Όταν ο έρωτας μας χτυπήσει την πόρτα, τρέχουμε να του ανοίξουμε καλωσορίζοντας μαζί και όλα όσα πρόκειται να φέρει. Πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας και τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει ό,τι νιώθουμε.
Ωστόσο, κάθε σχέση διαφέρει από την επόμενη ή την προηγούμενη. Υπάρχουν άνθρωποι που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε πολύ, που πληγώσαμε και μας πλήγωσαν, που ήθελαν να μείνουν κι εμείς τους διώχναμε ακόμα και αυτοί που ήθελαν να φύγουν και τους παρακαλούσαμε να μείνουν. Ζητούσαμε πολλά από μια σχέση και τις περισσότερες φορές, μόλις βρίσκαμε την ιδανική χάναμε την μπάλα και δεν μπορούσαμε να τη χειριστούμε.
Και πώς διαχειρίζεσαι κάτι που δεν έχεις ξαναζήσει; Μα με προσπάθεια, φυσικά.
Πόσες θα ήταν οι φορές που βρεθήκαμε σε μια σχέση όπου το παρελθόν του συντρόφου μας παρέμεινε επτασφράγιστο μυστικό; Δεν τολμούσαμε να ρωτήσουμε κάτι, γιατί τις περισσότερες φορές κατέληγε είτε στο «τι μας νοιάζει τώρα; Εγώ εσένα θέλω» είτε ακόμα και σε καβγά. Και ενώ μπορεί όντως να μη συντρέχει λόγος να μας απασχολεί το παρελθόν, έτρωγε το μέσα μας η περιέργεια. Δεν είναι ακριβώς ζήλια αλλά θα μπορούσαμε απλά να το πούμε ενδιαφέρον για το παρελθόν του συντρόφου μας.
Μπορεί ενδεχομένως να γνωρίζουμε τις προηγούμενες σχέσεις του έρωτά μας, χωρίς απαραίτητα να μάθαμε από τον ίδιο ό,τι θέλαμε, όπως το πώς είναι εμφανισιακά, πόσο καιρό ήταν μαζί και πολλά ακόμα. Δεν είναι κάτι κακό, απλά μας νοιάζει τι είχε, όσο καταστροφικό ενδέχεται να είναι αυτό για τη σχέση μας. Και ακριβώς επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρουμε και τι να περιμένουμε, αφού μπορεί ακόμα και να παρεξηγηθούν καταστάσεις, μιας και δεν έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα, οφείλουμε να εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω αυτούς που μας μίλησαν ξεκάθαρα για τις πρώην σχέσεις τους, γιατί παραδόξως έδιωξαν έτσι και τις πιθανές ανασφάλειές μας.
Μιλώντας μας ανοιχτά για τις προηγούμενες σχέσεις τους, μας έδειξαν ότι δεν έχουν κάτι να κρύψουν και δε θα αφήσουν, όσο περνάει από το χέρι τους τουλάχιστον, τις αναμνήσεις τους να σταθούν εμπόδιο να χαρούν αυτό το καινούριο ξεκίνημα μ’ εμάς. Οφείλουμε να τους αγαπάμε κομματάκι παραπάνω, γιατί τόλμησαν να μιλήσουν για όσα σκεφτόμασταν και μας τυραννούσαν κι ας μην καταφέραμε ποτέ, λόγω φόβου, να ξεστομίσουμε. Αυτοί όμως ήταν απόλυτα ειλικρινείς μαζί μας, μας μίλησαν ακόμα και γι’ αυτά που δεν προλάβαμε να σκεφτούμε, διώχνοντας την ανάγκη μας να θέλουμε να μάθουμε περισσότερα, ανασκαλεύοντας το παρελθόν.
Άλλωστε, δεν είναι εύκολο να μιλήσουμε, πόσο μάλλον να αναλύσουμε κάτι που δεν έχουμε ξεπεράσει ή μας έχει πονέσει βαθύτατα. Οπότε όταν κάποιος μιλά με άνεση για το παρελθόν του, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κρύψει το παραμικρό, δείχνει ότι το έχει αποδεχθεί, το έχει ξεπεράσει και δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να γυρίσει εκεί. Είναι υπέροχο να μη μας κρύβουν κάτι και να είναι ανοιχτοί σε οποιαδήποτε συζήτηση κι ερώτηση. Είναι όμορφο να έχουμε δίπλα μας κάποιον που δείχνει εμπιστοσύνη και δε θα προβληματιστεί καθόλου να αναφερθεί σε ιστορίες που αποτελούν το παρελθόν του.
Με τον τρόπο αυτό χτίζουμε από κοινού τη σχέση χωρίς να την επηρεάζει οτιδήποτε απέχει από το παρόν κάτι που την κάνει εν μέρει ιδανική.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
