Όταν έχεις εθiστεί στα πυροτεχνήματα δεν ξέρεις τι θα πει υγιής σχέση

Είναι όντως σοκαριστικό όταν κάτι συμβαίνει και συνειδητοποιείς ότι βρέθηκες σε μια γνωριμία πυροτέχνημα, όσα κι αν έχουν προηγηθεί αντίστοιχα, όσα κι αν πρόκειται να ακολουθήσουν. Μας παρασύρει ο ενθουσιασμός της αρχικής γνωριμίας κι όλα τα στάδια εκείνης της φάσης: Τα μηνύματα, οι φωτογραφίες, οι κλήσεις, τα ωραιοποιημένα λόγια.

Ίσως καταλάβατε ότι ήσασταν σε μια ιστορία που μπορεί και να ‘χε μια προοπτική αλλά τελικά δεν την είδατε στην πράξη. Ίσως βαρέθηκες, ίσως βαρέθηκε, ίσως σας συνέβη ταυτοχρόνως. Ίσως να σας κίνησε την περιέργεια η διεκδίκηση κι όταν την επιτύχατε να ‘φυγε μαζί κι η διάθεση για να συνεχιστεί η ιστορία. Ίσως κάνατε και το άλλο, κλάσικ, να βιαστήκατε τόσο στην αρχή, να πέσατε με τα μούτρα σε λόγια και γεγονότα και τελικά βρεθήκατε γρήγορα να μην έχετε τι να πείτε. Μες στη φούρια του ενθουσιασμού, τα είπατε όλα. Ή έτσι πειστήκατε. Κάθε ανάλυση στην παρούσα ίσως λίγη σημασία έχει, τουλάχιστον ως προς τη συγκεκριμένη ιστορία, έχει όμως την αξία της για τις επόμενες.

Το θέμα είναι ότι περνώντας συχνά απ’ το ένα πυροτέχνημα στο άλλο, τείνουμε να πιστεύουμε ότι το πυροτέχνημα είναι τελικά η ουσία. Και ξεχνάμε μερικά ουσιώδη. Μερικά basics. Ίσως τα πιο σημαντικά απ’ όλα. Το πυροτέχνημα αν κάτι το χαρακτηρίζει πέρα απ’ τη σύντομη του διάρκεια είναι ότι απουσιάζει η συνέπεια. Εύλογο βέβαια ν’ απουσιάζει καθώς η συνέπεια για να φανεί θέλει χρόνο, τριβή, φροντίδα. Θέλει να γνωριστούν οι άνθρωποι.

Οπότε ξεχνάμε ότι όταν υπάρχει όντως ουσία κι αμοιβαιότητα, θα θέλουν κι οι δύο να συναντιούνται τακτικά, θα θέλουν ο ένας να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς του άλλου, κομμάτι ενεργό και παρόν. Όχι κομπάρσοι, όχι μεταμεσονύκτια μηνύματα, όχι περαστικοί. Θα κυριαρχεί η ομορφιά όχι επειδή δε θα υπάρχουν τα ψεγάδια αλλά επειδή το μάτι θα επιλέγει να εστιάζει εκεί. Η προσπάθεια δε θ’ αποκτά χαρακτήρα καταναγκαστικό, θα βγαίνει αυθόρμητα.

Οι αποστάσεις, ρεαλιστικές και μη, κάπως θα μειώνονται. Τα λεφτά για τα ταξί, τα κτελ και τ’ αεροπλάνα δε θα ‘ναι ξόδεμα. Θα ‘ναι προτεραιότητα. Οι ώρες της διαδρομής μέχρι τη συνάντηση θα ‘ναι ανυπομονησία και προσμονή. Δικαιολογίες μειωμένου χρόνου και φορτωμένου προγράμματος δε θ’ ακούγονται συχνά – κι όταν ακούγονται θα συνοδεύονται από αναστεναγμό κι όχι ανακούφιση. Κοντολογοίς ακόμη και για λίγη ώρα, για ένα καφέ στο ποδάρι, θα φροντίζουν οι άνθρωποι να δημιουργήσουν τη συνθήκη κι αυτή η φροντίδα δε θα φαντάζει καν ως προσπάθεια.

Ας μας δώσουμε όμως κι ένα ελαφρυντικό: Όταν δεν έχεις βιώσει μια σχέση ουσίας δυσκολεύεσαι και να τη διακρίνεις, δυσκολεύεσαι ίσως να πιστέψεις κι ότι υπάρχει. Και συνηθίζει ο νους στο πυροτέχνημα και το μπερδεύει με τη σχέση. Κι ακούς μετά για κάτι σχέσεις υγιείς, όμορφες και φυσιολογικές και σου φαίνονται σενάρια επιστημονικής ρομαντικής φαντασίας. Αντιμετωπίζεις με καχυποψία τους ευτυχισμένους, λες κάτι θα κρύβεται από πίσω, δεν μπορεί. Κι αν δεν είσαι καχύποπτος, κάπου μέσα σου τους ζηλεύεις. Λογικό κι αυτό, ανθρώπινο.

Διαβάζεις λόγου χάρη στα λάιφστάιλ σάιτ (όχι εμείς κάτι φίλοι) ότι ο Μπέκαμ οδήγησε κάποτε επτά ώρες για να δει τη Βικτώρια για μια ώρα μόνο – και σου γυρνάει το μάτι. Και λες, μα ρε παιδί μου, εμείς είμαστε ο ένας Χαλάνδρι κι ο άλλος Πατήσια και μας τρώνε οι αφορμές; Εμ δε φταίνε τα χιλιόμετρα. Οι επιλογές μας μάς φταίνε. Θέλει γενναιότητα όμως να το δούμε αυτό – και μέχρι να λάβουμε τα δώρα αυτής της επιλογής μας, να μας κάνουμε δηλαδή τις κατάλληλες ερωτήσεις, θα συνεχίσουμε να αναλωνόμαστε σε κάτι χιλιοειπωμένα πυροτεχνήματα που τα βαριόμαστε κι όσοι τα ζούμε κι όσοι διαβάζουν για χάρη τους.

Αν πρόκειται να σταθώ κάπου ειδικά αυτές τις μέρες που είθισται να κάνουμε τις ευχές μας, ας είναι να μπορέσουμε σε πρώτη φάση να διακρίνουμε ποια γνωριμία μπορεί να μας πάει κάπου πού να θέλουμε να βρισκόμαστε και ποια όχι. Ακούγεται απλό. Κι είναι όντως. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να πούμε STOP στο επόμενο πυροτέχνημα που την ώρα της λάμψης του ξέρουμε ότι θ’ ακολουθήσει και έκρηξη – κι όχι απ’ αυτές που μας φτιάχνουν.