Χάρις Αλεξίου: «Πένθησα την απώλεια της φωνής μου»

Η ιέρεια του ελληνικού τραγουδιού Χάρις Αλεξίου κατάφερε μέσα σε μια μόνο φράση σε πρόσφατη συνέντευξή της, να περικλείσει κάθε προφανή αλλά και βαθύτερη έννοια της λέξης πένθος. Το πένθος έχει πολλές μορφές. Δεν υπάρχει μόνο το πένθος του να χάνεις κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο από τη ζωή. Η ίδια, μοιράστηκε με αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής το πένθος που βιώνεις όταν χάνεις το ταλέντο που σου έδωσε το σώμα σου το ίδιο.

«Το πένθος δεν ήταν επειδή έφυγα από τη δουλειά, το πένθος, ας μη φοβόμαστε τη λέξη ακόμα, ήταν για την απώλεια της φωνής.» Πόσο θαρραλέα η μεγάλη Χάρις Αλεξίου η οποία πάντοτε μέσα από την ταπεινότητα που τη χαρακτηρίζει παραθέτει στο κοινό την αλήθεια της. Μια αλήθεια που όπως λέει κι η ίδια την κοιτάζεις κατάματα, αν θέλεις να πας παρακάτω. Γιατί ακόμη κι αυτό το να πας παρακάτω δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται μέσα από τον δυναμισμό της δήλωσής του. Θέλει τον χρόνο του. Και το πένθος ακόμη, θέλει τον χρόνο του.

Πως είναι άραγε να βιώνει ένας ταλαντούχος άνθρωπος αυτό το πένθος; Το να χάνει αυτό που για χρόνια ήταν, όχι μονάχα το βασικό εργαλείο της δουλειάς του, αλλά επίσης απόλυτο και ξεκάθαρο στοιχείο της προσωπικότητάς του; Φέρνουμε όλοι στον νου μας ταλαντούχους ανθρώπους που έγραψαν ιστορία, ο καθένας στο τομέα του. Τραγουδιστές, αθλητές, χορευτές και γενικά επαγγέλματα κι ιδιότητες που βασίζονται, αρχικά στο πηγαίο ταλέντο και κατ’επέκταση στην περαιτέρω εξάσκησή του.

Πόσο οδυνηρή πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση μιας άλλης πραγματικότητας, μιας νέας συνθήκης, όπως είπε η Χάρις Αλεξίου, την οποία πρέπει κι επιβάλλεται να αποδεχθείς. Καταλαβαίνουμε όλοι πως δε μιλάμε δα και για το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το να ξέρεις μέσα σου ως καλλιτέχνης πως η φωνή σου σε εγκαταλείπει ενώ εσύ νιώθεις ακόμη έτοιμος ν’ ανέβεις στη σκηνή και να μαγέψεις τα πλήθη με τη φωνή σου. Το να νιώθεις ως χορευτής πως τα πόδια σου δεν ανταποκρίνονται όπως παλιά ενώ βλέπεις ακόμη μέσα σου εκείνο το ταλαντούχο παιδί που έκανε όνειρα για πιρουέτες και χορευτικές κινήσεις. Το να βλέπεις την αδυναμία σου ως αθλητής να παίξεις και να αγωνιστείς όπως παλιά, ενώ ακόμη υπάρχει η σπίθα, η πεποίθηση πως είναι πολύ νωρίς, πως έχεις κι άλλα να δώσεις.

Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο κι ίσως χρειάζεται σκληρή εσωτερική αναζήτηση ώστε να μπορεί ο κάθε ταλαντούχος άνθρωπος να αποδεχθεί πως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ταλέντο του όπως παλιά ή και καθόλου. Ειλικρινά, εγώ προσωπικά -και φαντάζομαι πολλοί από εσάς που τώρα διαβάζετε αυτό το άρθρο- δεν ξέρω με ποια εσωτερική δύναμη θα κατάφερνα να αντισταθμίσω και να φέρω σε ισορροπία κάτι τέτοιο. Η λατρεμένη, όμως, Χάρις Αλεξίου αναφέρεται σε αυτό λέγοντας πως αν κάποιος θέλει να κρατήσει το καλό που του έχει συμβεί στη ζωή, κρατάει αυτό και πάει παρακάτω. Η παραδοχή λοιπόν έρχεται μάλλον μέσα από την πλήρη αποδοχή μιας νέας κατάστασης και νέων δεδομένων.

Ακούμε και διαβάζουμε πολλές φορές για εξειδικευμένα team που έχουν αθλητές γύρω τους, για ανθρώπους που έχουν επίσης πλάι τους οι καλλιτέχνες και που σε μια τέτοια κατάσταση, βοηθάνε με την ανάλογη εμπειρία τους. Η αλήθεια όμως είναι μία και την αντιλαμβάνεσαι παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο μιλάει η αγαπημένη μας Χαρούλα. Όταν τη ρώτησαν αν χρειάζεται κουράγιο για να το παραδεχθεί αυτό κάποιος, εκείνη απάντησε, «Τι να παραδεχθείς; Ο κόσμος το ξέρει. Δεν το άφησα να γίνει πολύ, το πρόλαβα. Τα σημάδια είχαν φανεί.» Ίσως τελικά αυτή να είναι η μόνη αλήθεια αλλά και βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος που αρχίζει να χάνει σιγά σιγά εκείνο το θείο χάρισμα. Το να καταλάβει πότε είναι η στιγμή για να αποσυρθεί ώστε να μη χρειαστεί να αναλωθεί ψυχολογικά και να εστιάσει τελικά μόνο στην αξιόλογη κι ευλογημένη πορεία που είχε ως εκείνη τη στιγμή.

Εμείς, αγαπημένη μας Χαρούλα, σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς, όχι μόνο για τα απίστευτα τραγούδια που μας έχεις χαρίσει με τη φωνή σου αλλά γιατί η ψυχή σου έχει εξίσου δυνατό μέταλλο. Οι αλήθειες σου είναι μαθήματα ζωής κι οι λέξεις σου είναι αφύπνιση του μυαλού. Και μιας και μιλάμε για μυαλό, να είσαι βέβαιη πως στο δικό μας μυαλό η φωνή σου δε θα πάψει ποτέ να αντηχεί όπως πριν. Γιατί τελικά οι άνθρωποι κάνουν το ταλέντο κι όχι το ταλέντο τους ανθρώπους.

Αφιερωμένο στη δική μας Χάρις.

Πηγή φωτογραφίας