόνα τους συνήθως, αλλά στην αύρα που εκπέμπουν. Μάλλον είναι ο εσωτερικός τους προβολέας, που κάτι τον φορτίζει περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους κι έτσι το φως που εκπέμπουν είναι δυνατότερο! Τι να είναι άραγε αυτό το κάτι;

Πότε σταματήσαμε να βλέπουμε πέρα απ’ την επιφάνεια; Ποιος φταίει γι’ αυτό; Ο νεοπλουτισμός; Η έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας; Ζούμε δυστυχώς στον κόσμο του «φαίνεσθαι».

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μικρός Πρίγκιπας, του Antoine de Saint-Exupéry είναι ένα απ’ τα πιο αγαπημένα βιβλία παγκοσμίως. Μιλάει γι’ αυτό που δε βλέπουν τα μάτια, αλλά μονάχα η ψυχή. Μιλάει για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Για την ανάγκη να μας αγαπούν για αυτό που είμαστε και να μας αποδέχονται παρά τις αδυναμίες μας.

Μου αρέσουν όσοι έχουν το θάρρος να κοιτάξουν μέσα τους για να βρουν το μεγαλείο που κρύβουν. Οι άνθρωποι που αποδέχονται με στωικότητα τις αδυναμίες τους και δεν κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους. Δεν παίζουν ρόλους, δεν αναλώνονται σε καθωσπρεπισμούς, αλλά ακολουθούν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους χωρίς να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες κανενός.

Ο  κόσμος θα ήταν ένα πιο όμορφο μέρος αν όλοι ταξιδεύαμε λίγο παραπάνω εντός μας, αν ακούγαμε τη φωνούλα μέσα μας. Γεννιόμαστε με την ικανότητα να βλέπουμε με την καρδιά μας. Υποθέτω πως όταν χάνουμε την επαφή μας με το παιδί μέσα μας, ταυτόχρονα αρχίζουμε να χάνουμε αυτήν την ικανότητα.

Όλοι μας καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσο ευχάριστες όσο και δυσάρεστες στιγμές στη ζωή μας. Στις ευχάριστες, τα πράγματα είναι τόσο εύκολα. Αφήνεσαι απλά στη μαγεία της στιγμής και βιώνεις την ευτυχία. Στα δυσάρεστα καλείσαι να φανείς δυνατός. Και κατά κύριο λόγο είσαι πάντα εσύ κι ο εαυτός σου. Είναι τότε που αντιλαμβάνεσαι πως ο εσωτερικός σου προβολέας φωτίζει κάθε λεπτό και πιο λίγο και το φως σου όλο και λιγοστεύει!

Είναι η στιγμή που πρέπει να πάρεις μια στ’ αλήθεια βαθιά ανάσα κ να βρεις τρόπους να κοιτάξεις και πάλι ψηλά. Να έχεις καθαρή συνείδηση γνωρίζοντας πως εσύ δίνεις στον κόσμο εκεί έξω τον καλύτερό σου εαυτό και να βρεις τη δύναμη και τον τρόπο να φέρεις ξανά στην επιφάνεια το φως που κρύβεται μέσα σου.

Και τότε ίσως γίνεις κι εσύ σαν κι αυτούς και με τη δική σου λάμψη να φωτίσεις κι άλλους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη κι εκείνοι μετά με τη σειρά τους άλλους κι άλλους κι άλλους κι έτσι να δημιουργηθεί μια φωτεινή αλυσίδα που θα ενώνει τον κόσμο και θα τον κάνει επιτέλους όσο λαμπερό μας αξίζει.

Όλοι έχουν κάτι να μας δώσουν, όλοι κάτι να μας μάθουν.  Άλλοι μας δείχνουν πώς θέλουμε να είμαστε , άλλοι πώς δε θέλουμε να γίνουμε. Κάποιοι θα μείνουν, κάποιοι θα προσπεράσουν. Ίσως απλώς να αγγίξουν, ίσως πάλι να μείνει το σημάδι τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι άνθρωποι, αυτά τα όμορφα πλάσματα, θα μας αφήσουν κάτι σημαντικό.